شباهت‌های قابل‌توجهی بین زیست‌شناسی سلولی iNKT انسان و سگ

به گزارش مجله خبری نگار،برخلاف سلول‌های T، allo-iNKT‌ها می‌توانند از فردی به فرد دیگر بدون ایجاد بیماری منتقل شوند. اما سلول‌های allo-iNKT پس از تزریق به سرعت در بدن غیرقابل شناسایی می‌شوند و نگرانی‌هایی را در مورد رد آن‌ها و عود بیماری ایجاد می‌کنند. عملکرد آن‌ها نیز از فردی به فرد دیگر متفاوت است.

محققان دانشکده دامپزشکی و دانشکده پزشکی پرلمن این فرضیه را مطرح کردند که allo-iNKT‌ها می‌توانند با رد خود، بدون ویرایش ژن اضافی، در صورتی که از اهداکنندگان با ویژگی‌های خاص گرفته شوند، مبارزه کنند.

آن‌ها تصمیم گرفتند این نظریه را در سگ‌های سالم آزمایش کنند. سگ‌های خانگی به سرطان‌هایی مبتلا می‌شوند که شباهت‌هایی با سرطان‌های انسان دارند و هر دو گونه دارو‌های ضد سرطان مشابهی دریافت می‌کنند. مدل‌های حیوانی رایج‌تر در تحقیقات، مدل‌های مرتبطی در این مورد نیستند، زیرا آن‌ها زیست‌شناختی iNKT متفاوت از انسان دارند.

در این مطالعه، که در Cell Reports Medicine منتشر شد، تیم شباهت‌های قابل‌توجهی بین زیست‌شناسی سلولی iNKT انسان و سگ پیدا کرد. آن‌ها همچنین نشانگر‌های زیستی را از سلول‌های اهداکننده شناسایی کردند که نشان‌دهنده ماندگاری طولانی‌تر در گیرنده‌ها هستند و دریافتند که این سلول‌های بهینه ۷۸ روز پس از تزریق قابل تشخیص هستند، در حالی که آزمایش‌های قبلی نشان می‌دهد سلول‌های iNKT در عرض دو هفته غیرقابل شناسایی می‌شوند.

آنتونیا روتولو، استادیار پژوهشی ایمونوبیولوژی در پن ویت، توضیح می‌دهد که استراتژی‌های فعلی معمولاً شامل استفاده از سلول‌های اهدا شده از یک فرد با پروتئین‌های مجتمع اصلی سازگاری بافتی (MHC) مانند گیرنده یا حذف پروتئین‌های MHC روی سلول اهداکننده قبل از انتقال به گیرنده است تا خطر رد شدن را کاهش دهد. اما این امر می‌تواند تولید سلول‌های اهداکننده را پرهزینه و زمان‌بر کند، و بنابراین قابل توجه است که محققان پن نتایجی را در دریافت‌کنندگان ناسازگار با MHC مشاهده کردند.

روتولو می‌گوید: اکنون ما یک سیستم فوق‌العاده مرتبط با سگ‌ها داریم که در آن می‌توان فرضیه‌ها و رژیم‌های درمانی را آزمایش کرد که در غیر این صورت ارائه آن برای بیماران بسیار دشوار بود. از آنجایی که سگ‌های این مطالعه ۳۰ کیلوگرم وزن داشتند، او می‌گوید این پروتکل را می‌توان به راحتی برای بیماران کم سن تعمیم داد.

او آن را “قابل توجه” می‌داند که سلول‌های iNKT تقریباً سه ماه فعال باقی ماندند. روتولو می‌گوید برای یک بیمار سرطانی انسانی، این طول عمر طولانی به معنای کاهش خطر عود و اثر درمانی طولانی‌تر است.

نویسنده ارشد نیکولا میسون، استاد پزشکی و پاتوبیولوژی در دانشکده دامپزشکی می‌گوید: داده‌هایی که ما با استفاده از سلول‌های سگ تولید کرده ایم، زمینه را برای انجام مطالعات پیش بالینی در سگ‌های مبتلا به سرطان و بیماری‌های التهابی فراهم می‌کند که استفاده از این سلول‌ها در کلینیک انسانی را نوید می‌دهد.