به گزارش مجله خبری نگار/خبرآنلاین: استقلالِ مجیدی یکی از بهترین استقلالهای دهه اخیر در لیگ برتر فوتبال است و مهمترین خصیصه این تیم، دفاع بتنی بود که گاهی اجازه نفس کشیدن به مهاجمان حریف را نمیداد. خط دفاعی که حتی با رفتن یزدانی و مرادمند هم به روند خوب خود ادامه داد و در نهایت آنها با ۱۰ گل خورده بهترین خط دفاع لیگ شدند و حسینی هم با ۱۸ کلین شیت رکورددار گل نخوردن در تاریخ لیگ شد.
اما یکی از عیوب استقلال قناعت بیش از اندازه بود! شاگردان فرهاد مجیدی با تکیه بر دفاع مستحکم خود هیچ گاه تیم هجومی نبودند و با زدن یک گل به پیروزی خفیف تکیه میکردند. استقلال ۹ برد از ۱۹ برد خود را با نتیجه یک بر صفر کسب کرد و چند بازی را هم با تفاضل یک گل به سود خود به پایان رساند. البته بازیهای نظیر فولاد، گل گهر و شهرخودرو بوده که شاگردان مجیدی تفاضل ۳+ را ثبت کردند.
یکی از نکات مهم در بازیهای این فصل استقلال را میتوان هوشیاری و ذکاوت و شاید بدبیانهتر ترس از دست دادن رکوردها دانست. استقلال حتی بعد از قهرمانی که نه فشاری را حس میکرد و نه استرسی برای از دست دادن صدر هیچ گاه به فکر بازی پرگل نیفتاد و حتی بعد از قطعی شدن قهرمانی اش در هفته ۲۸ مقابل آلومینیوم که هوادارانش جشن قهرمانی گرفته بودند به تساوی بدون گل مقابل مهمان رضایت داد. بازی پایانی مقابل نفت مسجد سلیمان نیز به همین شکل بود و استقلال و مجیدی نسبت به جشن پرگل بی اعتنا بودند تا اینگونه از خطر شکست و از دست رفتن رکوردها فرار کنند.
نمیتوان به این شیوه بازی خرده گرفت چرا که استقلال در این فصل مزد نظم و هوشیاری خود را گرفت و این قهرمانی بدون شکست و تاریخی به نام این تیم در دوره مجیدی ثبت شده و حتی ممکن سه یا چهار سال دیگر هیچ کسی یاد شیوه بازی استقلال در این فصل نباشد و باید اعتراف کرد که استقلال بهترین تیم لیگ ایران بود و به حقش هم رسید، اما آن چه که کاملا به چشم آمد اینکه برخلاف ادعای مجیدی و بازیکنانش درباره مهم نبودن رکوردها، این عناوین بسیار مورد توجه بود تا جایی که کادرفنی در بعضی از بازیها که فرصت را برای برد مناسب نمیدیدند به تساوی رضایت دادند تا صفرشان یک نشود!