علامت اصلی در بیماران مبتلا به کووید-۱۹ طولانی‌مدت پیدا شد

به گزارش مجله خبری نگار،بر اساس یک مطالعه بزرگ در انگلستان و ولز، درد به عنوان علامت اصلی در بیماران مبتلا به کووید-۱۹ طولانی مدت ظاهر شده است. این یافته‌ها که در مجله JRSM Open منتشر شده است، تصویری پیچیده از اثرات طولانی مدت عفونت ویروس کرونا را ترسیم می‌کند.

محققان دانشگاه کالج لندن داده‌های جمع‌آوری‌شده از بیش از ۱۰۰۰ شرکت‌کننده را با استفاده از یک برنامه تلفن همراه طی ۱۶ ماه، از نوامبر ۲۰۲۰ تا مارس ۲۰۲۲، تجزیه و تحلیل کردند و اطلاعات زیادی در مورد پویایی علائم در افرادی که به کووید-۱۹ مبتلا بوده‌اند، ارائه دادند.

شایع‌ترین علامت، درد بود که توسط ۲۶.۵٪ از شرکت‌کنندگان در مطالعه گزارش شد. درد از سردرد تا درد مفاصل و گرفتگی معده متغیر بود. با این حال، درد تنها مشکلی نیست که بیماران مبتلا به کووید-۱۹ طولانی‌مدت با آن مواجه هستند. بخش قابل توجهی از شرکت‌کنندگان همچنین مشکلات عصبی-روانی، از جمله اضطراب و افسردگی (۱۸.۴٪)، خستگی شدید (۱۴.۳٪) و مشکل در تنفس (۷.۴٪) را گزارش کردند.

یک یافته جالب این بود که شدت علائم ثابت نماند. محققان از زمان ثبت اولیه، روندی معادل ۳.۳ درصد بدتر شدن علائم در هر ماه را مشاهده کردند. این نشان دهنده ماهیت پیش‌رونده این بیماری در بسیاری از بیماران مبتلا به کووید-۱۹ طولانی مدت است.

سن یکی از عوامل کلیدی مؤثر بر شدت علائم بود. افراد مسن‌تر علائم شدیدتری داشتند. بنابراین، در گروه سنی ۶۸ تا ۷۷ سال، شدت علائم ۳۲.۸٪ بیشتر و در افراد ۷۸ تا ۸۷ سال - تا ۸۶٪ قوی‌تر در مقایسه با شرکت‌کنندگان جوان‌تر در مطالعه - بود.

تفاوت‌های جنسیتی نیز در نتایج مطالعه آشکار شد. زنان علائم شدیدتری از جمله درد را گزارش کردند که ۹.۲ درصد شدیدتر از مردان بود. این ممکن است نشان دهنده نیاز به یک رویکرد خاص جنسیتی برای درمان کووید-۱۹ طولانی مدت باشد.

قومیت نیز به عنوان یک عامل مهم ظاهر شد. افراد با پیشینه قومی غیر سفید پوست ۲۳.۵٪ علائم بیشتری از جمله درد را نسبت به شرکت کنندگان سفید پوست تجربه کردند. این موضوع اهمیت در نظر گرفتن قومیت را هنگام تدوین استراتژی‌های درمانی و حمایتی برای بیماران برجسته می‌کند.

سطح تحصیلات نیز با شدت علائم همبستگی نشان داد. افراد دارای تحصیلات بالاتر (NVQ سطوح ۳، ۴ و ۵) علائم کمتری را گزارش کردند: به ترتیب ۲۷.۷٪، ۶۲.۸٪ و ۴۴.۷٪ علائم شدیدتری در مقایسه با افراد دارای تحصیلات پایین‌تر (NVQ ۱-۲). این ممکن است به دلیل تفاوت در دسترسی به اطلاعات و مراقبت‌های بهداشتی باشد.

وضعیت اجتماعی-اقتصادی، که با شاخص محرومیت‌های چندگانه (IMD) اندازه‌گیری می‌شود، نیز بر شدت علائم تأثیر گذاشت. شرکت‌کنندگان از مناطق کمتر محروم در مقایسه با افرادی که در مناطق بسیار محروم زندگی می‌کردند، علائم شدیدتری را تجربه کردند. با این حال، جالب توجه است که تعداد علائم با وضعیت اجتماعی-اقتصادی ارتباطی نداشت. این نشان می‌دهد که محرومیت اجتماعی-اقتصادی شدت علائم را افزایش می‌دهد، اما لزوماً دامنه آنها را افزایش نمی‌دهد.