فوتبال به مثابه «سیاست»

به گزارش مجله خبری نگار/ایران‌ورزشی: شکی نیست که تیم ملی فوتبال کره جنوبی از تساوی ۳- ۳ با مالزی که به مراتب ضعیف‌تر از کره‌ای‌ها است، استقبال کرد، زیرا از رویارویی آن‌ها با ژاپن در مرحله یک‌هشتم نهایی جام ملت‌های آسیای ۲۰۲۳ جلوگیری کرد و اردن هم از شکست ۰-۱ خود مقابل بحرین خوشحال شد، زیرا این رویداد سبب شد اردنی‌ها در یک‌هشتم نهایی با عراق روبه‌رو شوند که اگر چه قوی است، اما به پای ژاپن و کره نمی‌رسد.

این اتفاقات روز پنجشنبه (۵ بهمن) در واپسین روز دیدار‌های مرحله گروهی این جام روی داد و حتی اگر نگوییم که کره مخصوصاً و با رضایت خاطر سه گل از مالزی خورد تا در نیمه بالنسبه آسان‌تری از جدول در مراحل حذفی بیفتد، مجبوریم متذکر شویم که این‌گونه رویکرد‌ها در فوتبال و تنظیم نتایج از قبل و بازی کردن با شیله و پیله در راستای رسیدن به اهداف مورد‌نظر، «فوتبال» را از ویژگی‌های اصلی ورزش که سلامتی نقش و پاکی اهداف است، عاری می‌سازد و تبدیل به «سیاست» می‌کند. به این ترتیب بازیگران این ورزش هم به سیاست‌بازانی شبیه می‌شوند که گاهی به باخت‌های مصلحتی و صوری تن می‌دهند تا در آینده دور یا نزدیک به برد‌های بزرگ‌تری برسند که از قبل برای آن نقشه‌کشی کرده بودند.‌

نمی‌توان کره جنوبی و یورگن کلینزمن سرمربی معروف و آلمانی‌اش را بابت تساوی طراحی شده با مالزی سرزنش کرد و خنده‌های این مربی را جدا از هر یک از گل‌هایی که مالزیایی‌ها زدند، ملامت و او را متهم به نداشتن تعهد حرفه‌ای کرد.

کره‌ای‌ها به این باور رسیده بودند که باید نتیجه‌ای در دیدار با مالزی ثبت شود که یک مسابقه بسیار سخت را در یک‌هشتم نهایی برای‌شان فراهم نیاورد و در همین راستا هم حرکت و اقدام کردند و به نتیجه هم رسیدند و اردنی‌ها هم در برابر بحرین همین کار را انجام داده و نتیجه این بازی را مهندسی کردند. حتی عربستان هم بدش نمی‌آمد که پنجشنبه در واپسین دیدار‌های گروه ششم تسلیم تایلند شود تا در شروع مرحله حذفی با یکی از غول‌های جام روبه‌رو نشود، اما تایلندی‌ها زور گلزنی به سعودی را نداشتند و عربستان باید حالا با کره‌ای‌ها مصاف کند.

می‌توان گفت این‌گونه تدبیر‌ها (و به‌زعم عده‌ای تزویرها) هویت واقعی فوتبال را نقض و خلوص ذاتی آن را منتفی می‌کند، اما واقعیت امر این است که فوتبال به‌طور اخص و ورزش حرفه‌ای به‌طور اعم سال‌ها است که تبدیل به سازوکار‌های سیاسی شده‌اند و ورزش صرف نیستند و ایراد بیشتر متوجه کسانی است که این فرایند را مدت‌ها در میدان‌های ورزشی دیده‌اند، اما مایل به اعتراف به وجود آن نبوده‌اند و به تبع آن راهبرد‌هایی هم برای تقابل با آن تنظیم و اجرایی نکرده‌اند.