شناسایی قدیمی‌ترین رشته در شبکه کیهانی توسط جیمز وب

به گزارش مجله خبری نگار،و به نقل از اسپیس، ستاره شناسان با استفاده از داده‌های تلسکوپ فضایی جیمز وب، توده‌ای از کهکشان‌های باستانی را کشف کرده‌اند که می‌تواند قدیمی‌ترین رشته از «شبکه کیهانی» باشد که تاکنون کشف شده است.

در یک شب با آسمانی صاف ممکن است به نظر برسد که ستاره‌های آسمان کم و بیش به طور مساوی توزیع شده‌اند، اما اینطور نیست. همه‌ی ستارگان بخشی از یک شبکه کیهانی غول‌پیکر هستند که کهکشان‌ها را در سراسر جهان مانند رشته‌هایی از تار عنکبوت به هم پیوند می‌دهد و بخش‌های غیرقابل تصوری از نیستی و عدم در میان آن نهان است.

اکنون در دو مقاله منتشر شده در مجله Astrophysical Letters، دانشمندان شواهدی را به تفصیل بیان کرده‌اند که این بزرگراه عظیم کیهانی تقریباً تا طلوع جهان امتداد دارد.

ستاره شناسان با استفاده از داده‌های تلسکوپ فضایی جیمز وب، یک رشته عظیم گازی متشکل از ۱۰ کهکشان نزدیک به وسعت بیش از سه میلیون سال نوری را کشف کردند. به گفته آنها، این رشته باستانی از گاز و ستارگان ممکن است نشان دهنده قدیمی‌ترین رشته شناخته شده در شبکه کیهانی باشد.

شیاهوی فن ستاره شناس دانشگاه آریزونا و یکی از اعضای این گروه پژوهشی در بیانیه‌ای گفت: از اینکه این رشته چقدر طولانی و تا چه اندازه باریک است، شگفت زده شدم. انتظار داشتم چیزی پیدا کنم، اما انتظار چنین ساختاری به این درازا و مشخصاً نازک را نداشتم.

این رشته تازه کشف شده در زمان جوانی کیهان - تنها ۸۳۰ میلیون سال پس از انفجار بزرگ - شکل گرفته است. این رشته به یک جرم آسمانی بسیار درخشان لنگر انداخته است که در مرکز آن یک ابرسیاه‌چاله شناخته شده به عنوان یک اختروش قرار دارد. این سیاه‌چاله درخشان در وهله اول دلیلی برای کشف این رشته توسط دانشمندان بود.

فن و گروهش به عنوان بخشی از پروژه ASPIRE (مطالعه طیف‌سنجی هاله‌های پیش‌قدر در عصر یونیزه‌سازی مجدد) کار می‌کنند که هدف آن بررسی چگونگی تأثیرگذاری نخستین سیاه‌چاله‌ها بر تکامل کهکشانی است. اختروش کشف شده در اینجا نیز یکی از ۲۵ اختروش جهان نخستی است که این پروژه بررسی کرده است.

فیژ وانگ، اخترفیزیکدان دانشگاه آریزونا و پژوهشگر اصلی این مطالعه می‌گوید: این یکی از اولین ساختار‌های رشته‌ای است که بشر تاکنون یافته و مرتبط با یک اختروش دوردست است.

پژوهشگران فرض می‌کنند که سیاه‌چاله‌ها با عمل کردن به عنوان چاه‌های گرانشی برای جذب ماده به یکدیگر و گاهی اوقات با پرتاب کردن آن به دوردست بر روی «باد‌های کیهانی» که به دور اختروش‌های بسیار فعال می‌چرخند، به تشکیل شبکه کیهانی کمک کرده‌اند. گرانش، این رشته‌های متشکل از ستاره و غبار را حتی زمانی که باد آن‌ها را به سراسر جهان می‌کشانند، به هم متصل نگه می‌دارد.

پژوهشگران فکر می‌کنند که در نهایت، این رشته به خوشه‌ای از کهکشان‌ها، شبیه به خوشه کُما که تقریباً ۳۳۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، متراکم می‌شود.