به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: قابل انکار نیست که پرتغال یکی از سرمربیپرورترین کشورهای جهان فوتبال است؛ اما استقبال گسترده فوتبال ایران از مربیان پرتغالی امری اتفاقی نیست. بیشک سبک فوتبال کارلوس کیروش در تیمملی مورد پسند بخش قابلتوجهی از جامعه فوتبالی قرار گرفته که ژوزه مورایس و ریکاردو ساپینتو پیش از آنکه چمدانهایشان را در اصفهان و تهران زمین بگذارند، به محبوبیتی غیرقابلوصف در ایران رسیدهاند.
سبک فوتبال مورد پسند عمده سرمربیان پرتغالی، مبتنی بر تکنیک و مهارت فردی بازیکنان است که در آن مالکیت میدان از اولویت اصلی برخوردار نیست و برای مؤثر واقعشدن قابلیتهای فردی مهاجمان هر تیم، روی ضدحملهها حساب ویژهای میشود. ویژگیهای این سبک فوتبال بهسرعت در فوتبال دفاعی، بسته و اقتصادی ایران مورد استقبال قرار میگیرند؛ مشابه آنچه در سالهای پایانی دوران نخست کیروش از تیمملی دیدید، ژوزه مورایس بهعنوان دستیار سابق ژوزه مورینیو در کرهجنوبی پیش از سپاهان پیاده کرده بود و آنچه ساپینتو در بهترین سال سرمربیگریاش در لیژ بلژیک بر جای گذاشت.
پس از مورایس و ساپینتو، کیروش نیز به نیمکت تیمملی بازگشت و ملوان نیز برای فرار از سقوط، اریکو پینهال با سابقه دستیاری در آلمریا را به کادر خود اضافه کرد. استقبال فوتبال ایران از تاکتیکهای پرتغالی تنها روی نیمکتهایش پررنگ نیست. برزیل که فوتبال پرتغال از آن اقتباس گرفته شده، با ۸ بازیکن خارجی در فوتبال ایران با اختلاف رکورددار است. ۴ مدافع میانی، ۲ مهاجم هدف و ۲ بازیکن خلاق از این کشور، میتوانند فلسفه فوتبالی سلسائو را به ایران وارد کنند.
گرایش فوتبال ایران به بازیکنان برزیلی و سرمربیان پرتغالی معلولی از علاقهمندی اکثریت جامعه فوتبال ایران به سبک مبتنی بر ضدحملههای برقآسا است که میتواند جایگزین جذاب و تماشاگرپسندی برای بازیهای فیزیکی و نتیجهگرایانه باشند. شاید بعدها از کارلوس کیروش در فوتبال ایران بهعنوان معمار سلسائوی آسیا یاد کنیم.