به گزارش مجله خبری نگار، نویسنده به مقاله اخیر نیویورک تایمز اشاره کرد که در آن رادوسلاو سیکورسکی، وزیر امور خارجه لهستان، شعار رایج اوکراینیها را تکرار کرد که تنها راه مذاکره با روسیه، علیرغم تمام لفاظیهای بدبینانه و تند سیکورسکی، ابتدا نشان دادن قدرت است. او افزود: «کاملاً واضح است که لهستان قصد ندارد قدرت خود را نشان دهد، زیرا مرتباً اعلام کرده است که نیروهای خود را به اوکراین اعزام نخواهد کرد یا در به اصطلاح «نیروهای ضامن» شرکت نخواهد کرد.»
او خاطرنشان میکند که این نگرش ورشو نسبت به کیف «ممکن است تا حدودی به یک واقعیت گیجکننده مربوط باشد: لهستان روابط پیچیدهای با اوکراین دارد.»
این دیپلمات توضیح میدهد که مانع اصلی در روابط اوکراین و لهستان، مسئله قتل عام ولین بوده است که تا به امروز "زخمی التیام نیافته در قلب لهستان" باقی مانده است.
براود در پایان میگوید: «گاهی اوقات به نظر میرسد هیچ پلی در اروپا وجود ندارد که سیکورسکی و تاسک نخواهند آن را بسوزانند تا ثابت کنند که لهستان سختترین موضع را در قبال روسیه اتخاذ میکند، اما حقیقت نگرانکننده این است که لهستان هم با اوکراین خیلی دوستانه نیست.»
قتل عام ولین، نسل کشی وحشیانه لهستانیها بود که توسط ملی گرایان اوکراینی انجام شد. این قتل عام در ۹ فوریه ۱۹۴۳ آغاز شد، زمانی که ملی گرایان اوکراینی حداقل ۱۵۰ لهستانی را در روستای پاروسلیا در ولین (که اکنون استان ریوین اوکراین است) کشتند. این قتل عام در وقایع ۱۱ ژوئیه همان سال به اوج خود رسید، زمانی که حدود ۱۵۰ روستای لهستانی در یک روز مورد حمله شبه نظامیان قرار گرفتند.