درگذشت جوان اول دهه ۷۰

به گزارش مجله خبری نگار، اونیل متولد ۲۰ آوریل ۱۹۴۱ در لس‌آنجلس در ابتدا به‌عنوان بدلکار وارد سینما شد و با بازی در نقش یک دانشجوی حقوق دانشگاه هاروارد در فیلم «داستان عشق» در سال ۱۹۷۰ توانست نامزد جایزه اسکار شود. او همچنین در فیلم کمدی درام «چه خبر دکتر؟» ساخته پیتر بوگدانوویچ در سال ۱۹۷۲ و فیلم «ماه کاغذی» در سال ۱۹۷۳ و «بری ایندون» ساخته استنلی کوبریک در سال ۱۹۷۵ ایفای نقش کرد.

رایان اونیل، دهه ۱۹۷۰ را از آن خود کرده بود و سال ۱۹۷۳ در گیشه سینما آفیس تنها پس از کلینت ایستوود جای داشت و فروش فیلم‌هایش حتی از استیو مک کویین، برت‌رینولدز و رابرت ردفورد بالاتر بود.

فیلم «داستان عشق» با فروش ۱۰۶ میلیون دلاری در آمریکا، نخستین فیلم سال ۱۹۷۰ شد و به ششمین فیلم پرفروش تمام دوران در آن مقطع کانادا بدل شد. این فیلم عاشقانه ملودرام، با اقتباس از رمان پرفروش اریک سگال به یک پدیده فرهنگی بدل شد و دیالوگ مشخصی را به یاد‌ها سپرد: عشق یعنی هرگز مجبور نباشی بگویی متأسفم. این دیالوگ هم توسط الی مک گرا و هم رایان اونیل در سکانس‌های مختلف فیلم گفته شد.

«داستان عشق» نامزد ۷ جایزه اسکار و اونیل نامزد دریافت جایزه بازیگر نقش اول شد. اونیل برای اقتباس از دنباله فیلم «داستان عشق» با عنوان «داستان الیور» در سال ۱۹۷۸ با کندیس برگن به پرده‌های سینما‌ها بازگشت.

این بازیگر سال۱۹۷۳ در فیلم «ماه کاغذی» به کارگردانی بوگدانوویچ با دخترش تیتوم بازی کرد که تیتوم اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن را از آن خود کرد و جوان‌ترین برنده تاریخ شد.

اونیل سال۱۹۸۹ در تلویزیون با همسرش فاوست دیده شد و در «مرد بالا» سال۱۹۹۲ در مقابل کاترین هپبورن بازی کرد. وی در دهه اخیر در چند سریال تلویزیونی دیده شد که سریال کوتاه آلیشیا سیلورستون در سال۲۰۰۳ با نام «میس مچ» ازجمله آن‌ها بود.

رایان اونیل در ۲ دهه گذشته با سرطان خون و پروستات می‌جنگید.