بیماری روانی استرس پس از سانحه به جان سربازان صهیونیست‌ها افتاده است

به گزارش مجله خبری نگار/شفقنا؛ وبگاه الجزیره نوشت: «پروفسور شلومو مندلویچ روانپزشک در مصاحبه‌ای که با نویسنده روتم اشترکمن انجام شد و توسط هاآرتص منتشر شد، اعلام کرد که موارد جدید اختلال استرس پس از سانحه بین ۶۰۰ تا ۶۰ هزار مورد متغیر است».

در ابتدای مصاحبه، مندلویچ (۵۹ ساله) گفت: کسانی که از اختلال استرس پس از سانحه رنج می‌برند از وسواس ترس، اضطراب شدید و درماندگی نیز رنج می‌برند که علائمی ناشی از به یاد آوردن رویدادی است که اجازه نمی‌دهد بیمار یک زندگی عادی داشته باشد.

این روزنامه خاطرنشان کرد که پروفسور شلومو مندلویچ به عنوان مدیر مرکز بهداشت روانی شالواتا در شهر هود هاشارون در مرکز اسرائیل کار می‌کند و مسئول نظارت بر درمان قربانیان اختلال استرس پس از سانحه است.

این روانپزشک اظهار داشت که یک ماه پس از حمله حماس در هفت اکتبر ۲۰۲۳، این موارد شروع به ظهور کردند و آمار‌های کنونی نشان می‌دهد که از هر سه اسرائیلی یک نفر از علائم اختلال استرس پس از سانحه رنج می‌برد و اکثر آنان سربازان اسرائیلی در غزه هستند.

وی گفت که اسرائیلی‌هایی که از شهر‌های اطراف نوار غزه به شهر ایلات تخلیه شده‌اند، مظهر وضعیت فروپاشی جامعه “در هم شکسته” هستند.

وی افزود: مقیاس وحشتی که اسرائیلی‌ها تجربه کرده‌اند به قدری عظیم است که به سختی می‌توان فردی را پیدا کرد که در معرض آنچه او آن را «قتل‌عام» (اشاره به حمله حماس) نامید، به نحوی از آن آسیب ندیده باشد.

او ادامه داد: این جنگ مقاومت برخی از گروه‌های اجتماعی اسرائیل را تضعیف کرد، اما موضوع به همین جا ختم نشده و ما همچنان در شرایط جنگی به سر می‌بریم و کسانی هستند که خانه‌های خود را تخلیه کرده یا فرار کرده‌اند.

آیا درمانی وجود دارد؟

اما دکتر مندلویچ چگونه می‌دانست که فردی از PTSD رنج می‌برد؟ او در پاسخ به این سوال می‌گوید که علائم آسیب بلافاصله ظاهر نمی‌شوند، بلکه در ابتدا آنچه به آن اختلال استرس حاد می‌گویند و سپس اختلال استرس پس از سانحه رخ می‌دهد. اکثر افراد بر مرحله اول غلبه می‌کنند، اما برای برخی این وضعیت به اختلال استرس پس از سانحه تبدیل می‌شود.

استارکمن روزنامه نگار از او پرسید: آیا سیستمی برای درمان اختلال استرس پس از سانحه وجود دارد؟ وی پاسخ منفی داد و افزود: این بیماری گلودرد نیست، بلکه یک اختلال پیچیده است و درمان مناسب به سوالات اساسی تری نسبت به خود تروما مربوط می‌شود.

وی در خصوص درمان گروهی موارد نیز گفت: جمع آوری بیماران ترومایی در یک مکان می‌تواند خطرناک باشد. این به این دلیل است که اگر دو نفر در معرض یک حادثه آسیب زا قرار گیرند و تنها یکی از آنها بتواند در مورد آسیب صحبت کند، شخصی که نمی‌تواند صحبت کند ممکن است آن را مطرح کند و رنج را دوباره زنده کند.

این پزشک ادامه می‌دهد که مدیریت دقیق درمان، اطلاع از نحوه برقراری ارتباط با بیماران، توجه به ارتباطات غیرکلامی و نظارت بر واکنش‌های آنها می‌تواند نتایج خوبی به همراه داشته باشد.