مجله خبری-سبک زندگی نگار: اغلب ما با این انتظار به تماشای فیلمهای تاریخی مینشینیم که چیزی دربارهی زندگی در گذشته به ما یاد دهند. اما این فیلمها ممکن است دقیقاً برعکس عمل کنند. اغلب فیلمها و سریالها برای ایجاد جذابیت، دربارهی گذشته اغراق میکنند.
احتمالاً فیلمهایی مربوط به دوران ویکتوریا یا قرون وسطی دیده اید که در آنها زنها موهای بلند و باز داشتند، اما در واقعیت اینگونه نبود. در حقیقت، زنها موهای خود را یا میپوشاندند یا میبافتند و با سنجاق جمع میکردند، چون در آن زمان به نمایش گذاشتن موها را بی حیایی و اغواگری و یک گناه میدانستند.
این مسأله به ویژه در مورد زنان متأهل صدق میکرد. زنان مجرد و دختران میتوانستند موهای خود را کامل جمع نکنند، اما حتی تا دوره ویکتوریا هم این کار را شرم آور میدانستند.
در دههی ۱۹۹۰ فسیلهایی از دایناسورها در چین کشف شد که نشان داد این موجودات در حقیقت پَر داشتند. به عقیدهی داشمندان این پَرها در ابتدا صرفاً جنبهی زیبایی داشتند تا اینکه بعدها با به وجود آمدن توانایی پرواز برای این کار مورد استفاده قرار گرفتند. پرندههای نر امروزی را به خاطر آورید که از پَرهای رنگارنگ خود برای جلب توجه پرندگان ماده استفاده میکنند.
به اعتقاد دانشمندان، دایناسورها از ۱۸۰ میلیون سال قبل از پَر برخوردار شدند، که مدت زمان زیادی پس از پدیدار شدن این موجودات بر روی کره زمین بوده است.
همهی ما فیلمی دیده ایم که در آن رهبر جنگجویان پیش از شروع نبرد برای آنها به سخنرانی میپردازد، اما در واقع اینگونه نبود. در چنین موقعیتی با حضور دهها هزار مرد چطور ممکن بود صدای او به گوش کسی رسد؟
سخنرانیهای جنگی برای لشکرهایی با جمعیت کمتر انجام میشدند، اما وقتی جمعیت بیشتر بود ژنرالها به صورت دسته دسته با سربازان خود صحبت میکردند یا با ارسال پیام این کار را انجام میدادند. اما به این شکل حماسی که در فیلمها میبینیم نبود.
گاهی در فیلمها میبینیم که زرههای جنگی به قدری نفوذپذیر بودند که این سؤال برایمان مطرح میشود که اصلاً چرا زحمت به تن کردن این زرهها را به خود میدادند. با این حال، اینگونه نبود و زرههای فلزی در حقیقت بسیار مقاوم بودند و به خوبی جلوی ضربات وارده را میگرفتند.
برخلاف چیزی که در برخی فیلمها دیده ایم، جنگجوها میتوانستند با این زرهها به راحتی حرکت کنند. زرههای زنجیری هم به خوبی جلوی ضربات شمشیر را میگرفتند، اما در برابر تیر و نیزه چندان کارساز نبودند.
احتمالاً فیلمی مربوط به دوران قرون وسطی دیده اید که در آن یک فرد عامی سر تا پا چرک و سیاهی بوده است. درست است که وضعیت بهداشت در آن زمان اصلاً به خوبی حالا نبود، اما فیلمهای هالیوودی هم آن را بسیار بدتر از واقعیت امر به تصویر میکشند.
در آن زمان یک نگرانی ویژه مسألهی شپش و کک بود، به همین دلیل مردم را به استحمام تشویق میکردند. از صابون و محلولها برای شستشوی موها استفاده میشد. مردم همچنین از شاخههای نازک و پارچههای پشمی برای تمیز کردن دندانهای خود استفاده میکردند. در حقیقت ممکن است داشتن یک ظاهر فقیر و کثیف تاکتیکی بود که برخی افراد فقیرتر، از آن برای فرار از پرداخت خراج استفاده میکردند.
به لطف فیلمهایی همچون ۳۰۰ این تصور به وجود آمده که جنگجویان اسپارتی شنل و لُنگ به تن میکردند. شاید آنها در نهایت زره هایشان را کنار گذاشتند، اما به طور قطع در ابتدا اینگونه نبود.
جنگجویان اسپارتی یک زره نیم تنه میپوشیدند که بالاتنهی آنها را میپوشاند. آنها برای پوشاندن پاهای خود هم از زره ساق استفاده میکردند و کلاهخود هم داشتند.
به لطف انیمیشن پوکاهونتس دیزنی، تصور میکنیم شخصیت اصلی این قصه زنی بالغ بود. اما پوکاهونتس وقتی اولین بار استعمارگرها و جان اسمیت آشنا شد بین ۱۰ تا ۱۲ سال داشت. حتی بر سر اینکه آیا او بود که جان اسمیت را نجات داد هم بحث هست.
اگر فیلم «شجاع دل» (Braveheart) را دیده باشید تصور میکنید که مردان اسکاتلندی لباس دامن داری به نام کلیت به تن میکردند. اما ۳۰۰ سال هم از ورود کیلت به پوشش مردان اسکاتلندی نمیگذرد.
فیلم «شجاع دل» مملوء از اشتباهات تاریخی است. مثل نبرد پل استرلینگ که جزء اساسی آن یعنی خود پل در آن اصلاً وجود نداشت.
منبع: روزیاتو