برای فضانوردان گیر افتاده در فضا، چه مشکلات جسمی رخ داده است؟

به گزارش مجله خبری نگار/اطلاعات آنلاین به نقل از ایندیپندنت، «بوچ ویلمور» و «سونی ویلیامز»، فضانوردان ناسا، پس از بازگشت به زمین، در حالی که لاغر به نظر می‌رسیدند بلافاصله روی صندلی چرخ‌دار قرار گرفتند و مجبور شدند تا با برخی از خسارت‌های فیزیکی اقامت ۹ماهه خود در فضا روبه‌رو شوند.

به گفته برخی از کارشناسان، این دو نفر در مقایسه با زمان پیش از اعزام به ایستگاه فضایی بین المللی به طور چشمگیری پیرتر شده‌اند.

برپایه این گزارش، محیط گرانش صفر در ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) باعث ایجاد مشکلاتی در عضلات فضانوردان شده و تراکم استخوان آنها را کاهش می‌دهد که در نهایت ایستادن را برای آنها دشوار می‌کند.

گفتنی است که این دو فضانورد ناسا در ابتدا قرار بود فقط ۸ روز در ایستگاه فضایی بین‌المللی اقامت داشته باشند، اما به دلیل وجود ایراد فنی در نهایت ۹ ماه را در این مکان سپری کردند.

البته والری پولیاکوف روسی با ۱۴ ماه اقامت در ایستگاه فضایی میر رکورددار اقامت در فضا است، اما همین اقامت ۹ ماه نیز کافی بود تا بدن این فضانوردان بدترین اثرات محیط شدید فضا را تجربه کند.

برخی از تغییرات و فشار‌های فیزیکی اقامت ۹ماهه فضانوردان ناسا را می‌خوانید:

تسریع روند پیری

کمبود گرانش به این معنی است که قلب و رگ‌های خونی کار کمتری برای انجام‌دادن دارند که باعث ضعیف‌شدن آنها در طول زمان می‌شود. فضانوردان همچنین مواردی مانند کاهش تراکم استخوان، آتروفی عضلانی و تغییرات سلولی را با سرعتی سریع‌تر از حد معمول تجربه می‌کنند. تراکم استخوان فضانوردان ۱ تا ۲ درصد در هر ماه کاهش می‌یابد و خطر ابتلا به پوکی‌استخوان و شکستگی پس از بازگشت به زمین را افزایش می‌دهد.

به همین علت ایستگاه فضایی بین‌المللی به تردمیل‌های تخصصی، دوچرخه‌های ورزشی و بند‌های مقاومتی مجهز شده تا فضانوردان بتوانند با این موارد مقابله کنند. مطالعات همچنین نشان داده‌اند که قرارگرفتن در معرض تشعشعات کیهانی می‌تواند باعث آسیب DNA و استرس اکسیداتیو شود که منجر به پیری زودرس در سطح مولکولی می‌شود.

اختلال در بینایی و افزایش مایعات مغزی

فقدان گرانش همچنین باعث انتقال مایعات بدن به سمت سر می‌شود که عوارض جانبی مانند تورم عصب بینایی، چین‌خوردگی در شبکیه، صاف‌شدن پشت چشم و تورم مغزی را در پی دارد. این موضوع در نهایت می‌تواند منجر به اختلال بینایی از طریق سندرم عصبی چشمی مرتبط با پرواز فضایی (SANS) شود. این سندروم یکی از شایع‌ترین عوارض جانبی برای فضانوردان در صورت اقامت طولانی در فضا است. فشار روی مغز و چشم‌ها پس از بازگشت به زمین به سطح طبیعی بازمی‌گردد، اما آسیب بینایی ایجاد شده گاهی اوقات می‌تواند دائمی باشد.

ضعیف‌شدن سیستم ایمنی

فضانوردان پیش از عزیمت به ایستگاه فضایی بین‌المللی باید در قرنطینه باقی بمانند. به همین دلیل میکروب یا ویروس بسیار کمی در ایستگاه فضایی وجود دارد. یک مطالعه تازه نشان داده که تمیزی بیش از حد ایستگاه فضایی بین‌المللی و فقدان میکروب‌ها باعث مشکلات ایمنی، اختلالات پوستی و سایر شرایط می‌شود.

همچنین میکرو گرانش و تابش می‌توانند تولید گلبول‌های سفید خون را تغییر داده و توانایی بدن برای مبارزه با ویروس‌ها و باکتری‌ها را کاهش دهند.

ریکاوری و توان‌بخشی

بوچ ویلمور و سونی ویلیامز تحت یک برنامه ریکاوری ۴۵ روزه قرار خواهند گرفت که شامل فیزیوتراپی برای رفع آتروفی عضلانی است. در طی چند روز اول توان‌بخشی، فضانوردان احساس سرگیجه خواهند کرد؛ زیرا بدن آنها باید به شرایط جدید برای برقراری تعادل عادت کند. همچنین توده عضلانی ازدست‌رفته در طی چند ماه بازمی‌گردد، اما بازگشت تراکم استخوان به سطح قبلی ممکن است چند سال طول بکشد.

