کارنامه‌ای پر از سؤال برای میزبانی قطری‌ها

به گزارش مجله خبری نگار، هزاران صندلی خالی در بازی‌های حذفی، پوزخند بازیکنانی که قصد صحبت کردن دارند، هوادارانی که به خاطر بیان هویت‌شان به تلافی‌جویی تهدید می‌شوند و هزاران کارگر مهاجری که در آماده‌سازی شهر دوحه برای این مسابقات جان باختند را فراموش کنید. جانی اینفانتینو رئیس فیفا می‌گوید همه چیز یک موفقیت خارق‌العاده بود که در آن ورزش دفاع از حقوق بشر بود. اما از آنجایی که جام جهانی قطر به عنوان کانون توجه اهالی ورزش به پایان خود نزدیک می‌شود –اینکه میزبانی این کشور خوب یا بد تلقی شود همچنان به منافع شخصی که با او صحبت می‌کنید بستگی دارد- وقت آن است که به آینده نگاه کنید.

برای قطر چه اتفاقی می‌افتد؟ برای استفاده‌اش از ورزش به عنوان ابزار قدرت نرم؟ برای جمعیت مهاجر آن و برای فیفایی که در وهله اول این مسابقات را به کشور کوچک حاشیه خلیج فارس اعطا کرد؟

در روز‌هایی با چهار بازی متوالی پر می‌شد، به راحتی فراموش می‌شد که تیم کشور میزبان بدترین تیم مسابقات بود. قطر برای دوازده سال، عمدتاً از طریق آکادمی اسپایر که در سطح جهانی تحسین شده بود، تلاش کرد تا یک تیم ملی بسازد که قادر به رقابت در این جام باشد. مسئولان این کشور، اما به طرز بی‌رحمانه‌ای فهمیدند که هرچقدر پول خرج کنند، هرچقدر تلاش کنند بازیکن خارجی بخرند و تابعیت قطری به آن‌ها بدهند، برای ایجاد یک تیم ملی که قادر به رقابت با بهترین‌ها باشد، نیاز به سرمایه‌گذاری غیرمالی در بازه زمانی طولانی‌تری هست.

شاید با شکست خوردن پروژه ساختن یک تیم ملی قوی برای جام، اکنون قطری‌ها سرمایه‌گذاری روی یک رشته ورزشی دیگر را آغاز کنند، رشته‌ای مثل هندبال که سال ۲۰۱۵ میزبان رقابت‌های قهرمان جهان آن بودند و نایب قهرمانش هم شدند، اما چند سال بعد با کاهش بودجه ستاره‌های خارجی‌اش یکی یکی رفتند، تورنمنتی که عملاً دنیای دیزنی شرکتی برای فوتبال بود که فقط ثروتمندان می‌توانستند به آن سفر کنند، تا الان به خاطر برگزاری مسابقات حواس‌ها را از مسائل جانبی پرت کرده و از این نظر به هدفش رسیده است، اما با پایان بازی‌ها و جداسازی استادیوم‌ها و فرو نشستن هیاهوی مسابقات، خیلی‌ها دوباره به یاد خواهند آورد که قطر برای میزبانی از تورنمنت ورزشی اول دنیا چه کرد و چگونه آن را برگزار کرد.