به گزارش مجله خبری نگار، تحقیقات جدید در آمریکا نشان میدهد بسیاری از نوجوانان و جوانانی که از ماریجوانا استفاده میکنند، حتی پس از تجربه دورههای روان پریشی و مواجهشدن با آسیبهای مرگبار آن، باز هم دست از مصرف این ماده مخدر برنمیدارند.
روانپریشی یک حالت روانپزشکی خطرناک است که در آن، افراد ارتباط خود را با واقعیت از دست میدهند. این اختلال به معنای یک وضعیت روانی غیرطبیعی است که در روانپزشکی برای بیان حالت «از دست رفتن توانایی تشخیص واقعیت از خیال» به کار میرود. روانپریشی دربرگیرنده دستهای از اختلالات روانی است که در طول آنها بیمار دچار علایمی مانند توهم یا هذیان شود. هر گاه این علایم در افراد به بروز اختلال در کارکرد یا بروز استرس منجر شود، میتوان نام اختلال را بر آن گذاشت. دو مشخصه بارز آن شامل هذیان (بیان غیرعمد درک نادرست از واقعیات) و توهم (دیدن یا شنیدن غیرعمد چیزی که اساساً نبوده و نیست) است.
نیلی مایرز، مدیر آزمایشگاه سلامتروان در دانشگاه ساوث وسترن متُدیست و سرپرست این مطالعه جدید میگوید: «اغلب افراد مبتلا به روانپریشی بر اثر مصرف ماریجوانا تا زمانی که تاثیرات مخرب آشکاری روی آنها نگذارد، نگران مصرف آن نیستند و حتی در آن زمان هم بسیاری تمایلی به صحبت در مورد آن ندارند و آن را جدی نگرفته و رغبتی برای ترک نشان نمیدهند». مایرز افزوده: «نوجوانان بر اساس تصوراتی اشتباه، به مصرف این مواد به عنوان راهی برای اجتماعی شدن و مدیریت سلامت خود نگاه میکنند. به عنوان مثال، برای کاهش اضطراب یا درد فیزیکی از آن استفاده میکنند، اما استفاده از موادی مانند ماریجوانا میتواند وضعیت آنها را بدتر کند.» مایرز و همکارانش در این مطالعه جدید، با ۱۸ جوان ۱۸ تا ۳۰ ساله مصاحبههایی تصویری به مدت یک ساعت و نیم انجام دادند.
این مصاحبهها بر نگرش جوانان درباره مصرف ماریجوانا متمرکز بود و بیشتر آنها موافق بودند که کاهش مصرف مواد مخدر از جمله ماریجوانا احتمالاً ایده خوبی است، اما بسیاری از آنها درباره مزایا و معایب انجام این کار مردد بودند. بسیاری از شرکت کنندگان در این مطالعه جدید بر این باور بودند که همسالانشان که آنها را به استفاده از جایگزینهای سالمتری تشویق میکنند، میتوانند کمک کننده باشند. همچنین اگر استراتژیهایی غیر از مصرف ماریجوانا برای کمک به کاهش دردهای روانی یا فیزیکی آنها پیشنهاد شود، میپذیرند. این تیم پژوهشی به تازگی یافتههای خود را در مجله Early Intervention in Psychiatry منتشر کرده است.