گرمای حاکم بر تهران، این شهر را به کلی تغییر داد

به گزارش مجله خبری نگار،زهره آقایانی _  روزگاری تهران برای خود تفرجگاه سلاطین و متمولان لج‌نشین بود. ییلاق و قشلاق‌چی فلان‌الدوله‌ها و بهمان‌السلطنه‌ها. باغات شمیران بود و اطراف سرسبز تهران. اما نه تنها بخاطر پایتخت بودن آن، که این شهر به دلیل داشتن باغات و توتستان‌های معروف‌اش و طبیعت کوهپایه‌ای با هوای خنک و دلپذیر و خیابان‌های پر از سایه و چنار‌های سر به فلک کشیده‌اش، از خود منطقه‌ای منحصربه‌فرد و شهری یکی یکدانه در چین دامن دماوند ساخته بود. لازم نیست خیلی به عمق تاریخچه این شهر دورخیز کنیم. کافی است دو یا سه دهه اخیر مرور شود تا به راحتی نسیم خنک و آرام‌بخش آن روز‌ها را از لابه‌لای خاطرات تهران بیاد آوریم.

متاسفانه اکنون از آن همه آرامش و طراوت، تنها شهری پر از ساختمان‌های بی‌قواره، به‌دور از دار و درخت، شهری که سال‌هاست با طبیعت سر نزاع دارد، بدون هوای پاک، به‌جا مانده است. نتیجه این تغییر ساختار شهری، همین تابستان‌های سوزان و غیرقابل تحمل شده است. هر سال گرما شدیدتر و منابع خنک کننده، محدودتر می‌شود. نه آبی هست تا تب این شهر را پایین آورد، نه برقی تا دلخوش به دستگاه‌های خنک‌کننده باشیم. این گرما عرصه را بر دیگر شهر‌ها نیز تنگ کرده است. مرداد به انتها رسیده، اما ظاهرا گرما خیال فروکش کردن ندارد. در کنار همه رکورد‌هایی که نصیب کشورمان شده این‌بار رکورد داغ‌ترین شهر‌های دنیا نیز به ایران و استان‌هایش رسیده است. به طوری که از گرم‌ترین شهر‌های سیاره کهنسال زمین، ۶ تای آن در ایران است! تهران نیز پابه پای دیگر شهر‌ها رکورد زده و گاهی دماسنج‌ها از ۴۰ درجه نیز عبور کرده و تابستان جهنمی را برای پایتخت‌نشینان تدارک دیده است! گرمایی کم سابقه، که حتی مادربزرگ‌ها در خاطرات‌شان بیاد ندارند. به گفته کارشناسان گرمای امسال در نیم قرن اخیر بی‌سابقه بوده است. همین امر سبب شده است که تعقیب‌کنندگان مسایل زیست‌محیطی با حساسیت بیشتری، پی‌گیر وزرای دولت چهاردهم باشند.

کارشناسان ضمن هشدار تاکید می‌کنند «که باید وزرای کشاورزی، نیرو، شهرسازی، صمت و رئیس سازمان محیط‌زیست کسانی باشند که معنای راهبردی آن برای تأمین آب، امنیت غذایی، جهت‌گیری صنعت ساختمان، صنعت و زیست‌پذیری سرزمین را بفهمند و با داشتن فهم میان‌بخشی از این پدیده و الزاماتش، هماهنگ باشند.» در عین حال گرما دامن‌گیر همه دنیا و جمعیت چند میلیاردی آن شده است. اما آنچه که سبب می‌شود توجه به آن برای کشور ما ضروری‌تر باشد، این است که مساله کم‌آبی و خشکسالی بخش اعظمی از خاک ایران را تهدید می‌کند. متاسفانه در این سال‌ها نه تنها منابع سبز و جنگل‌ها حفظ نشد، نه تنها آب‌های زیر زمینی مدیریت نشد که امسال به رغم گرمای شدید و نیاز مردم به وسایل خنک کننده، شاهد آشفتگی در انرژی به‌ویژه در تولید برق بوده‌ایم؛ و خدا می‌داند سال بعد چه مشکلی بر مشکلات تابستان گرم افزوده و در کنار گرما چه مصیبت دیگری را باید انتظار کشید؟!

باید دید مدیران جدید پزشکیان چه اندازه محیط‌زیست و فضای زیستن مردم را جدی می‌گیرند و بدیهیات یک زندگی معمولی و ساده چقدر در برنامه‌ها و سیاست‌هایشان تاثیر می‌گذارد.