ماجرای نابودی موشک کروز توسط سلاح کشتار مدرن اوکراینی

به گزارش مجله خبری نگار،یک سیستم پرتاب جدید و بهبود یافته برای موشک جاولین می‌تواند غیر از پرتاب موشک‌های اکنون مشهور ضد تانک، کار‌های دیگری نیز انجام دهد: این سیستم می‌تواند موشک‌های ضد هوایی استینگر نیز شلیک کند. لانچر جدید Lightweight Command Launch Unit حمل راحت تری داشته و می‌تواند حریم هوایی خودی را از تهدید‌های هوایی گسترده محافظت نماید. برای اولین بار، در هفته جاری و بر اساس ویدیویی که در توییتر منتشر شد، یک لانچر دوش پرتاب موشک زمین به هوای اوکراینی توانست یک موشک کروز روسی را ساقط کند، که طیف کاملی از اهدافی که یک واحد لانچر جدید می‌تواند ساقط کند را نشان می‌دهد، از تانک تا موشک کروز.

ویدیو منتشر شده از این ماجرا نشان می‌دهد که تیم دفاع هوایی اوکراین، مجهز به یک سیستم دفاع هوایی دوش پرتاب بی نام که یا سیستم دوران اتحاد جماهیر شوروی SA-۱۸ Igla است یا سیستم آمریکایی FIM-۹۲ Stinger و یا حتی سیستم ساخت لهستان Piorun با یک موشک کروز روسی درگیر می‌شود. یک موشک کروز روسی از تیم گفته شده عبور می‌کند و به وضوح می‌توان صدای موتور توربینی آن را شنید. سرباز اوکراینی موشک خود را پرتاب می‌کند و لحظاتی بعد انفجاری در دوردست نشان می‌دهد که عملیات موفقیت آمیز بوده است. جنگ هشت ماهه در اوکراین ایده‌های بسیاری در مورد جنگ مدرن را تقویت کرده است، از جمله این تفکر که سیستم‌های موشکی پیچیده و نسبتاً ارزان قیمت که تنها یک سرباز می‌تواند آن‌ها را به کار بگیرد می‌توانند پلتفرم‌های نظامی چند میلیون دلاری مانند تانک T-۹۰، هلیکوپتر تهاجمی Ka-۵۲ “Alligator”، جنگنده Su-۳۴ و اکنون موشک‌های کروز را ساقط کنند.

در حالی که این سلاح‌ها سال هاست در دسترس بوده اند، حمله روسیه به اوکراین بار دیگر این ایده را مطرح کرده است که موشکی که توسط یک سرباز پرتاب می‌شود می‌تواند سلاح‌هایی را نابود سازد که تعیین کننده و برتر تلقی می‌شدند. نیرو‌های اوکراینی بار‌ها توانسته اند با سیستم‌های دوش پرتاب NLAW و Javelin دست به نابودی تانک‌ها و خودرو‌های زرهی روسی بزنند و از موشک‌های استینگر نیز برای ساقط کردن هواپیما‌ها و پهپاد‌های روسی استفاده شده است. پهپاد‌های نظامی نیز در سال‌های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته و در مناطقی مانند لیبی، نوگورنو-قره باغ، اوکراین و جا‌های دیگر به کار گرفته شده اند. پهپاد‌ها که در ارتفاعات نسبتاً پایین پرواز می‌کنند برای عملیات‌های شناسایی، تجسس، هدفگیری و پرتاب مهمات‌های هدایت نشده به کار گرفته شده اند.



مدل‌هایی مانند شاهد ۱۳۶ ایرانی که گفته می‌شود توسط روسیه در اوکراین به کار گرفته شده اند توانایی حملات کامیکازه را دارا هستند. تاکنون در اوکراین، راه حل مقابله با تانک‌ها و خودرو‌های زرهی استفاده از موشک جاولین بوده و از موشک استینگر نیز برای مقابله با تهدید‌های هوایی استفاده می‌شود. جاولین‌ها در تعدادی بسیار بیشتر در ارتش ایالات متحده به کار گرفته می‌شوند و در هر دسته دو قبضه از آن‌ها وجود دارد که به معنای یک قبضه به ازای هر ۲۰ سرباز است. تهدید رو به افزایش از جانب پهپادها، اما باعث می‌شود که این سیستم‌های دفاع هوایی نادیده گرفته شده در گذشته، بیش از هر زمان دیگری کارآمد و مورد توجه باشند. هم جاولین و هم استینگر به واحد‌های فرماندهی پرتاب (CLU) نیاز دارند که معمولاً شامل سیستم دستگیره، سیستم دوربینی، دوربین دید در شب، کنترلگر‌ها و نمایشگر‌ها هستند. لوله پرتاب موشک نیز به این سیستم کلی اضافه می‌شود.

