پینگ پنگ، تمرین تسلیم نشدن است

به گزارش مجله خبری نگار/خراسان: چند هفته پیش خبر رسید که نوجوانان پسر پینگ پنگ‌باز در مسابقات آسیایی، بر سکوی سوم ایستادند. این اولین بار است در تاریخ پینگ پنگ ایران، رده نوجوانان در مسابقات آسیایی به مدال دست می‌یابند و از این حیث، کار رفقای ما تاریخ‌سازی به‌شمار می‌رود. «بنیامین فرجی»، «سامران کریمی» و «محمدحسن حبیبی» بروبچه‌های تیم هستند که با تکیه بر مهارت‌های فردی و گروهی‌شان، این موفقیت را رقم زدند. در ادامه با محمدحسن به نمایندگی از تیم، گفتگو می‌کنیم. محمدحسن ۱۴ ساله و اهل قم است و هفت سال است که به‌طور حرفه‌ای ورزش می‌کند.

تیم نوجوانان برای رسیدن به مدال آسیایی چه مسیری را طی کرده است؟

ما دو ماه پیش از مسابقات، تمام وقت خود را به تمرین گذراندیم؛ هم بچه‌های تیم خیلی زحمت کشیدند و هم سرمربی‌مان، آقای «مهران احدی» با برگزاری اردو‌های زیاد و استخدام مربی روان‌شناسی و تحلیل و بررسی، تمام تلاشش را کرد که وضعیت خوبی داشته باشیم. مسابقات با رقابت‌های تیمی شروع و با انفرادی تمام شد. ما هم که تمرین کرده بودیم در هر دو زمینه خوب عمل کنیم، توانستیم موفق شویم.

سروکله پینگ‌پنگ در زندگی تو از کجا پیدا شد؟

هشت‌ساله که بودم، ازطریق عمویم که سالن تنیس روی میز داشت، با این ورزش آشنا شدم. از پینگ پنگ روحیه و انرژی می‌گرفتم، مربی‌ها می‌گفتند در این ورزش استعداد خوبی دارم و کم‌کم فهمیدم که روی درسم هم تأثیر مثبت دارد. در این رشته، ذهن خیلی درگیر می‌شود، چون توپ به‌سرعت رفت‌وآمد می‌کند و به عکس‌العمل دقیق و سریع نیاز دارد. در پینگ پنگ شما باید در صدم ثانیه تصمیم بگیرید که چطور به توپ ضربه بزنید و این تمرین دایمی، ذهن را باز و آماده نگه می‌دارد.

باحال‌ترین قسمت ورزش حرفه‌ای برای تو چیست؟

ما در موقعیت‌های حساس زیادی قرار می‌گیریم و دایم با برد و باخت سروکار داریم که این هیجان زیاد برای من خیلی خوشایند است. البته بگویم که باخت در ورزش حرفه‌ای بیشتر از این‌که مأیوس‌کننده باشد، درس‌آموز است. ما یاد می‌گیریم که از هر باخت برای برد‌های بعدی درس بگیریم. یکی دیگر از بخش‌های باحال ورزش، عضو یک تیم بودن است. ما بچه‌های تیم ملی تنیس روی میز با این‌که هر کدام‌مان در شهری زندگی می‌کنیم و یکدیگر را فقط در اردو‌ها و مسابقات می‌بینیم، ارتباط دوستانه و خوبی با هم داریم.

پینگ‌پنگ چه چیز‌هایی به تو یاد داده است؟

مهم‌ترین درسی که از این ورزش گرفته‌ام این است که در هیچ موقعیتی، هرقدر هم که دشوار باشد، تسلیم نشوم، چون ممکن است لحظه آخر ورق برگردد. در تنیس روی میز شما ممکن است در طول بازی، عقب باشید، اما اگر روحیه‌تان را نبازید و از تلاش‌تان کم نکنید، در لحظات پایانی بازی می‌توانید اختلاف امتیاز را جبران کنید و برنده شوید.

دوست و آشنا چه نظری درباره رشته ورزشی تو دارند؟

برخی می‌گویند «پینگ‌پنگ هم شد ورزش؟ همه که این کار را بلدند»، اما تنیس روی میز حرفه‌ای با چیزی که در پارک‌ها بازی می‌کنند، فرق زیادی دارد. سرعت حرکات، چندین برابر است و با این‌که به‌نظر نمی‌رسد، اما احتمال آسیب دیدن هم بالاست. چون بدن دایم در حرکت و در حال کشش است. پینگ‌پنگ‌باز‌های حرفه‌ای، بدن‌سازی کار می‌کنند که آمادگی جسمانی‌شان بیشتر شود.