مجله خبری-سبک زندگی نگار: از دیرباز ایرانیان باستان به خدای احد و واحد معتقد بوده و باور داشتند که در دل خدا، دو عنصر متضاد همچون تاریکی و روشنایی، سیاهی و سپیدی، شک و یقین و… وجود دارد. به همین خاطر برای دفع اهریمن، عناصر طبیعی را ستایش میکردند. آریاییها جشنهای متعددی برگزار میکردند و در این جشنها به نوعی مقام و موقعیت عناصر طبیعی را پاس میداشتند. چون خاستگاه آنها مناطق سردسیر بوده، از سرما و تاریکی هراسناک بوده و سعی در این داشتند تا با برگزاری جشن و افروختن آتش، نور را جایگزین سرما و تاریکی کنند. جشن نوسره نیز یکی از این جشنها بوده است.
جشن نوسره در سی و پنجمین روز زمستان و پنج روز قبل از جشن سده برگزار میشده و ایرانیان با برگزاری این جشن خود را برای برگزاری هرچه باشکوهتر جشن سده آماده میکردند.
در آیین باستان پارسی، روز پنجم هر ماه به سپندارمذ نسبت داده شده که به مناسبت سبز شدن زمین و به منظور ستایش و قدردادی از زنان، این روز را در هر ماه به گرامیداشت زنان اختصاص میداده اند.
با نگاهی به جشنهای ایرانی و زمان برگزاری آنها ۵ ویژگی مشترک را در همه آنها مییابیم: یک این که تقریباً همهی آنها با پدیدههای طبیعی، اقلیمی و کیهانی پیوند دارند و در نتیجه زمان برگزاری شان منطبق با تقویم طبیعی است. دوم این که تقریباً هیچ یک از جشنهای ایرانی برگرفته از دستورهای دینی نیستند. سومین ویژگی این جشنها این است که با سرور و شادی همراه هستند و اشک و غم جایی در آنها ندارد. نکته چهارم جشن ها، احترام شان نسبت به مظاهر طبیعت است؛ در هیچ یک از آنها بدرفتاری نسبت به گیاهان و جانوران دیده نمیشود؛ و پنجمین ویژگی نیز گستردگی و فراگیری مراسم است به طوری که تفاوتهای قومی، زبانی و دینی عامل بازدارندگی این فراگیری و همبستگی و همزیستی نبوده است.
منبع: روزیاتو