به گزارش «اطلاعات آنلاین» به نقل از ایندیپندنت، «بوچ ویلمور» و «سونی ویلیامز»، فضانوردان ناسا، پس از بازگشت به زمین، در حالی که لاغر به نظر می‌رسیدند بلافاصله روی صندلی چرخ‌دار قرار گرفتند و مجبور شدند تا با برخی از خسارت‌های فیزیکی اقامت ۹ماهه خود در فضا روبه‌رو شوند.

به گفته برخی از کارشناسان، این دو نفر در مقایسه با زمان پیش از اعزام به ایستگاه فضایی بین المللی به طور چشمگیری پیرتر شده‌اند.

برپایه این گزارش، محیط گرانش صفر در ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) باعث ایجاد مشکلاتی در عضلات فضانوردان شده و تراکم استخوان آنها را کاهش می‌دهد که در نهایت ایستادن را برای آنها دشوار می‌کند.

گفتنی است که این دو فضانورد ناسا در ابتدا قرار بود فقط ۸ روز در ایستگاه فضایی بین‌المللی اقامت داشته باشند، اما به دلیل وجود ایراد فنی در نهایت ۹ ماه را در این مکان سپری کردند.

البته والری پولیاکوف روسی با ۱۴ ماه اقامت در ایستگاه فضایی میر رکورددار اقامت در فضا است، اما همین اقامت ۹ ماه نیز کافی بود تا بدن این فضانوردان بدترین اثرات محیط شدید فضا را تجربه کند.

برخی از تغییرات و فشار‌های فیزیکی اقامت ۹ماهه فضانوردان ناسا را می‌خوانید:

تسریع روند پیری

کمبود گرانش به این معنی است که قلب و رگ‌های خونی کار کمتری برای انجام‌دادن دارند که باعث ضعیف‌شدن آنها در طول زمان می‌شود. فضانوردان همچنین مواردی مانند کاهش تراکم استخوان، آتروفی عضلانی و تغییرات سلولی را با سرعتی سریع‌تر از حد معمول تجربه می‌کنند. تراکم استخوان فضانوردان ۱ تا ۲ درصد در هر ماه کاهش می‌یابد و خطر ابتلا به پوکی‌استخوان و شکستگی پس از بازگشت به زمین را افزایش می‌دهد.

به همین علت ایستگاه فضایی بین‌المللی به تردمیل‌های تخصصی، دوچرخه‌های ورزشی و بند‌های مقاومتی مجهز شده تا فضانوردان بتوانند با این موارد مقابله کنند. مطالعات همچنین نشان داده‌اند که قرارگرفتن در معرض تشعشعات کیهانی می‌تواند باعث آسیب DNA و استرس اکسیداتیو شود که منجر به پیری زودرس در سطح مولکولی می‌شود.

اختلال در بینایی و افزایش مایعات مغزی

فقدان گرانش همچنین باعث انتقال مایعات بدن به سمت سر می‌شود که عوارض جانبی مانند تورم عصب بینایی، چین‌خوردگی در شبکیه، صاف‌شدن پشت چشم و تورم مغزی را در پی دارد. این موضوع در نهایت می‌تواند منجر به اختلال بینایی از طریق سندرم عصبی چشمی مرتبط با پرواز فضایی (SANS) شود. این سندروم یکی از شایع‌ترین عوارض جانبی برای فضانوردان در صورت اقامت طولانی در فضا است. فشار روی مغز و چشم‌ها پس از بازگشت به زمین به سطح طبیعی بازمی‌گردد، اما آسیب بینایی ایجاد شده گاهی اوقات می‌تواند دائمی باشد.

ضعیف‌شدن سیستم ایمنی

فضانوردان پیش از عزیمت به ایستگاه فضایی بین‌المللی باید در قرنطینه باقی بمانند. به همین دلیل میکروب یا ویروس بسیار کمی در ایستگاه فضایی وجود دارد. یک مطالعه تازه نشان داده که تمیزی بیش از حد ایستگاه فضایی بین‌المللی و فقدان میکروب‌ها باعث مشکلات ایمنی، اختلالات پوستی و سایر شرایط می‌شود.

همچنین میکرو گرانش و تابش می‌توانند تولید گلبول‌های سفید خون را تغییر داده و توانایی بدن برای مبارزه با ویروس‌ها و باکتری‌ها را کاهش دهند.

ریکاوری و توان‌بخشی

بوچ ویلمور و سونی ویلیامز تحت یک برنامه ریکاوری ۴۵ روزه قرار خواهند گرفت که شامل فیزیوتراپی برای رفع آتروفی عضلانی است. در طی چند روز اول توان‌بخشی، فضانوردان احساس سرگیجه خواهند کرد؛ زیرا بدن آنها باید به شرایط جدید برای برقراری تعادل عادت کند. همچنین توده عضلانی ازدست‌رفته در طی چند ماه بازمی‌گردد، اما بازگشت تراکم استخوان به سطح قبلی ممکن است چند سال طول بکشد.