چرا علی آقا به اندونزی نرفت؟ نقش پررنگ احساسات در نتایج نوجوانان

به گزارش مجله خبری نگار، برد برابر برزیل و کامبک فوق‌العاده برابر این تیم، این توقع را برای همه به وجود آورد که تیم فوتبال نوجوانان می‌تواند به مراحل پایانی جام جهانی زیر ۱۷ سال راه پیدا کند. در این میان، حتی علی پروین که از این پیروزی غرورآفرین به وجد آمده بود، این وعده را داد که اگر شاگردان حسین عبدی بتوانند به فینال جام جهانی راه پیدا کنند، شخصاً به اندونزی می‌رود تا بازی آن‌ها را از نزدیک ببیند! با این حال، این اتفاق نیفتاد و «سلطان» نتوانست رنج سفر با هواپیما را به جان بخرد و برای حمایت از تیم نوجوانان، راهی جنوب شرق آسیا شود!

اما نکته مهمی که در خصوص ناکامی این تیم وجود دارد، این است که در بین بازیکنان این رده سنی، احساسات نقش عمده‌ای را ایفا می‌کند. همان هیجان و نیرویی که باعث شد تا نوجوانان که دو گل از برزیل در نیمه اول دریافت کرده بودند، پس از زدن گل اول به این تیم، آنقدر انگیزه پیدا کنند که بتوانند ۲ بار دیگر نیز دروازه سلسائو را باز کنند و دست به شگفتی‌سازی بزنند، اما این اتفاق در بازی‌های دیگر به گونه‌ای متفاوت رخ داد چرا که اگر بازی با تیم ضعیف نیوکالدونیا را کنار بگذاریم، در دیدار مقابل انگلیس هم ایران در زمان زیادی از بازی با یک گل از حریف خود پیش بود، اما وقتی فشار سه‌شیر‌ها زیاد شد، آن‌ها توانستند کامبک بزنند و ۲ بار دروازه ایران را باز کنند و به پیروزی برسند. مانند وضعیت مشابهی که در بازی با مراکش به وجود آمد و با اینکه تیم نوجوانان تا دقایق پایانی بازی پیش بود، در دقیقه ۹۴ دروازه‌اش باز شد و در ضربات پنالتی هم بازی را به حریف آفریقایی خود واگذار کرد. در این دو بازی بود که نقش احساسات به خوبی نمایان شد و وقتی نوجوانان بازی‌های برده را مساوی کردند یا عقب افتادند، نتوانستند به حالت عادی خود بازگردند و به نتیجه لازم دست پیدا کنند.

اوج این عدم تمرکز و تصمیمات احساسی در ضربات پنالتی دیده شد. جایی که حسام نفری با ضربه چیپ توپ را به بیرون زد و دروازه‌بان مراکش هم ضربه کسری طاهری را با وجود تکرار شدن آن، دو بار در اختیار گرفت.

واقعیت این است که در فوتبال ایران، احساسات نقش بسیار تعیین‌کننده‌ای دارد تا تاکتیک تیمی. چه یحیی گل‌محمدی و مهدی طارمی بخواهند چیپ بزنند و چه حالا بازیکن نوجوانان. در اینجاست که نشان می‌دهند در رده نوجوانان ۷۰ درصد فوتبال غریزی بازی می‌شود و ۳۰ درصد تاکتیک نقش دارد، اما وقتی در رده جوانان این نسبت ۵۰-۵۰ می‌شود یا در رده امید و بزرگسالان ۸۰ درصد تاکتیک تیمی تعیین‌کننده است و بحث علم فوتبال به میان می‌آید، فوتبال ما کم می‌آورد. وگرنه اگر اینطور نبود، علی آقا راحت می‌توانست سوار هواپیما شود و بازی تیم شاگرد سابقش حسین عبدی را ببیند. اینطور نیست؟