این‌قدر توی سر فعالان فرهنگی نزنید؛ فحش ندهید

به گزارش مجله خبری نگار،چرا نمی‌بینید این حجم از آتش توپخانه دشمن را؟ چرا نمی‌بینید این‌همه وخامت فرهنگ جهانی را؟ چرا نمی‌بینید این‌همه حضور شیطان و لشکریانش را؟ چرا نمی‌بینید هوای نفس رمیده از قفس را که در شهر‌ها و خانه‌ها جولان می‌دهند؟ چرا نمی‌بینید ازدواج فناوری با شیطان را؟

و در مقابل:

چرا نمی‌بینید این‌همه تلاش خالصانه دلبستگان فرهنگ را؟ چرا بر این‌همه تکاپوی دلسوزانه چشم می‌بندید؟ چرا درک نمی‌کنید این‌همه اصحاب فرهنگ و هنر را که در بدترین شرایط اقتصادی، از جیب و عمر خود می‌زنند و برای صلاح و سداد جامعه، خود را قربانی می‌کنند؟

برخی در اتاق‌های دربسته نشسته و بودجه‌های فرهنگی را سایز می‌کنند و هر ستون اکسلی که می‌خوانند بغض و کینه‌ای نثار فعالان فرهنگ می‌کنند؟ که واویلا! آخ و آه! ملت غیور! به‌هوش باشید که بودجه‌های نازنین کشور را به‌پای فرهنگ بریزوبپاش می‌کنند. اصلا چرا اهل فرهنگ پاسخگو نیستند؟ چرا خروجی ندارند؟ ... و در ادامه اگر رویشان بشود از لفظ مفت‌خور و دیوانه هم برایشان دریغ نمی‌کنند.

آقایان! کدام بودجه؟ چند میلیارد؟ اصلا کاری به بودجه‌های میلیارد دلاری کشور‌ها در رسانه و سینما و هوش مصنوعی و نشر و بازی و موزه‌داری و گردشگری نداریم؛ توی همین بودجه‌های نصفه‌نیمه ایرانی هم اگر بگردید بخش فرهنگ کجای ماجرا قرار گرفته است؟ این‌همه بودجه نفتی و این‌همه گردش مالی اقتصادی، که چه‌بسا تراز یک «مال» تجاری از گردش مالی چندین اداره‌کل فرهنگی و میراثی و هنری در استان‌های بزرگ کشور بیشتر است؛ پس چه توقعی است که شما دارید؟

عزیزان! شمشیر کشیدن به روی فعالان فرهنگی خطاست. تخریب ذهن مردم نسبت به عوامل و عناصر فرهنگی، خودکشی است. باور کنید این جماعت بابت فداکاری‌هایشان هیچ چشمداشتی ندارند؛ نه کیسه‌ای دوخته و نه می‌خواهند از فرهنگ و بیان و محتوا ویلایی بسازند. نه می‌خواهند پلکان قدرت را بالا بروند، نه دنبال عکس یادگاری و لایک و فالوور هستند و نه هیچ‌چیز دیگر.

لطفا وجدان خود را قاضی کنید و این‌قدر تازیانه نزنید.

در صنف‌های مختلف، کوچکترین خدمت، نیاز به پرداخت هزینه دارد؛ حتی یک راهنمایی کوچک، یک امضا و یک یادداشت، به ریال و تومان و دلار و کارت هدیه، حساب‌وکتاب می‌شود. آن‌وقت فعال فرهنگی یک تابستان وقت می‌گذارد و بودجه‌های نیم‌بند فرهنگی، حتی جواب یک پارچ شربت آبلیمو را هم نمی‌دهد. آن‌وقت روزنامه‌ها مدام اینفوگراف درست می‌کنند که وای! بیایید ببینید فلان دستگاه فرهنگی چقدر بودجه گرفته است.

بی‌تردید می‌گویم اگر همین حجم از فعالیت‌های دلسوزانه فرهنگی نبود، در این نقطه حساس تاریخ و در این جهنم شهوانی که استکبار و تهاجم فرهنگی ساخته، ته دره انسانیت بودیم.

پس لطفا اگر هم به دوستان فرهنگی دست‌مریزاد نمی‌گوییم فحش‌شان ندهیم.