به گزارش مجله خبری نگار، «خِمِرهای سرخ» گروهی با تفکرات کمونیستی به رهبری «پل پُت» بودند که در سال ۱۹۷۵ در کامبوج به قدرت رسیدند. تنها چند ساعت پس از استیلای خمرهای سرخ، پُت اعلام کرد که کامبوج در سال صفر قرار گرفته است!
از این رو تمامی وجوه و طبقات جامعه کامبوج باید از وجود عناصر نامطلوب تصفیه شود. بلافاصله تمام ساختارهای زندگی شهری، آیینهای مذهبی، رسانههای صوتی و مکتوب و هر آن چه «مصداق فرهنگ سرمایهداری» تلقی میشد، با بهانه رسیدن به جامعۀ بی طبقه، از میان برداشته شد. تخلیه ساکنان شهرها و روانه کردن شان به کشتزارها نیز، با همین بهانه کلید خورد. پزشکان، معلمان و نیروهای متخصص، مشاغل خود را از دست دادند. کاسبان محلی هم درپی نابودی مالکیت خصوصی، به ناچار سرمایه خود را رها کردند و برای انجام کار طاقت فرسا روانه زمینهای کشاورزی شدند. دهها هزار نفر از اهالی کامبوج پیش از رسیدن به کشتزارها، بر اثر سرپیچی از دستورهای خمرها، جان خود را از دست دادند.
سوءتغذیه، شکنجه، بیگاری و نبود بهداشت، از مهمترین عوامل مرگ در کشتزارها بود. تعداد قربانیان خمرهای سرخ طی چهارسال حکمرانی، بین یک و نیم تا دو میلیون نفر تخمین زده میشود. این تعداد حدود یک پنجم جمعیت آن روزهای کامبوج به حساب میآید. بیشتر سربازان خمرهای سرخ، بین ۱۲ تا ۱۵ سال داشتند. آموزش ایدئولوژیک به کودکان از سن کم آغاز میشد و آنها برای یادگیری خط مشی حزب، از خانواده هایشان جدا و روانه مراکز آموزشی میشدند.
سرانجام درپی تنشهای مرزی و پیشروی خمرهای سرخ، ویتنام حمله خود را به کامبوج آغاز کرد. در آغاز سال ۱۹۷۹، پُت، هنگامی که پنومپن (پایتخت کامبوج) را در آستانه سقوط دید، به همراه جمعی از خمرها به کوهستان گریخت. با آنکه میان کامبوج و ویتنام، اختلافات دیرینه مرزی وجود داشت، اما مردم کامبوج چنان از ظلم خمرهای سرخ به جان آمده بودند که از ورود ویتنامیها استقبال کردند!
منبع: خراسان