ارزش حقوقی پیش‌نویس حاصل از مذاکرات قبلی چقدر است؟

به گزارش مجله خبری نگار، دور جدید مذاکرات ایران و ۱+۴ در حالی از روز دوشنبه هشتم آذرماه در وین آغاز شده که علاوه بر روند جاری بر سر میز مذاکرات، حواشی رسانه‌ای به بستر اصلی انتقال پیام‌ها تبدیل شده است.

با این وجود؛ چنانچه پیش‌بینی می‌شد نشست روز اول این دور از مذاکرات بیشتر حول موضوع تعیین اصول و مبانی گفتگو‌ها برای ادامه مسیر صورت گرفت و گفتگو‌ها با محوریت رفع تحریم، در فضایی سازنده، حرفه‌ای و صریح به پیش رفت.

در دور اول مذاکرات همه طرف‌ها به حق ایران برای پافشاری بر رفع تحریم‌ها اذعان کردند و مقرر شد نشست کارگروه رفع تحریم آغازگر مباحث باشد.

چنانچه علی باقری سرپرست هیئت ایرانی شب گذشته در پایان نشست افتتاحیه اعلام کرد، ایران تأکید کرده تا زمانی که وضعیت تحریم‌ها روشن نشود، امکان تصمیم‌گیری در خصوص موضوعات دیگر وجود ندارد و تا زمانی که فهرست قرمز تحریمی در میان باشد، چراغ سبز بازگشت آمریکا به توافق روشن نخواهد شد.

در خصوص اسناد حاصل از ۶ دور مذاکره پیشین نیز چنانچه باقری تأکید کرد؛ این اسناد صرفا یک پیش‌نویس است و هرچند ایران تمام آن‌ها را کنار نمی‌گذارد، اما پیش‌نویس اساسا سندی قطعی تلقی نشده و قابل تغییر ومذاکره است، از این رو هیأت اعزامی جمهوری اسلامی ایران قصد دارد نظرات و پیشنهادات خود را در خصوص متون پیشین ارائه کرده و پیش‌نویس‌های تازه‌ای نیز روی میز بگذارد.

بر این اساس؛ آنچه مسلم است اینکه ایران بنای نادیده گرفتن شش دور مذاکرات قبلی در وین را ندارد، اما، چون در شش دور مذاکره قبلی، توافقی صورت نگرفته و حاصل آن در حد یک پیش‌نویس با پرانتز‌های باز باقی مانده، طبعا قابل بحث و مذاکره است.

اصول مذاکره حکم می‌کند که تا زمان قطعی نشدن پیش‌نویس‌ها، هر یک از طرفین دارای حق اظهارنظر و مذاکره در خصوص تمام مطالب را دارند. این واقعیت که بخش مهمی از مذاکرات است در صورتی که با اراده و جدیت طرف‌های مذاکره همراه باشد به طور قطع نه تنها مانعی در پیشبرد مذاکرات تلقی نمی‌شود بلکه می‌تواند زمینه را برای دستیابی به توافقی محکم و پایدار فراهم کند.

جمهوری اسلامی ایران با تعیین و اعزام هیئتی مجرب و کارآزموده به وین عزم جدی و قاطع خود برای ورود به مذاکراتی سازنده و نتیجه محور را نشان داده و به طور قطع در صورتی که اراده طرف مقابل نیز قوی و پیش برنده باشد امکان بهره‌گیری از حداقل زمان برای دستیابی به «توافق خوب» فراهم خواهد شد.

اکنون طرف‌های مذاکره‌کننده با پیش‌نویسی روبرو هستند که بخش‌هایی از آن می‌تواند تکمیل و اصلاح شود. طبعا این پیش‌نویس نمی‌تواند به مثابه یک توافق پیشینی مبدا ورود به مذاکرات جدید باشد، زیرا این یک اصل منطقی و مورد پذیرش در هر فرآیند مذاکراتی است که «تا زمانی که همه‌چیز مورد توافق قرار نگیرد، هیچ‌چیز مورد توافق نخواهد بود.»