به گزارش مجله خبری نگار، دیروز پنجم شهریور بود. روزی که در تقویم ایرانی، روز ملی کشتی نامگذاری شده است و دلیل آن هم سالروز تولد جهانپهلوان غلامرضا تختی است. مرد بیتکرار تاریخ ورزش ایران که اگر بود، حالا ۹۲ ساله بود. مردی که نه فقط بهخاطر ورزش که به دلیل حضور همیشه مهربانانه و غبطهبرانگیزش در جامعه، نامش ورد زبانهاست.
روزگاری، بسیاری از همدورههای «آقا تختی» و گوششکستهها در مورد چرایی ماندگاری او صحبت کردند. هر کسی چیزی گفت، اما یک جمله بیش از همه به دل نشست: «حتماً آدم خوبی بوده که خدا اینقدر به او عزت داده است.» این سادهترین، بیآلایشترین و شاید صادقانهترین تعریفی بود که میشد از تختی بزرگ داشت. مردی که خودش هم ساده بود، ساده زندگی کرد، اما ساده نمرد. غلامرضا تختی پنجم شهریور ۱۳۰۹ در جنوب تهران به دنیا آمد و تا روزی که بر سکوی جهانی رفت، سختی زیادی را تحمل کرد. مثل خیلی از قهرمانان کشتی، از خانوادهای نسبتاً ضعیف به لحاظ مالی، با زمین خوردنهای بسیار. کشتیگیر کماستعداد تمرینات جنوب کشور، با پشتکاری وصفناپذیر، صاحب رکوردهایی در ورزش ایران شد که بعضیهایش همچنان دست نخورده باقی مانده است و از آن رکوردها و قهرمانیها مهمتر اینکه ۹ دهه گذشته از تولدش، همچنان او بزرگمردی است که نامش بر پیشانی ورزش ایران میدرخشد. روح جوانمردی و پهلوانی او همچنان در کوچه پس کوچههای خانیآبادنو جاری است. تاریخ نشان داد که کسی در ورزش ایران بعد از او، جهان پهلوان نشد.
جهان پهلوان، نه تنها اسمش در ورزشگاهها و خیابانهای مختلف نقش بسته، بلکه مجسمهاش با یک دست در موزه آکادمی ورزش امریکا دیده میشود. او در یکی از رقابتهای جهانی، وقتی دید دستِ کشتیگیر امریکایی آسیب دیده، ترجیح داد با یک دست مقابل حریفش کشتی بگیرد. این مجسمه با یک دست ساخته شد تا تاریخ او را فراموش نکند...