قلعه‌ امیر با سلطه بوشهری‌ها

به گزارش مجله خبری نگار/همشهری: تا قبل از دیدار ایران و بلغارستان، امیر قلعه‌نویی طی ۵ مسابقه‌ای که روی نیمکت تیم ملی حضور داشت مجموعا از ۳۱ بازیکن استفاده کرده بود که رقم بالایی است. او در بازی با بلغارستان به ۵ بازیکن دیگر هم بازی داد و این تعداد را به ۳۶ نفر رساند. از بین این ۵ بازیکن جدید ۴ نفر سابقه بازی ملی داشتند، اما در دوره قلعه‌نویی هنوز فرصت بازی پیدا نکرده بودند. یک نفر باقیمانده هم محمد دانشگر بود که اصلا سابقه بازی ملی نداشت و برای نخستین بار توانست یکی دو دقیقه برای تیم ملی در زمین حضور داشته باشد. علی کریمی، سامان قدوس، میلاد محمدی و احمد نوراللهی هم ۴ بازیکنی بودند که مدتی از ترکیب تیم ملی فاصله داشتند، اما در مقابل بلغارستان نخستین بازی خود را در دوره قلعه‌نویی انجام دادند.

بوشهری‌ها در صدر

رکوردداران حضور در زمین در دوره قلعه‌نویی همچنان ۲ مهاجم بوشهری هستند که سرمربی تیم ملی نشان داده اعتقاد خاصی به آن‌ها دارد. مهدی طارمی و محمد محبی هر دو در مصاف با بلغارستان ۹۰ دقیقه در زمین بودند و آمار بازی‌های خود را به ۴۹۰ و ۴۸۴ دقیقه رساندند. تیم ملی تا امروز ۵۴۰ دقیقه تحت هدایت امیر قلعه‌نویی بازی کرده و طارمی و محبی به‌ترتیب فقط ۵۰ و ۵۶ دقیقه را از دست داده‌اند. این دو بازیکن از بهترین گلزنان تیم ملی در دوره جدید هم هستند. مهدی طارمی با ۷ گل بهترین گلزن تیم ملی در دوره قلعه‌نویی است و محبی هم با ۲ گل بعد از طارمی و آزمون رتبه سوم را دارد. محبی آن قدر مورد اعتماد سرمربی تیم ملی است که خیلی‌ها به او لقب «پسر قلعه‌نویی» را داده‌اند.

چپ و راست همیشگی

بعد از ۲ مهاجم بوشهری، رتبه سوم و چهارم پرکارترین بازیکنان تیم ملی در اختیار مدافعان چپ و راست تیم است؛ رامین رضاییان و احسان حاج‌صفی که در بازی با بلغارستان هم در ترکیب اصلی حضور داشتند و دقایق بازی‌های ملی خود زیرنظر امیر قلعه‌نویی را از ۴۰۰ دقیقه گذراندند و در جمع صدرنشین‌ها ماندند. رامین با ۴۲۳ دقیقه بازی صاحب رتبه سوم است و یک گل هم در این دوره برای تیم ملی به ثمر رسانده است. احسان حاج‌صفی هم با بازوبند کاپیتانی تیم ملی ۴۰۵ دقیقه برای تیم امیر بازی کرده و از نفرات مورد اعتماد او بوده است.

باز آید به کنعان؟

یک تنبیه انضباطی و محرومیت از بازی با بلغارستان، آمار محمدحسین کنعانی‌زادگان را خراب کرد و او با سقوطی ۲ پله‌ای در جدول پرکار‌ها به رتبه پنجم سقوط کرد. محمدحسین در ۵ بازی قبلی تیم ملی تحت هدایت قلعه‌نویی فقط در یک بازی غیبت داشت و در ۴ بازی دیگر به‌طور کامل بازی کرده بود. او حالا آمار خوبش را از دست داده و با ۳۶۰ دقیقه بازی به رتبه پنجم رسیده است؛ بالاتر از سعید عزت‌اللهی (۳۴۰)، امید نورافکن (۳۱۵) و روزبه چشمی (۲۷۵) که در رتبه‌های ششم تا هشتم قرار دارند.

