تحقیقات جدید در مورد اکتشاف کامل ابر قاره ساهول

به گزارش مجله خبری نگار،بین ۷۵ هزار تا ۵۰ هزار سال پیش، انسان‌ها شروع به عبور از ابرقاره Sahul کردند، این ابرقاره خشکی‌ای بود که استرالیا، تاسمانی، گینه نو و جزایر آرو را به هم متصل می‌کرد.

ممکن است ۱۰۰۰۰ سال طول کشیده باشد تا این منطقه وسیع به طور کامل توسط انسان‌های اولیه آن دوران کشف شود، که دوبرابر مدتی است که قبلا تصور می‌شد.

محققان برای اصلاح تخمین‌های خود، یک مدل جدید و پیچیده‌تر که تأثیر متغیر‌های گوناگون بر سفر انسان‌های اولیه، مانند توانایی زمین برای تأمین غذا، توزیع منبع آب و توپوگرافی زمین را طراحی کردند.

کوری برادشاو بوم‌شناس از دانشگاه فلیندرز استرالیا می‌گوید: روش‌هایی که مردم با زمین، بوم‌شناسی و به طور بالقوه افراد دیگر تعامل می‌کنند، نتایج مدل ما را تغییر می‌دهند و نتایج واقعی‌تری ارائه می‌دهند. ما با استفاده از این مدل اکنون پیش‌بینی خوبی از الگو‌ها و چگونگی سکونت مردم در این سرزمین‌ها در ده‌ها هزار سال پیش داریم.

محققان داده‌های دو مطالعه منتشر شده قبلی را با هم ترکیب کردند، یکی که الگو‌های حرکت و رشد جمعیت را از طریق یک سیستم مبتنی بر شبکه مدل‌سازی می‌کرد و دیگری که «ابر بزرگراه‌های» احتمالی اکتشاف را بر اساس ویژگی‌های اکولوژوکی و توپوگرافی زمین ترسیم می‌کرد.

مدل جدید علاوه بر گسترش پیش‌بینی مدت زمان مستقر شدن انسان‌های اولیه در ابر قاره ساهول به دلیل محدودیت‌های ایجاد شده به واسطه توپوگرافی زمین، یک مسیر حرکتی جدید کشف‌نشده به سمت جنوب را از طریق مرکز Sahul شناسایی کرد.

محققان در مقاله منتشر شده خود می‌نویسند، مسیری که انسان‌های اولیه روزانه طور مکرر برای حرکت انتخاب می‌کردند، احتمالاً منجر به ایجاد مسیر‌های مهاجرتی می‌شده است، زیرا افراد دانش خود را از زمینی که به طور مکرر در آن رفت و آمد می‌کرده اند را در طول زمان به بقیه جمعیت نیز انتقال میداده اند.

مهاجرت انسان‌های اولیه به ابر قاره ساهول به احتمال زیاد از طریق تیمور و سپس از طریق بخش‌های غربی گینه نو آغاز شده است. سپس گسترش سریع جمعیت به سمت جنوب به سمت خلیج بزرگ استرالیا و به سمت شمال تا گینه نو اتفاق افتاده است.

محققان همچنین پیشنهاد می‌کنند که سفر به تاسمانی با افزایش و کاهش سطح آب دریا در تنگه باس محدود می‌شده است. این خود نمونه‌ای از استفاده مدل جدید از استفاده متغیر تأثیر زمین بر گسترش جمعیت است.

مدل سازی به روز شده جدید نشان می‌دهد که گینه نو به تدریج طی ۵۰۰۰ تا ۶۰۰۰ سال با تمرکز بر ارتفاعات مرکزی و منطقه دریای آرافورا قبل از رسیدن به مجمع الجزایر بیسمارک در شرق، به محل سکونت انسان‌های اولیه تبدیل شده است.

محققان فکر می‌کنند که یافته‌های آن‌ها می‌تواند برای ترسیم نقشه خروج هوموسپین‌ها یا انسان‌های خردمند از آفریقاو حرکت به آسیا و قاره آمریکا نیز کاربرد داشته باشد، اگرچه این مدل‌ها باید متناسب با مناطق مختلف بازنگری شوند.

این پیش‌بینی‌ها سپس با استفاده از یافته‌های حفاری‌های باستان‌شناسی، که در این مطالعه خاص وجود داشت، پشتیبانی و تأیید می‌شوند.

استفانی کرابتری باستان شناس از دانشگاه ایالتی یوتا می‌گوید: این همچنین نشان دهنده قدرت ترکیب مدل‌های محاسباتی با باستان شناسی و انسان شناسی برای اصلاح درک ما از بشریت است.