به گزارش مجله خبری نگار،رکنا، اعتبارات محل بند ث ماده ۶۳ قانون برنامه ششم توسعه چه میزان و محل مصرف آن دقیقا در چه طرح و پروژههایی بوده است؟
پاسخ این است، محل مصرف بند ث ماده ۶۳ قانون برنامه ششم توسعه به منظور افزایش ایمنی و مقاوم سازی مدارس و فضاهای پرورشی و ورزشی وزارت آموزش و پرورش بوده، بخشی از این اعتبار، در زمان وزارت یوسف نوری و مهراله رخشان مهر و بعد از آن حمیدرضا خانمحمدی، هر دو در مسند ریاست سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس به جمع آوری مدارس کانکسی اختصاص پیدا کرد؛ اما بر اساس چه اولویتی؟
در بند ث ماده ۶۳ قانون برنامه ششم توسعه آمده است: ث ـ دولت مکلف است به منظور افزایش ایمنی و مقاوم سازی مدارس و فضاهای پرورشی و ورزشی وزارت آموزش و پرورش معادل ریالی مبلغ سه میلیارد (۳.۰۰۰.۰۰۰.۰۰۰) دلار در طول اجرای قانون برنامه از محل حساب ذخیره ارزی پس از کسر سهم صندوق توسعه ملی با اولویت طرحهای (پروژه های) نیمهتمام آموزشی، پرورشی و تربیت بدنی آموزش و پرورش اختصاص دهد.
یک منبع آگاه گفت: از این رقم بودجه سه میلیارد دلاری، طی پنج سال برنامه ششم توسعه، حدود ۱۰ میلیون دلار در زمان ریاست جمهوری حسن روحانی و حدود ۶۵ میلیون دلار در یک ساله ریاست جمهوری سید ابراهیم رئیسی، تخصیص پیدا کرد.
توسعه پروژه برچیدن مدارس کانکسی و تعریف پروژه برچیدن مدارس سنگی (آغاز برچیدن ۱۳۸۰ مدرسه سنگی شامل ۳۹۵۶ کلاس در اسفند ۱۴۰۱) بدون درنظر گرفتن اعتبارات مورد نیاز و جابه جایی اعتبارات از پروژههای برنامه ریزی شده سازمان (طرح تخریب و بازسازی از محل صندوق ارزی، بند ث ماده ۶۳ قانون برنامه ششم توسعه) به سمت مدارس کانکسی و سنگی برای دستاورد سازی سریع و فوری مدیریتی؛ که این اقدام باعث عدم توانایی سازمان برای پرداخت مطالبات پیمانکاران در پروژههای برنامه ریزی شده طرح مذکور و مدارس تخریبی، شده است.
با توجه به اهمیت و تعدد مدارس قدیمی و نیاز به مقاوم سازی، پروژههای تخریبی و بازسازی در سراسر کشور حدود ۷ هزار میلیارد تومان، هم اکنون نیازمند تزریق اعتبار و تکمیل هستند که متاسفانه عدم تکمیل و رها شدن آنها موجی از مخالفتها و نارضایتی خانواده ها، دانش آموزان، مسئولین و پیمانکاران طلبکار را ایجاد کرده است. این جابه جایی اعتبارات، تخلف آشکار است که با سیاه نمایی و آمارسازی، حاکمیت و افکار عمومی را تحت فشار قرارداده و مجبور به پذیرش این گونه طرحها میکنند.
لازم به ذکر است این طرح در بهار ۱۴۰۱، بدون مطالعه پشتیبان و کار کارشناسی دقیق با دستور یوسف نوری وزیر وقت در سازمان نوسازی مدارس به مرحله اجراء در آمد و رخشانی مهر، رئیس سازمان نوسازی مدارس و عبدالهی، معاون فنی و نطارت این سازمان با علم به اینکه این دستور ناپخته از اولویتهای سازمان نبود و اعتباری هم نبود زیر بار آن رفتند و هم اکنون توسط حمیدرضا خان محمدی، همچنان در حال تداوم و اجراء است. (در واقع بعضی از مسئولان هم از این طرح نمایشی استقبال کردند)
یک منبع آگاه دیگر گفت: یک بار حدود ۳۷۰ میلیارد تومان و یک بار ۵۰۰ میلیارد تومان دیگر از محل بودجهای که برای بازسازی مدارس تخریبی در برنامه ششم توسعه در نظر گرفته شده بود، برای جمع آوری مدارس کانکسی برداشته شد. این در حالی است که الان پیمانکارانی با سازمان نوسازی مدارس کار میکنند که برای اینکه پروژهها را جلو ببرند، خانه و ماشین خود را فروخته اند تا کارها پیش برود و اکنون بعد از سالها، همچنان از این سازمان مطالبه دارند. همچنین پروژههای نیمه تمام زیادی نیز روی زمین مانده اند که نیاز به تزریق بودجه برای اتمام عملیات دارند و اگر این کار انجام نشود، ساختمانهای نوسازی داریم که در عین حال فرسوده اند!
باید این سوال را از مسئولان آموزش و پرورش پرسید که جمع آوری مدارس کانکسی، اولویت چندم در برنامههای سازمان نوسازی مدارس است؟ یوسف نوری که زمانی وزیر آموزش و پرورش بود، اکنون باید به دستگاههای نظارتی و قضایی پاسخگو باشد که این اقدامِ پوپولیستی و غیر تحولی او، در برابر این حجم از مدارس فرسوده که نیاز به بازسازی و نوسازی دارند چه لزومی به اجرایی شدن داشت که از محل بودجه این اقدام مهم در برنامه ششم توسعه، برداشت غیر قانونی داشته باشد تا مدارس کانکسی جمع آوری شوند؟ در صورتی که اگر اتفاق ناگواری در یک مدرسه فرسوده رخ دهد، جمع زیادی از دانش آموزان را تحت تاثیرِ وحشتناک خود قرار خواهد داد و به نظر میرسد تا کنون بخت با آموزش و پرورش یار بوده که مدارس فرسوده اش، کار دستش نداده اند!
مجلس شورای اسلامی نیز میتواند با تحقیق و تفحص در این خصوص، مشخص کند که چقدر مدرسه با بودجه تزریقی از صندوق توسعه ملی، برای تخریب و بازسازی مدارس خرج کرده است.
لازم به ذکر است که همچنان هم هیچ آماری از اینکه ساماندهی مدارس کانکسی به چه مرحلهای رسیده است در دسترس نیست!