شماره‌یکی که شماره‌یک نیست

مصدومیت علیرضا بیرانوند یک‌بار دیگر باعث شد پیام نیازمند حین بازی جای او را بگیرد. این اتفاق در ۲ بازی اخیر تیم ملی به‌شکل متوالی تکرار شده است. بدشانسی‌های بیرانوند و فرصت‌هایی که نصیب پیام می‌شود حالا باعث شده نیازمند پرکارترین دروازه‌بان تیم ملی در دوره قلعه‌نویی باشد. بیرانوند از سال ۲۰۱۶ همواره گلر اول تیم‌ملی بوده و بیشترین حضور را درون دروازه داشته است، اما حوادث اخیری که برای او رخ داده باعث شده در دوره قلعه‌نویی فقط ۲۰۸ دقیقه فرصت بازی پیدا کند. در عوض پیام نیازمند آمار بازی‌هایش را در این دوره به ۲۷۳ دقیقه رسانده و بالاتر از رقیبش قرار گرفته است. نیازمند در جدول پرکارترین بازیکن‌های تیم قلعه‌نویی رتبه نهم را دارد، اما بیرانوند دوازدهم است و اصلا در جمع ۱۱ نفر اول نیست.

ساکنان طبقه وسط

امیر قلعه‌نویی در دفاع میانی تغییرات زیادی داشته و در ۶ بازی‌اش به ۶ زوج مختلف در این منطقه بازی داده است. در این بین، پرکارترین مدافع میانی در دوره او طبیعتا محمدحسین کنعانی‌زادگان است که ۳۶۰ دقیقه بازی کرده و نامش پیش‌تر ذکر شد. نفر دوم هم مرتضی پورعلی‌گنجی است که ۳ بازی کامل یعنی ۲۷۰ دقیقه برای تیم قلعه‌نویی در زمین بوده است. نفرات دیگر یعنی مجید حسینی، شجاع خلیل‌زاده و آرمین سهرابیان به‌ترتیب ۱۸۱، ۱۸۰ و ۹۰ دقیقه برای تیم قلعه‌نویی بازی کرده‌اند.

۳ نفر آخر؛ ۱+۱۲ دقیقه

میلاد محمدی که مدت‌ها بازیکن اصلی تیم ملی بوده، در دوره قلعه‌نویی به حاشیه رانده شد و تا قبل از بازی با بلغارستان یک دقیقه هم به او بازی نرسیده بود. او در اواخر بازی با بلغارستان به زمین رفت و ۸ دقیقه برای تیم ملی بازی کرد. پایین‌تر از میلاد محمدی، یک میلاد دیگر هم هست که فقط ۴ دقیقه برای تیم ملی بازی کرده است. میلاد زکی‌پور در همان نخستین بازی مقابل روسیه ۴ دقیقه بازی کرد، اما در اردو‌های بعدی اصلا دعوت نشد. البته کمترین دقایق بازی متعلق به زکی‌پور هم نیست بلکه متعلق به محمد دانشگر است که در مقابل بلغارستان یک دقیقه بازی کرد و همین یک دقیقه کل کارنامه او در تیم ملی بوده است.

شگفتی‌های پایین جدول

وقتی در پایین جدول به بازیکنان کم‌کار تیم ملی در دوره قلعه‌نویی نگاه می‌کنیم به چند نکته جالب توجه برمی‌خوریم. وحید امیری در ۶ بازی تیم ملی کلا ۷۴ دقیقه بازی کرده و مشخص است که قلعه‌نویی نظری روی او ندارد. میلاد سرلک با ۴۵ دقیقه بازی ملی در دوره قلعه‌نویی توانسته خدمت سربازی خودش را ۲ سال به تعویق بیندازد و او هم جزو کم‌کار‌های این دوره است. شهاب زاهدی که این روز‌ها در پرسپولیس وضعیت خوبی ندارد یکی از بازیکنانی است که توسط قلعه‌نویی ملی‌پوش شده و ۱۵ دقیقه بازی ملی انجام داده است، درست به اندازه علیرضا علیزاده که او هم در دوره امیر شانس ملی‌پوش شدن را پیدا کرد. البته نام احمد نوراللهی و سامان قدوس هم با ۵۸ و ۵۷ دقیقه بازی در بخش پایین‌نشین‌ها دیده می‌شود، اما به‌نظر می‌رسد آن‌ها از این به بعد فرصت بیشتری برای خودنمایی پیدا کنند.

