این «نابینایان» جایی برای ماندن ندارند!

به گزارش مجله خبری نگار، نابیناست، مبتلا به دمانس (زوال عقل) و این روز‌ها بدون حامی مؤثری که بتواند یاری‌گر او در روز‌های سخت زندگی باشد؛ رمقی برایش نمانده تا بتواند به تنهایی از پس چالش‌های پیش رویش برآید؛ همین دلیلی شد تا مصمم شود برای همیشه در مراکز نگهداری معلولان زندگی کند؛ پرسان پرسان او را به چندین مراکز نگهداری معلولان می‌رسانند، اما هر بار با این پاسخ که ما «جایی برای نابینایان نداریم» روبرو می‌شود؛ پاسخی که تمام انگاره‌های زندگی‌اش را به هم ریخته و نگرانی‌هایش را دوچندان می‌کند؛ این بخشی از روایت زندگی کارگر یک کارگاهی است که در اثر سقوط از ارتفاع، چهار ماه به کما می‌رود و پس از بازگشت از زندگی نباتی برای همیشه دیگر با رنگ‌های این دنیا خداحافظی می‌کند.

برادر این کارگر تهرانی می‌گوید: از دادگاه خواستیم نامه‌ای را به ما بدهند تا او را به کهریزک ببریم، پزشکی قانونی به خانه ما که محل نگهداری برادرم هست آمد و تأییدیه‌ای به ما داد؛ با آن نامه به کهریزک رفتیم، اما گفتند که ما نمی‌توانیم نابینا را قبول کنیم. پس از آن هم مجبور شدیم به یک مرکزی در اسلامشهر برویم؛ اما باز هم این پاسخ را به ما دادند. در نهایت آدرس یک مرکزی را دادند در کرج؛ آن مرکز خصوصی است و ماهانه ۱۵میلیون از برادرم می‌خواهند که نداریم آن را پرداخت کنیم.

در عین حال با سهیل معینی مدیرعامل شبکه تشکل‌های نابینایان و کم‌بینایان کشور گفت وگویی داشته است؛ آقای معینی عنوان می‌کند که: برخی از نابینایان هستند که در مراحلی از زندگی نیاز به سرپرستی دارند، حتی برخی از آنها در مناطق روستایی زندگی می‌کنند و به علت فقر فرهنگی و اقتصادی خانواده‌ها توامان نمی‌توانند از اینها نگهداری کنند که این افراد از حقوق اولیه محروم می‌شوند. مثلاً فردی را داریم که سال‌ها مدرسه نرفته است، یا ممکن است در نابینایان را در می‌همانی پنهان کنند و به حقوق آنها توجه نکنند. حال باید پرسید به صرف اینکه بگوییم اینها خانواده دارند نباید این افراد را در مراکز نگهداری کرد؟

وی درباره اهمیت به رسمیت شناختن مراکز نگهداری افراد دارای معلولیت نابینایی، گفت: اگر ما بتوانیم مراکز نگهداری شبه خانواده که تا ۱۲ نفر از نابینایان را می‌توانند در یک واحد آپارتمانی نگهداری کنند به رسمیت بشناسیم می‌تواند مطلوب واقع باشد چرا تا پیش از اینها چنین محیط‌هایی نداشته‌ایم.

مدیرعامل شبکه تشکل‌های نابینایان و کم‌بینایان کشور ادامه داد: واقعیت آن است که برخی از افراد برخلاف قاعده و بدون توجه به شرایط جسمی می‌توانند نیازمند به نگهداری در مراکز باشند، چرا که ممکن است تا ۲ سال آینده ممکن شرایط بحرانی خانواده حل نشود، در این باره باید دستورالعمل‌ها و ضوابط تغییر پیدا کند و در تلاشیم تا این اتفاق رخ بدهد.

سهیل معینی درباره چگونگی نگهداری افراد دارای معلولیت در مراکز نگهداری، ابراز کرد: در وصف شیوه نگهداری معلولان در مراکز نگهداری حرف‌های بسیاری داریم که این شیوه‌ها باید به سمت استانداردسازی حرکت کنند چرا که عمده مراکز ما جز مرکز بخش خصوصی که شهریه‌های بسیار بالا دریافت می‌کنند، به صورت آسایشگاهی و سالنی هستند و معلولان را در آن نگهداری می‌کنند با استاندارد‌های جهانی بسیار فاصله دارد.

وی در پاسخ به این پرسش که آیا مرکزی شبانه روزی برای نگهداری معلولان نابینا داریم، پاسخ داد: در حال حاضر ما مرکزی که به صورت صورت تخصصی معلولان دارای آسیب بینایی را نگهداری کنند در کشور نداریم ما این دستورالعمل را در حوزه بهزیستی اصلاح می‌کنیم چرا که تا به امروز مراکزی به نام شبه خانواده یا خانه‌های کوچک برای نابینایان وجود نداشته است، اما درصدد هستیم تا این خانه‌ها ایجاد شود.

وی درباره آمار افراد دارای معلولیت نابینایی در کشور نیز عنوان کرد: بر اساس آخرین آمار‌های اعلام شده از سوی سازمان بهزیستی قریب به ۲۵۰ هزار نابینا شناسایی شده در کشور زندگی می‌کنند که دارای پرونده هستند و ریجستر شده‌اند که البته تعداد افراد نابینا و کم بینا در کشور بسیار بیشتر از این میزان است و اغلب این افراد در سازمان بهزیستی دارای پرونده نیستند.

وی همچنین به آمار معلولان دارای معلولیت نابینایی در مراکز نگهداری اشاره کرد و گفت: در حال حاضر آماری از افراد نابینا و کم بینا که در مراکز نگهداری معلولان و سالمندان زندگی کنند را نداریم؛ حتی این آمار را هم در جایی ندیده‌ام که ارائه شود چرا که افرادی که در خانه سالمندان ساکن هستند اغلب به دلیل همان سالمند بودن بستری می‌شوند و نمی‌دانیم آیا آنها نابینا هم هستند یا نه؛ به همین دلیل است که آمار دقیقی از نابینایان بستری شده در مراکز نگهداری معلولان یا سالمندان نداریم.

وی در پیشنهادی به سازمان بهزیستی گفت: ما باید مراکزی را داشته باشیم که در مداخله سطح یک فعالیت کنند؛ به این معنا که خانواده یا کسانی که می‌خواهند به معلولان کمک کنند نباید مرکز به مرکز یا خانه به خانه به دنبال پیدا کردن یک مرکز نگهداری معلولان باشند که این افراد را پذیرش کنند، بلکه سازمان بهزیستی باید مرکزی مشخص را برای مداخله در چنین اموری تعیین کند تا بتوانیم افرادی را در چنین موقعیتی راهنمایی و آنها را به سمت مراکز نگهداری روانه و گسیل سازیم. این می‌تواند به ارجاع تخصصی از سوی سازمان بهزیستی کمک کند تا افرادی که با چالش‌هایی روبرو هستند بتوانند به راحتی مورد پذیرش قرار بگیرند. به هر حال چنین افرادی نباید بدون تکلیف در خیابان‌ها ر‌ها شوند بلکه باید معلولان حتی در مراکز موقت نگهداری شوند تا تعیین تکلیف اصلی و نهایی برای آنها صورت بگیرد.