روند پرشتاب پیشروی خطوط ساحلی در جهان

به گزارش مجله خبری نگار،این تجاوز معمولاً زمانی اتفاق می‌افتد که ما آب‌نما‌های مجلل را می‌سازیم و بنادر را در مسافت‌های دورتر به دریا گسترش می‌دهیم.

بر اساس یک مقاله جدید، در مجموع از سال ۲۰۰۰، خطوط ساحلی در سراسر جهان به ویژه در مناطق شهری ۲۵۳۰ کیلومتر مربع افزایش یافته است.

یک بیانیه مطبوعاتی در مورد این تحقیق اشاره می‌کند که این پیش روی‌ها حدود ۴۰ برابر مساحت منهتن است، در حالی که خود مقاله اشاره می‌کند که تقریباً به اندازه مساحت لوکزامبورگ است.

این مقاله ادعا می‌کند اولین ارزیابی جهانی احیای زمین‌های ساحلی است و به چگونگی ساخت و یا پر کردن بخش‌هایی از مناطق ساحلی توسط توسعه انسانی می‌پردازد.

این شامل تالاب‌ها می‌شود که نقش‌های مهم مختلفی بازی می‌کنند مانند کاهش فرسایش، محافظت مناطق داخلی از سیل و جلوگیری از افزایش سطح دریا. این مناطق همچنین به عنوان زیستگاه برای گونه‌های جانوری و گیاهی بی‌شماری به حساب می‌آیند.

تیم محققان تصاویر ماهواره‌ای گرفته شده بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۰ از ۱۳۵ شهر بزرگ ساحلی با جمعیت یک میلیون نفر یا بیشتر را در سراسر جهان را بررسی کرد. از این تعداد، ۱۰۶ سایت شاهد افزایش خشکی خط ساحلی بودند.

این فرآیند در نیم کره جنوبی زمین، به ویژه در میان اقتصاد‌های در حال رشد، رایج‌ترین بود. شهر‌هایی از سه کشور چین، اندونزی و امارات متحده عربی از نظر این تحولات رهبری گروه را بر عهده داشتند. به عنوان مثال، شانگ‌های حدود ۳۵۰ کیلومتر مربع افزایش خطوط ساحلی داشت که در مقایسه با لس آنجلس که در طول دوره ۲۰ سال تنها ۰.۲۹ کیلومتر مربع رشد کرد مقدار بسیار قابل توجهی است.

رایج‌ترین نوع توسعه، توسعه بنادر بود که در ۷۰ شهر مشاهده شد. به دنبال آن، توسعه‌های مسکونی و یا تجاری، که در ۳۰ شهر انجام شد رتبه‌های بعدی بودند. در بیانیه مطبوعاتی، Dhritiraj Sengupta جغرافیدان فیزیکی از دانشگاه ساوتهمپتون و نویسنده اصلی مقاله گفت که بسیاری از این تغییرات ناشی از افزایش نیاز به فضا در مناطق شهری است. با این حال، شهر‌ها نیز برخی از این پیشرفت‌ها را دنبال کردند مانند جزایر دبی که از بالا شبیه یک درخت نخل هستند.

با این حال، این پیشرفت‌ها با برخی هزینه‌های مرتبط همراه است. این مقاله خاطرنشان می‌کند که حدود ۷۰ درصد از گسترش‌ها در مناطق کم ارتفاعی رخ داده است که می‌توانند مستعد افزایش سطح دریا باشند. برخی از مکان‌ها با ساختن دیوار‌های دریایی یا سایر سازه‌هایی که برای محافظت در برابر افزایش سطح دریا و سیل طراحی شده اند، سعی در جبران این موضوع دارند.

به عنوان مثال، حدود ۱۴ درصد از سواحل در ایالات متحده تخمین زده می‌شود که توسط چنین سازه‌هایی محافظت می‌شوند. اما این سازه‌ها همچنین می‌توانند بر اکوسیستم‌های طبیعی مجاور تأثیر بگذارند، مانند جلوگیری از مهاجرت گونه‌ها. علاوه بر این، همانطور که Ars قبلا گزارش کرده بود، دیوار‌های دریای ممکن است آب سیل را به سایر بخش‌های ساحل هدایت کنند.

این مقاله همچنین خاطرنشان می‌کند که در برخی موارد، رشد ساحلی با افزایش آلودگی وارد شده به دریا همراه است. در مورد شهر جاکارتا در اندونزی، این می‌تواند شامل زباله و آلاینده‌های مختلف باشد که به آب‌های ساحلی منتقل می‌شوند. این به نوبه خود می‌تواند به اکوسیستم‌های مجاور آسیب برساند و در نتیجه صنایعی مانند گردشگری و ماهیگیری ضربه بخورد.

این مقاله فقط به بخش‌های خاص و پرجمعیت، از خط ساحلی جهان می‌پردازد که بخش کوچکی از مجموع حدود ۶۲۰،۰۰۰ کیلومتر خط ساحلی زمین است. حدود ۲.۴ میلیارد نفر در ۱۰۰ کیلومتری آن منطقه زندگی می‌کنند. اما بر اساس برخی آمارها، تنها ۱۵ درصد از سواحل جهان در حالت طبیعی خود قرار دارند. بنابراین، دشوار است که بگوییم سواحل کم جمعیت شاهد تغییرات غیرمنتظره نیستند.