به گزارش مجله خبری نگار، تیمی از محققان دانشگاه فنی مونیخ (TUM) دریافتهاند که افزایش بافت چربی در عضلات کمر و کاهش توده عضلانی مستقیماً با کمردرد مزمن مرتبط است.
این تیم تحقیقاتی دادههای MRI کل بدن را از تقریباً ۲۷۵۰۰ شرکتکننده در مطالعه ملی آلمان (NAKO) که بین ۱۹ تا ۷۴ سال سن داشتند، تجزیه و تحلیل کردند که ۲۱.۸٪ از آنها از کمردرد مزمن رنج میبردند.
محققان از الگوریتمهای هوش مصنوعی برای طبقهبندی دقیق عضلات کمر به بافت چربی و غیرچربی استفاده کردند و عواملی مانند سن، جنسیت، فعالیت بدنی و بیماریهای همراه مانند دیابت، اختلالات چربی و پوکی استخوان را در نظر گرفتند.
تجزیه و تحلیلها نشان داد که سطوح بالاتر بافت چربی بین عضلانی با افزایش خطر کمردرد مزمن مرتبط است، در حالی که توده عضلانی بیشتر با خطر کمتر همراه است. نتایج همچنین نشان داد که رعایت توصیههای سازمان بهداشت جهانی مبنی بر ۱۵۰ دقیقه فعالیت بدنی متوسط تا شدید در هفته، خطر ابتلا به این بیماری را کاهش میدهد، در حالی که عدم فعالیت یا افراط در آن، خطر را افزایش میدهد.
دکتر سباستین زیگلمایر، یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: «ما بر روی عضلات اسکلتی کمر تمرکز کردیم که به طور قابل توجهی تحت تأثیر سبک زندگی قرار میگیرند.» یافتههای ما نشان میدهد که تغییرات در ترکیب این عضلات ممکن است بخشی از علت درد مزمن باشد.
زیگلمایر توضیح داد که طراحی این مطالعه، که بر اساس یک نقطه زمانی واحد است، امکان یک رابطه علّی قطعی را فراهم نمیکند، بلکه ارتباطات مهمی را آشکار میکند که تحقیقات عمیقتر بیشتری را میطلبد.
این مطالعه نشان میدهد که تمرکز بر ساختار عضلانی در تشخیص، همراه با عوامل سبک زندگی، محیط روانشناختی و بیومکانیک، میتواند دریچهای به سوی توسعه درمانهای شخصیسازیشده و استراتژیهای پیشگیرانهای بگشاید که میتوانند بار اجتماعی و اقتصادی قابل توجه ناشی از کمردرد مزمن را کاهش دهند.
این مطالعه در مجله The Lancet Regional Health منتشر شده است.
منبع: مدیکال اکسپرس