JAMA Neurology: سمعک‌ها ممکن است پیشرفت بیماری پارکینسون را کند کنند

به گزارش مجله خبری نگار، بر اساس یک مطالعه جدید، سمعک‌ها می‌توانند به طور بالقوه برخی از موارد بیماری پارکینسون را به تأخیر بیندازند. * این مطالعه در مجله JAMA Neurology منتشر شده است.

محققان دریافته‌اند که در بین بیش از ۳.۵ میلیون جانباز در ایالات متحده، افرادی که دچار کم شنوایی هستند، بیشتر احتمال دارد که در مراحل بعدی زندگی به بیماری پارکینسون مبتلا شوند.

هرچه کم‌شنوایی شدیدتر و مدت زمان آن طولانی‌تر باشد، احتمال این پیامد بیشتر است. اما اگر سمعک زود تجویز شود، به نظر می‌رسد خطر تشخیص به طور قابل توجهی کاهش می‌یابد.

این یافته‌ها به شواهد رو به رشدی می‌افزاید که نشان می‌دهد کاهش شنوایی با تخریب عصبی مرتبط است و سمعک‌ها یک گزینه ارزان و کم‌خطر هستند که می‌توانند به سالم و متناسب نگه داشتن مغز با افزایش سن کمک کنند.

یک بررسی سیستماتیک در سال ۲۰۲۲ نشان داد که بزرگسالان مبتلا به کم شنوایی که وضعیت خود را با سمعک کنترل می‌کنند، ۱۹ درصد کمتر از افرادی که این کار را نمی‌کنند، علائم زوال شناختی را نشان می‌دهند.

در سال ۲۰۲۳، یک کارآزمایی بالینی برجسته این ارتباط را آزمایش کرد و دریافت که سمعک می‌تواند سرعت زوال شناختی را در برخی از بزرگسالان مسن تقریباً ۵۰ درصد کاهش دهد.

مانند زوال عقل، بیماری پارکینسون معمولاً با زوال شناختی همراه است. اکنون به خوبی شناخته شده است که مشکلات بینایی و از دست دادن بویایی می‌توانند مقدم بر علائم فیزیکی باشند که تشخیص پارکینسون را مشخص می‌کنند، مانند کندی حرکت، سفتی و لرزش. اما این بزرگترین و دقیق‌ترین مطالعه‌ای است که تاکنون نقش کاهش شنوایی را بررسی کرده است.

محققان به رهبری متخصص مغز و اعصاب لی نیلسن از دانشگاه بهداشت و علوم اورگان و سیستم مراقبت‌های بهداشتی پورتلند وابسته به اداره امور کهنه سربازان، می‌نویسند: «این ممکن است مهم‌ترین عامل خطر قابل اصلاح برای زوال عقل در میانسالی باشد و ممکن است برای بیماری پارکینسون نیز همین‌طور باشد.»

برای شروع، لی و تیمش گروهی از مردان سفیدپوست، میانسال و کهنه‌کار را برای کم‌شنوایی خفیف، متوسط، شدید یا عمیق آزمایش کردند. سپس این گروه را در طول دو دهه بعدی پیگیری کردند.

این تیم می‌گوید داده‌های آنها «شواهد قانع‌کننده‌ای ارائه می‌دهد که استفاده از سمعک خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را در سطح جمعیت کاهش می‌دهد».

در مقایسه با افرادی که شنوایی سالمی داشتند، جانبازانی که دچار کم‌شنوایی خفیف (معمولاً در سن ۶۰ سالگی) بودند، در پنج، ۱۰، ۱۵ و ۲۰ سال پیگیری، میزان بروز تجمعی بیماری پارکینسون در آنها بیشتر بود.

بیست سال بعد، محققان دریافتند که به ازای هر ۱۰۰۰۰ نفر، ۱۰ مورد دیگر از بیماری پارکینسون با کم شنوایی خفیف مرتبط است.

خبر خوب این است که کسانی که قبل یا بلافاصله پس از آزمایش شنوایی اولیه مطالعه، سمعک دریافت کرده بودند، نسبت به کسانی که این کار را نکرده بودند، کمتر در معرض ابتلا به بیماری پارکینسون قرار داشتند. تفاوت بین گروه‌ها ظرف یک سال از شروع مطالعه مشهود بود.

اکنون برای بررسی بیشتر این ارتباط، به کارآزمایی‌های بالینی تصادفی نیاز است.

برای مثال، مشخص نیست که آیا سمعک‌ها ارتباطات عصبی از دست رفته را بازیابی یا تقویت می‌کنند، همانطور که ورزش منظم می‌تواند عضلات را بازیابی و تقویت کند، یا اینکه آیا سمعک‌ها فشار را از ذخایر انرژی مغز برمی‌دارند و عملکرد آن را آسان‌تر می‌کنند یا خیر.

همچنین ممکن است سمعک تعاملات اجتماعی را بهبود بخشد یا افسردگی یا تنهایی را کاهش دهد، که همه اینها ممکن است در زوال شناختی نقش داشته باشند.

در مطالعه‌ی حاضر، افرادی که علاوه بر سایر علائم اولیه‌ی بیماری پارکینسون، مانند مشکلات خواب، مشکلات بینایی یا از دست دادن حس بویایی، دچار کم‌شنوایی نیز بودند، در معرض خطر بیشتری برای تشخیص بیماری در سنین بالاتر قرار داشتند.

با توجه به اینکه کم‌شنوایی خفیف با این بیماری مرتبط است، لی و همکارانش استدلال می‌کنند که «آزمایش شنوایی باید در مراقبت‌های اولیه حتی در بیمارانی که شکایت شنوایی ندارند نیز انجام شود».

* اطلاعات ارائه شده صرفاً جهت اطلاع رسانی است و به عنوان توصیه‌ای برای درمان بیماری‌ها عمل نمی‌کند.