چرا آزادی؟

فدراسیون فوتبال بازی ایران - آنگولا را به‌جای تهران می‌توانست در یکی از شهر‌های دیگر برگزار کند
دومین مسابقه تدارکاتی تیم ملی فوتبال فردا در تهران و مقابل آنگولا برگزار می‌شود؛ مسابقه‌ای با یک حریف بسیار معمولی که در جایگاه ۱۱۶ رنکینگ فیفا قرار دارد و بدون تماشاگر بودن این بازی بدون‌شک، نقطه سیاه آن است. چرا فدراسیون استادیوم آزادی را که در دست تعمیر است، برای میزبانی این نبرد درنظر گرفته است؟ آیا بهتر نبود میزبانی این بازی به استادیومی دیگر و شهری دیگر به جز تهران داده می‌شد؟ آیا برگزاری بازی روی چمن آزادی و در مقابل سکو‌های خالی آن‌هم با حریفی مثل آنگولا، کمکی به تیم ملی ایران می‌کند؟

آزادی تعطیل است

مگر مدیران فدراسیون فوتبال از وضعیت استادیوم آزادی خبر نداشتند؟ مگر نمی‌دانستند حتی استقلال و پرسپولیس در همین استادیوم بدون تماشاگر به مصاف رقبا می‌روند؟ مگر نمی‌دانستند که این ورزشگاه همچنان در دست تعمیر است؟ پس چرا باز هم این استادیوم به‌عنوان میزبان دیدار تیم ملی با آنگولا معرفی شد؟ بازی در این ورزشگاه که این روز‌ها نه چمن مناسبی دارد و نه می‌تواند از هوادار‌ها پذیرایی کند، قطعا هیچ سودی برای فوتبال ملی ایران ندارد. به‌خصوص که حریف هم به هیچ‌وجه حریف جذابی به‌نظر نمی‌رسد و از ترکیب پرستاره‌ای مقابل مهره‌های تیم ملی ایران برخوردار نیست.

این پول را دور ریختید

فدراسیون فوتبال به‌گفته خودش ۱۰ میلیارد تومان برای این دیدار تدارکاتی هزینه کرده است. کشور بیست‌و‌دوم رنکینگ فیفا چرا باید ۱۰ میلیارد بدهد تا با کشوری در جایگاه ۱۱۶ بازی کند؟ آیا این کاری جز دور‌ریختن اسکناس و یک اشتباه استراتژیک بزرگ از سوی فدراسیون فوتبال نیست؟ در شرایط عادی، این کشوری مثل آنگولا‌ست که باید برای روبه‌رو‌شدن با ستاره‌های ایران پول بپردازد. فدراسیون، اما این هزینه را انجام داده تا تیمی به ایران بیاید که از یک دیدار تدارکاتی درون اردویی نیز فشار کمتری به تیم ملی می‌آورد.

نقشه جایگزینی که وجود ندارد

چرا دیدار‌های تیم ملی ایران به شهرستان‌ها نمی‌رود؟ این سؤال بزرگی است که فدراسیون باید به آن جواب بدهد. در اسپانیا، ایتالیا و بسیاری از کشور‌های دیگر دنیا، خیلی وقت‌ها تیم ملی به شهر‌های مختلف می‌رود تا دیدار تدارکاتی برگزار کند. طبیعتا هیچ نیازی به برگزاری دیدار با آنگولا در یک روز وسط هفته در استادیوم ۸۰ هزار نفری نیست. بهتر نیست این بازی مثلا به سیرجان برود که هم چمن خوبی دارد و هم می‌تواند پذیرای هوادار باشد؟ بهتر نیست این بازی مثلا در نقش‌جهان اصفهان برگزار شود؟ فدراسیون با این کار فقط بین تیم ملی و هوادارانش فاصله می‌اندازد.