زنی که با نترسیدن کسب روزی می‌کند

به گزارش مجله خبری نگار، خوب یاد گرفته است که چطور خود را میان زمین و آسمان معلق نگه‌دارد و از ارتفاع صد‌متری برج‌ها به پایین نگاه کند و بدون اینکه ترس برای لحظه‌ای هول به دلش بیندازد، ابزار تعمیر یا شست‌وشو را در دستانش بگیرد. الهام یوسفی یکی از معدود زنان فعال در حرفه «کار در ارتفاع» است؛ شغلی که برای بسیاری هیجان‌انگیز و ترسناک به‌نظر می‌رسد، اما برای او دیگر به یک کار روزمره تبدیل شده است؛ درست مثل نفس‌کشیدن. او هم مانند همه کسانی که عاشق شکستن تمام خط و خطوط گره‌خورده با ترس از ارتفاع هستند، اول جای پایش را میان صخره‌های بدقلق کوهستان‌ها سفت کرد و بعد از مدتی فهمید که با این نترسیدن، می‌شود درآمد کسب کرد. برخلاف تمام ترس‌هایی که عابران خیابان‌ها از تلوتلو خوردن‌های الهام یوسفی در بالای سرشان دارند و دلشان مانند سیر و سرکه می‌جوشد، این دختر متولد دهه ۵۰ و تمام زنان و فعالان در این حوزه، خوب بلد هستند که شجاعت منحصر‌به‌فرد را جایگزین ترس کنند و نشان دهند که هیچ ارتفاعی غیرقابل عبور نیست.

شرط اول نترسیدن از ارتفاع

الهام یوسفی متولد ۱۳۵۸ است و از سال ۱۳۸۹ سنگ‌نوردی را شروع کرد، اما به مرور تلاش کرد از این ورزش، درآمد هم داشته باشد و وارد کار نما شد. او مدرک بین‌المللی ایراتا دارد؛ مدرکی از انگلیس که تکنیک‌های دسترسی با طناب را آموزش می‌دهد و برای شرکت‌های دولتی و پروژه‌های بلند معتبر است. او می‌گوید: «۸۰‌درصد بچه‌های صنف ما سنگ‌نورد بودن. توی کار ما فقط کسایی موفق می‌شن که هم مهارت فنی داشته باشن و هم شجاعت.» ترس از ارتفاع باعث شده است که افراد کمی دل و جرأت انتخاب این شغل را داشته باشند؛ «مسئله اصلی توی کار ما همین ترس از ارتفاعه، اگر این نکته نبود، همه آدمایی که کار فنی بلدن، راحت میومدن سمت این شغل.»

بعد از ۲۰ سال از کار قبلی‌ام خداحافظی کردم

رسیدن به این نقطه برای یک زن کار چندان آسانی نبود، اما ریسک‌پذیری الهام یوسفی آنقدر بالا بود که بتواند بعد از ۲۰ سال از شغل قبلی‌اش خداحافظی کند و خودش را به جمع فعالان کار در ارتفاع برساند؛ «کار قبلی‌ام مدیریت فروشگاه بود که خیلی برام خسته‌کننده شده بود. وقتی دوستام به کمکم نیاز داشتن، من می‌رفتم و کم‌کم دیدم که هیجان این کار رو دوست دارم.» بیش‌از ۱۰ سال کار در ارتفاع و چشم‌در‌چشم‌شدن با بلندترین برج‌های شهر هنوز برای این دختر جوان تکراری نشده است: «اینقدر عاشق کارم هستم که دچار وسواس فکری شدم، مثلا توی خیابون راه می‌رم، نگاه می‌کنم که نمای ساختمون‌ها ایراد داره یا نه، شده رفتم در خونه رو زدم و گفتم که حواستون به این سنگ نما باشه، شل شده و اگه بیفته خیلی خطرناکه.»

سقوط آزاد در صورت نبود ایمنی

هر قدر این معلق‌ماندن در جوار برج‌های بلندمرتبه شهر به یک تصویر عادی برای الهام یوسفی و هم‌صنفی‌هایش تبدیل شده است گاهی رعایت‌نکردن ایمنی می‌تواند بلای جان شود؛ «ظاهر کار اینجوری به‌نظر میاد که خطرناکه و هر لحظه ممکنه بیفتیم. واقعا اینجوری نیست و تلفاتش کمه، چون طناب‌های ما استاندارد جهانی داره و ابزارهامون هم همینه. واقعیت اینه که هیچ‌کس به‌خاطر مسئله ابزار و تجهیزات آسیب نمی‌بینه، مگه اینکه تکنیک رو درست انجام ندی یا وسایلت قدیمی شده باشه.» او خاطره‌ای از حادثه‌ای واقعی تعریف می‌کند: «۲ کارگر توی باکس نشسته بودن. کلایمر (حلقه فلزی مقاوم برای اتصال) در رفت و ۲ نفر افتادن، یکی‌شون جونش رو از دست داد. اون‌ها تکنیکی نبودن و طناب حمایت نداشتن. اگر کسی حرفه‌ای باشه و تکنیک‌ها رو رعایت کنه، این اتفاقا نمی‌افته.»

نونوارشدن سفارت عربستان

فعالیت‌های الهام بیشتر شامل شست‌وشوی نما، نصب پیچ و رول پلاک، نورپردازی و نصب توری است و وقتی حرف به سمت خاص‌ترین پروژه کاری می‌رود، توضیح می‌دهد: «کار خاص که کم نبوده، اما یک‌بار روی برج سپیدار کار کردم که خیلی خاص بود؛ هم از نظر زمان و هم از نظر کاربری. ۲ سال پیش که قرار شد سفارت عربستان دوباره فعالیتش رو شروع کنه، به ما گفتن که باید برای شست‌وشوی نمای ساختمون بریم.» کار کردن روی برج سپیدار با ارتفاع نزدیک به صد متر چندان آسان به‌نظر نمی‌رسد؛ موضوعی که یوسفی هم آن را تأیید می‌کند و می‌گوید: «کار کردن روی این برج به‌خاطر اینکه قرار بود به‌زودی سفارت عربستان باشه به‌خاطر موقعیت و ابعاد کار جالب بود. از طرف دیگه ارتفاع این برج ۸۰ متری هم با وجود نفسگیر‌بودن و سختی‌کارش یه چالش جالب برام بود.» این شغل برای او تنها یک حرفه نیست؛ سبک زندگی و عشقی است که در آن ترس و هیجان با هم روزش را شکل می‌دهند.

منبع: همشهری-لیلا شریف