دانشمندان از کاهش شدید رشد امید به زندگی خبر داده‌اند.

به گزارش مجله خبری نگار،یک مطالعه بین‌المللی جدید توسط یک استاد دانشگاه ویسکانسین-مدیسون نشان داده است که دستاورد‌های قابل توجه در امید به زندگی که در آغاز قرن بیستم در کشور‌های ثروتمند به دست آمده بود، کند شده است. طبق نتایج، هیچ نسلی که پس از سال ۱۹۳۹ متولد شده باشد، به طور متوسط ​​به ۱۰۰ سال عمر نخواهد کرد، همانطور که در Science Daily گزارش شده است.

این مطالعه توسط محققانی به نام‌های هکتور پیفاره و آرولاس از دانشکده مدیریت دولتی لا فولت، خوزه آندراد از موسسه تحقیقات جمعیتی ماکس پلانک و کارلو جیووانی کاماردا از موسسه ملی تحقیقات جمعیتی انجام شد. آنها با استفاده از داده‌های پایگاه داده مرگ و میر انسانی، داده‌های ۲۳ کشور با درآمد بالا و مرگ و میر پایین را تجزیه و تحلیل کردند و شش روش مستقل را برای پیش‌بینی روند مرگ و میر به کار بردند.

پیفار‌ای آرولاس تأکید کرد: «افزایش بی‌سابقه امید به زندگی که در نیمه اول قرن بیستم به آن دست یافتیم، بعید است در آینده قابل پیش‌بینی تکرار شود. در غیاب هرگونه پیشرفت بزرگی که به طور قابل توجهی طول عمر انسان را افزایش دهد، حتی اگر بقای بزرگسالان دو برابر سریع‌تر از آنچه پیش‌بینی می‌کنیم افزایش یابد، امید به زندگی هنوز به رشد سریعی که در اوایل قرن بیستم مشاهده شد، نخواهد رسید.»

طبق این نشریه، از سال ۱۹۰۰ تا ۱۹۳۸، امید به زندگی در کشور‌های ثروتمند تقریباً ۵.۵ ماه در هر نسل افزایش یافته است. فردی که در سال ۱۹۰۰ متولد شده است، می‌تواند انتظار داشته باشد که به طور متوسط ​​۶۲ سال زندگی کند، در حالی که فردی که در سال ۱۹۳۸ متولد شده است، می‌تواند انتظار داشته باشد که تقریباً ۸۰ سال زندگی کند - پیشرفتی چشمگیر تنها در عرض چند دهه.

با این حال، برای نسل‌هایی که بین سال‌های ۱۹۳۹ تا ۲۰۰۰ متولد شده‌اند، این پیشرفت بسته به مدل آماری مورد استفاده، به تقریباً ۲.۵ تا ۳.۵ ماه در هر نسل کاهش یافته است. مدل‌های پیش‌بینی مرگ و میر - ابزار‌های تحلیلی که طول عمر آینده را با استفاده از داده‌های مرگ و میر گذشته و حال پیش‌بینی می‌کنند - به محققان این امکان را داده‌اند که چندین سناریوی احتمالی آینده را برای طول عمر انسان پیش‌بینی کنند.

آندراد خاطرنشان کرد: «ما پیش‌بینی می‌کنیم که متولدین سال ۱۹۸۰ به طور متوسط ​​تا ۱۰۰ سال عمر نخواهند کرد و هیچ یک از گروه‌های مورد مطالعه ما به این نقطه عطف نخواهند رسید. این کاهش تا حد زیادی به این دلیل است که افزایش‌های قبلی در امید به زندگی ناشی از افزایش قابل توجه بقا در سنین بسیار پایین بوده است.»

در آغاز قرن بیستم، کاهش شدید مرگ و میر نوزادان، که ناشی از نوآوری‌های پزشکی، بهبود بهداشت و افزایش استاندارد‌های زندگی بود، امید به زندگی را به میزان قابل توجهی افزایش داد. در حال حاضر، میزان مرگ و میر نوزادان و کودکان در کشور‌های ثروتمند بسیار پایین است. این بدان معناست که دستاورد‌های آینده باید از بهبود بقای افراد در سنین بالاتر حاصل شود. این مطالعه نتیجه می‌گیرد که بعید است چنین دستاورد‌هایی با سرعت انفجاری پیشرفت حاصل شده در ۱۰۰ سال پیش مطابقت داشته باشد.

اگرچه پیش‌بینی‌ها هرگز نمی‌توانند کاملاً دقیق باشند، نویسندگان تأکید می‌کنند که نتایج آنها بینش‌های مهمی را برای سیاست‌گذارانی که برای آینده آماده می‌شوند، فراهم می‌کند. رویداد‌های غیرقابل پیش‌بینی مانند بیماری‌های همه‌گیر جدید، پیشرفت‌های پزشکی یا تغییرات اجتماعی قابل توجه می‌توانند این روند‌ها را تغییر دهند، اما داده‌های فعلی به کاهش رشد در درازمدت اشاره دارند.

این کاهش سرعت، همانطور که تأکید شد، پیامد‌هایی فراتر از آمار‌های ملی دارد. اگرچه این مطالعه بر جمعیت‌ها تمرکز دارد نه افراد، اما رشد کندتر امید به زندگی ممکن است بر نحوه رویکرد افراد به پس‌انداز، بازنشستگی و مراقبت‌های طولانی‌مدت تأثیر بگذارد. همانطور که پیفار و آرولاس و همکارانش پیشنهاد می‌کنند، هم دولت‌ها و هم افراد ممکن است نیاز داشته باشند انتظارات و برنامه‌های خود را برای دهه‌های آینده تنظیم کنند.

پیش از این، در ۷ اکتبر، پیوتر گلیبوچکو، رئیس اولین دانشگاه پزشکی دولتی مسکو به نام سچنوف، تشخیص زودهنگام و پیشگیری از بیماری‌های قلبی عروقی و سرطان را به عنوان مسیر‌های کلیدی برای رسیدن به ۱۲۰ سالگی ذکر کرد. او تأکید کرد که مراقبت‌های پزشکی شخصی‌سازی‌شده می‌تواند امید به زندگی را افزایش دهد.

منبع: iz