به گزارش مجله خبری نگار، تیم ملی والیبال مصر در سالهای ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۵ دورانی طلایی در آفریقا داشت و قهرمان بلامنازع قاره سیاه بود. این تیم حتی سد راه رسیدن شاگردان زندهیاد حسین معدنی به لیگ جهانی هم شد. والیبال مصر، اما سالهاست که سکوی نخست قاره آفریقا را به تونس واگذار کرده است.
با شریف الشمرلی، سرمربی پیشین تیم ملی والیبال مصر گفتوگویی انجام داده است که در زیر میخوانید.
تیم ملی مصر زمانی قدرت اول قاره آفریقا بود و حرف اول را میزد. دلیل این برتری قاطع چه بود؟
ما یک نقشه استراتژیک برای سالهای ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۲ طراحی کردیم و دو نسل مختلف از متولدین سالهای ۱۹۸۳ و ۱۹۸۸ ساختیم. این نسلها ابتدا جایگاه قابل توجهی در ردههای سنی مختلف کسب کردند. هدف ما به وجود آوردن یک تیم ملی قوی بود که به هدف خود رسیدیم.
سرمربی تیم جوانان و تیم بزرگسالان مصر در سالهای ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۸ بودم و در ساختن هر دو نسل از تیم ملی نقش داشتم. در واقع پدرخوانده همه بازیکنان مشهور مصری هستم. در این دوره زمانی از جمله صلاح و عبدالله هستم. همکاری من با فدراسیون مصر به خاطر حضورم در الریان قطر، قطع شد، ولی یک سال بعد به تیم ملی برگشتم و یک سال و نیم دستیار آنتونیو جیکوبز بودم. بعد از آن برای دو سال دیگر سرمربیگری تیم ملی را قبول کردم. در این مدت، قدرت برتر آفریقا بودیم و بارها قهرمان شدیم، همچنین عملکرد خوبی هم در سطح بینالمللی داشتیم.
تنها ایراد تیم ملی در آن دوره، عدم راهیابی به المپیک لندن به خاطر تصمیم اشتباه فدراسیون بود. فدراسیون از ما خواست پیش از مسابقات انتخابی المپیک در بازیهای آفریقایی شرکت کنیم و این بازیها، تیم ملی را خسته کرد. مخالفت من هم نتیجهای نداشت. مصر در مسابقات انتخابی المپیک ۲۰۱۲ برای نخستین بار از سال ۲۰۰۵ به تونس باخت و این تیم راهی لندن شد. من هم به عنوان مدیر فنی به تیم ملی قطر پیوستم و برنامهای ۱۰ ساله را برای ارتقای سطح والیبال این کشور طراحی کردیم که به اعتقاد من موفق بود. از سال ۲۰۱۳ متأسفانه مردی ریاست فدراسیون مصر را بر عهده گرفت که همه چیز را ویران کرد.
تونس، نسل جدید و توانمندی دارد به ویژه پاسور این تیم که در دفاع روی تور هم بسیار مؤثر است. پیشرفت تیم ملی مصر هم به دلیل بیثباتی مدیران فدراسیون، متوقف شد. آنها بسیاری از بازیکنان و مربیان ملی را تغییر دادند.
همان رئیسی که والیبال مصر را به نابودی کشاند، پس از راهیابی تیم ملی المپیک، سرمربی ایتالیایی را اخراج کرد و من با توجه به موفقیتهای اخیر به عنوان سرمربی جدید انتخاب شدم. ۲ بازیکن کلیدی تیم ملی را به دلیل مصدومیت در اختیار نداشتم و میزبانی برزیلیها هم خیلی بد بود. برای انجام یک بازی، ۴ ساعت در مسیر رفت و برگشت از هتل به سالن بودیم. با این حال کوبا را شکست دادیم و این نخستین پیروزی تاریخ مصر در المپیک بود.
بله، پس از پیروزی مقابل کوبا که نخستین پیروزی تاریخ والیبال مصر در المپیک بود.
قهرمانی در آفریقا برای سایر تیمها کار سادهای نیست، ولی لیبی و مراکش میتوانند به این عنوان دست پیدا کنند. البته مراکش هنوز شخصیت قهرمانی ندارد. سطح بالای والیبال تونس و مصر به خاطر سطح بالاتر لیگ و طولانی بودن مسابقات باشگاهی است.
البته، به ویژه مصر میتواند این کار را انجام دهد، ولی مدیریت والیبال در مصر بسیار بد است. در کشور ما زیرساختهای شگفتانگیز و بازیکنان مستعد زیادی وجود دارند، اما توسط مدیریت و مربیان توانمندی هدایت نمیشوند.
از سال ۱۹۹۹ و زمانی که سرمربی تیم جوانان مصر بودم. برای مسابقات قهرمانی جوانان جهان ۲۰۰۳ نیز به تهران آمدم. والیبال ایران را به ۳ دوره میتوان تقسیم کرد؛ قبل از ولاسکو، دوران ولاسکو و بعد از ولاسکو. والیبال ایران قبل از ولاسکو، پیشرفت خود را آغاز کرد و نتایج خوبی در آسیا گرفت. بازیکنان قدرتمند و مستعدی در این فرآیند ساخته شدند که ولاسکو به آنها شخصیت و ذهنیت خاصی داد و تیم ایران را با سیستم به زمین فرستاد. بازیکنان ایران پس از ولاسکو پا به سن گذاشتند و کیفیت تیم افت کرد. از طرفی نسل جوان هم در سطح نسل قبلی نبودند.
بازیهای ایران را ندیدهام، ولی غیبت بازیکنان مهم تیم به ویژه سعید معروف در نتایج تیم تأثیرگذار بود. تیم ایران در حال گذار است و قدرت و نقاط قوت تیم فعلی به اندازه تیم قبلی نیست. تیم فعلی ایران، دریافتهای خوبی انجام نمیدهد و بازیکنان نیز اشتباهات زیادی مرتکب میشوند که در سطح اول والیبال جهان جایی ندارد.
من معتقدم مربی داخلی بهتر است، ولی در مورد تیم ایران که یکی از تیمهای برتر جهان است، نیاز به یک مربی سطح بالای خارجی حس میشود. تأکید میکنم که مربی، باید از سطح اول والیبال جهان انتخاب شود نه اینکه مثل مربیان بعد از ولاسکو باشند. همچنین این مربی خارجی باید ارتباط نزدیکی با سایر مربیان مربیان ایرانی داشته باشد تا همگی از سیستم فنی و انگیزشی واحدی استفاده کنند. ولاسکو به من گفته بود که این کار، اصلاً ساده نیست. ایران، فاصله زیادی تا روزهای اوج خود ندارد. تیمهای پایه ایران، قهرمان آسیا و جهان هستند که میتوانند در مدت زمانی کوتاهی، یک تیم قوی بسازند.