در ادامه CLU روی شانه قرار گرفته و روشن می‌شود و سربازی که آن را حمل می‌کند می‌تواند براحتی با اهداف چند میلیون دلاری درگیر شود. اکنون یک لانچر تنها می‌تواند دو نوع موشک پرتاب کند. کمپانی Raytheon که سازنده دو سیستم جاولین و استینگر است در هفته اخیر از یک واحد فرماندهی پرتاب سبک وزن جدید (LWCLU) در واشنگتن رونمایی کرده است. اگر چه این سیستم اولین بار در سال ۲۰۲۱ آزمایش شد، اما جنگ اخیر اوکراین آن را بیش از هر زمان دیگری مناسب جنگ‌های امروزی کرده است. LWCLU از این ایده بیرون آمد که CLU جاولین متعلق به دهه ۱۹۹۰ می‌تواند کوچکتر و سبک‌تر ساخته شود که به لطف پیشرفت‌ها در زمینه الکترونیک مدرن و قدرت باتری امکان پذیر شده بود.



قبضه اورجینال CLU کمی بیش از ۱۴ پوند (۷ کیلوگرم) وزن داشت، اما LWCLU جدید ۳۰ درصد کوچکتر و ۲۵ درصد سبک‌تر است. عمر باتری آن ۵۰ درصد افزایش یافته که به طور ویژه در مورد موشک جاولین مفید است، جایی که تصویرگر گرمایی آن به عنوان یک سیستم نظارت شبانه به کار گرفته می‌شود. همچنین برد سیستم پرتاب LWCLU نیز ۴،۰۰۰ متر اعلام شده است در حالی که این عدد برای CLU اورجینال ۲،۵۰۰ متر بود. کیت یکپارچه سازی سبک وزن استینگر نیز یک رابط کاربری مفید و دارای اطلاعات را به موشک استینگر اضافه کرده که اپراتور می‌تواند از آن نهایت استفاده را ببرد. پیش از این، اپراتوری خود باید تهدید هوایی را تشخیص داده و استینگر را به سمت هدف نشانه گیری می‌کرد و در ادامه یک صدای بلند قابل شنیدن به او اعلام می‌کرد که موشک روی هدف قفل شده است.

سیستم جدید LWCLU، اما موقعیت و مسیر پرواز تهدید هوایی را به کمک یک شبکه نبردی دفاع هوایی ارتش فراهم می‌کند و به رنگ‌های سبز، زرد و قرمز برای تمایز قائل شدن بین قفل موشک خوب، نسبی یا شکست خورده روی نمایشگر، اپراتور را راهنمایی می‌کند. موشک‌های کروز در ارتفاع پایین و با سرعت‌های نسبتاً اندک پرواز می‌کنند تا از کشف توسط رادار‌ها در امان باشند و این نتیجه استفاده از موتور‌های توربینی پرمصرفشان است که برد را بر سرعت مقدم می‌دانند. این موضوع باعث می‌شود که موشک‌های کروز در برابر سیستم‌های ضد هوایی دوش پرتاب آسیب پذیر باشند، پرنده‌ای که شکار آن از هواپیما‌ها و هلیکوپتر‌ها نیز آسان‌تر است، زیرا نه خلبان داشته و نه توانایی انجام حرکات ناگهانی برای گول زدن موشک دشمن را دارند.

با این وجود سیستم LWCLU نمی‌تواند به طور کامل جایگزین سیستم‌های دفاع هوایی محدود مانند سیستم آمریکایی Patriot یا آلمانی IRIS-T شوند که به تازگی به ارتش اوکراین تحویل داده شده اند. سیستم‌های دوش پرتاب با برد کوتاه ۲ مایلی بدین معناست که مدافعان اوکراینی به چندین LWCLU برای دفاع از یک شهر بزرگ یا کوچک در برابر موشک‌های کروز روسی نیاز دارند. اپراتور‌های جدا نیز باید با سلاح‌هایی بیش از ۳۰ پوند روی دوششان آماده واکنش باشند و خودشان موشک‌های کروزی که پرتاب شده اند را شناسایی کنند.

منبع:روزیاتو