ستاره‌شناسان به کشف حقیقت در مورد «همسایه فرضی» در لبه منظومه شمسی ما نزدیک‌تر می‌شوند

به گزارش مجله خبری نگار، این سیاره فرضی که گمان می‌رود جرمی بین پنج تا ده برابر زمین داشته باشد، با مدار بیضوی بسیار کشیده خود که از پلوتو تا دوردست‌های منظومه شمسی ما امتداد دارد، دانشمندان را متحیر کرده است.

اکنون، دانشمندان دانشگاه رایس شواهد جدیدی را ارائه می‌دهند که از وجود این سیاره مرموز پشتیبانی می‌کند، به همراه روشی نوآورانه برای یافتن آن.

شبیه‌سازی‌های پیچیده‌ای که توسط این تیم انجام شده است، نشان می‌دهد که به احتمال ۴۰ درصد، این سیاره فرضی در حومه منظومه شمسی ما پنهان شده است.

تیم علمی تحقیقات خود را بر این نظریه بنا نهاد که سیاراتی با مدار‌های پهن، مانند سیاره نهم، ناهنجاری‌های کیهانی نیستند، بلکه محصول طبیعی مراحل آشفته و پرتلاطمی هستند که منظومه شمسی در اوایل شکل‌گیری خود تجربه کرده است.

دانشمندان روی رصدخانه ورا سی. روبین در شیلی حساب می‌کنند، که بزرگترین دوربین نجومی ساخته شده تاکنون را در خود جای داده است و در حال آماده شدن برای شروع مشاهدات واقعی در هفته‌های آینده است. این رصدخانه ممکن است کلید حل این راز نجومی دیرینه را در خود داشته باشد، زیرا قابلیت‌های برتر آن در اسکن آسمان با دقتی بی‌سابقه، فرصتی تاریخی را برای تأیید وجود سیاره نهم یا دفن این ایده برای همیشه فراهم می‌کند.

اهمیت این سیاره فرضی در این واقعیت نهفته است که ممکن است راه حلی برای یکی دیگر از معما‌هایی که دانشمندان را برای دهه‌ها سردرگم کرده است، ارائه دهد: مدار‌های غیرمعمول برخی از اجرام یخی در کمربند کویپر.

این اجرام که از مدار نپتون فراتر می‌روند، در الگو‌های مداری عجیبی حرکت می‌کنند که تنها با حضور یک جسم عظیم که تأثیر گرانشی بر آنها اعمال می‌کند، قابل توضیح است.

دانشمندان توضیح می‌دهند که چگونه سیارات دوردستی مانند سیاره نهم می‌توانند تشکیل شوند و در مدار‌های دورافتاده خود قرار گیرند. در مراحل اولیه تشکیل منظومه شمسی، برهمکنش‌های گرانشی شدید بین سیارات غول‌پیکر مانند مشتری و زحل منجر به پرتاب برخی سیارات کوچک‌تر به لبه‌های دوردست منظومه شمسی شد. اما برخی از این سیارات پرتاب شده از منظومه شمسی خارج نشدند، بلکه در مدار‌های پایدار و بسیار دوری گیر افتادند. این به دلیل تأثیر گرانشی ستارگان همسایه کهکشان ما است که مانند یک "سد نامرئی" عمل می‌کند و مانع از فرار این سیارات به فضای بین ستاره‌ای می‌شود و همزمان آنها را در مدار‌های پایدار به دور خورشید نگه می‌دارد.

این پدیده تا حدودی شبیه به توپی است که به لبه میز می‌غلتد، اما به جای افتادن، به دلیل وزش باد ملایمی که از افتادن آن در یک طرف جلوگیری می‌کند، در لبه میز معلق می‌ماند و آن را به سمت دیگر هل می‌دهد؛ بنابراین این سیارات میلیارد‌ها سال در مدار‌های دور خود باقی می‌مانند، که می‌تواند وجود سیاره نهم فرضی را در آن منطقه دورافتاده منظومه شمسی ما توضیح دهد.

دانشمندان تأیید می‌کنند که این یافته‌ها نه تنها ما را به حل معمای سیاره نهم نزدیک‌تر می‌کند، بلکه دریچه جدیدی را به سوی درک چگونگی شکل‌گیری و تکامل منظومه‌های سیاره‌ای در کهکشان ما به طور کلی می‌گشاید. اگر وجود سیاره نهم اثبات شود، این سیاره گواه زنده‌ای بر این نظریه خواهد بود که منظومه شمسی ما در اوایل حیات خود مراحل آشوبناک و خشونت‌آمیزی را پشت سر گذاشته است.

منبع: دیلی میل