به گزارش مجله خبری نگار/رکنا، در حالی که سالها پزشکان، دولتها و رسانهها تمام تقصیر را گردن سیگار، تغذیه ناسالم و ژنهای معیوب انداختهاند، یک پژوهش تازه معادله را بهکلی برهم زده است: تنها ۱۰ درصد سرطانها ریشه ژنتیکی دارند، حدود ۳۰ درصد نتیجه سبک زندگی و عوامل محیطی هستند، اما ۶۰ درصدشان بیهیچ علت مشخصی و صرفاً بر اثر شانس کور رخ میدهند.
این یعنی برای بیشتر کسانی که هر روز در بیمارستانهای کشور روی تختهای شیمیدرمانی دراز کشیدهاند، هیچ خطای شخصی، هیچ سابقه خانوادگی و حتی هیچ دود سیگاری در کار نبوده است. آنها صرفاً در قرعهکشی مرگ شرکت کردهاند و بلیت سیاه نصیبشان شده.
سقوط روایت رسمی
برای دههها روایت غالب این بود که اگر سالم بخوریم، ورزش کنیم، سیگار نکشیم و به آلودگی هوا اعتراض کنیم، از سرطان در امان خواهیم بود. اما این آمارها نشان میدهد چنین اطمینانی توهمی بیش نبوده است. بخش بزرگی از سرطانها نه قابل پیشبینی هستند و نه قابل پیشگیری.
پس چه باید کرد؟
اگر شانس چنین نقشی در بروز سرطان دارد، نظام سلامت باید به جای تمرکز یکجانبه بر پیشگیری، ظرفیت درمان، تشخیص زودهنگام و حمایتهای اجتماعی و مالی از بیماران را بهطور جدی تقویت کند. در کشوری مانند ایران که بسیاری از بیماران حتی توان خرید داروهای پایه را ندارند، این یافته یک هشدار فوری است: سیاستهای موجود باید زیر و رو شوند.