بیماری‌های خودایمنی چه پیامد‌هایی دارد؟

به گزارش مجله خبری نگار/فرارو،مطالعه‌ای تازه انجام شده که توسط محققان دانشگاه نورث وسترن و بیمارستان بریگهام و زنان هدایت شد و نتیجه آن اخیرا در نشریه نیچر منتشر شده "ایده قانع کننده ای" را برای روشی جدید به منظور درمان لوپوس مطرح می‌کند. با این وجود، برای هرگونه درمان قطعی احتمالی هنوز باید تحقیقات بیش تری در سالیان آینده انجام شود. براساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ایالات متحده بیش از ۲۰۰ هزار نفر در ایالات متحده به لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) شایع‌ترین شکل لوپوس و به طور کلی به عنوان لوپوس مبتلا هستند.

لوپوس یک بیماری خود ایمنی پیچیده است که در آن سیستم ایمنی بدن را فعال می‌کند و آنتی بادی‌هایی تولید می‌نماید که به پوست، مفاصل، کلیه‌ها، مغز یا سایر اندام‌ها حمله می‌کنند. در مطالعه تازه انجام شده محققان نمونه خون افراد مبتلا به لوپوس را با یک گروه کنترل مقایسه کردند تا میزان گلبول‌های سفید خاص یعنی سلول‌های T را اندازه گیری کنند. شرکت کنندگان مبتلا به لوپوس سطوح بالاتری از یک سلول T خاص مرتبط با تولید آنتی بادی‌هایی داشتند که می‌توانند به بدن حمله کنند. محققان در نتیجه تحقیقات خود فعالیت ناکافی یک گیرنده در سلول‌های T را به عنوان علت اصلی بالقوه بیماری شناسایی کردند. اکنون آنان در حال مطالعه بر روی این موضوع هستند که آیا یک درمان جدید می‌تواند آن گیرنده را فعال کند و باعث شود سلول‌های T رفتار متفاوتی داشته باشند یا خیر. این تحقیق در محیط ازمایشگاهی انجام شده و مبتنی بر نمونه خون مجموعه کوچکی از بیماران مبتلا بر لوپوس بوده است. در مطالعات بعدی باید مشخص شود که آیا این یافته‌ها به طور گسترده برای سایر افراد مبتلا به بیماری خودایمنی قابل استفاده هستند یا خیر.

نتیجه این بررسی به ما درمانی قطعی برای لوپوس را ارائه نمی‌دهد، اما کمک می‌کند تا راه‌های خاصی را درک کنیم که می‌توانیم از طریق آن پاسخ ایمنی غیر طبیعی را مختل نماییم. محققان این پژوهش می‌گویند:"ما در مورد این که چنین یافته‌هایی منجر به مجموعه‌ای از درمان‌های جدید برای مهار شرایط خود ایمنی مانند این شود خوش بین هستیم".

این مطالعه از Merck Sharpe & Dohme یک شرکت مراقبت‌های بهداشتی و Janssen Research & Development کمک مالی دریافت کرده است. برخی از نویسندگان مشترک این مطالعه از کارکنان شرکت آسترازنکا و جانسن فارماسیوتیکا بوده اند. آنان می‌گویند هنوز برای امید داشتن نسبت به درمان قطعی لوپوس زود است، اما یافته‌های مطالعه اخیر "مسیری امیدوار کننده برای بررسی و تفکر در مورد ارائه روش پیچیده‌تر برای درمان لوپوس ارائه می‌دهد".

چه چیزی باعث لوپوس می‌شود؟

چند نوع اصلی لوپوس وجود دارند: لوپوس اریتماتوز نوزادان و کودکان، لوپوس اریتماتوز دیسکوئید و لوپوس ناشی از دارو. زنان، رنگین پوستان و افرادی که سابقه خانوادگی بیماری‌های خودایمنی دارند به دلایلی که به وضوح شناخته نشده در معرض خطر بیش‌تر ناشی از اختلالات خود ایمنی قرار دارند. به گفته کارشناسان علت لوپوس ناشناخته است، اما طبق بررسی‌ای انجام شده عوامل ژنتیکی، هورمونی، ایمنی شناسی و محیطی همگی در ایجاد لوپوس نقش دارند. علیرغم آن که لوپوس بیماری‌ای فورا کشنده مانند سرطان نیست، اما بسیاری از افراد را در زندگی روزمره و هم چنین در طول سال‌های زندگی شان با مشکل مواجه می‌سازد.

علائم مرتبط با لوپوس چیست؟

به گفته متخصصان لوپوس می‌تواند بر تعدادی از اندام‌ها تاثیر بگذارد و علائم آن در هر فرد می‌تواند متفاوت باشد. افراد مبتلا به لوپوس معمولا تب، خستگی و کاهش وزن را تجربه می‌کنند.

علائم ریوی لوپوس شامل تنگی نفس، سرفه و تنفس دردناک هستند در حالی که علائم گوارشی شامل تهوع، استفراغ و درد شکم می‌باشند. علائم قلبی - عروقی شامل بیماری عروق کرونر، پریکاردیت و میوکاردیت هستند. برخی از بیماران از کم خونی، لکوپنی (کاهش تعداد گلبول‌های سفید در گردش خون) یا ترومبوسیتوپنی (اختلال در پلاکت‌های خون) رنج می‌برند. عملکرد کلیه نیز می‌تواند در صورت ابتلای فرد به لوپوس تحت تاثیر قرار گیرد و حدود ۵۰ درصد از بیماران مبتلا به لوپوس دچار نفریت (التهاب کلیه) می‌شوند. هنگامی که لوپوس مفاصل را تحت تاثیر قرار می‌دهد بیماران درد، سفتی و التهاب را گزارش می‌کنند. آنان اغلب به آرتریت (درد مفصلی همراه با التهاب) و آرترالژیا (درد مفصلی) دچار می‌شوند. افرادی که دچار علائم پوستی هستند معمولا بعد از قرار گرفتن در معرض نور خورشید دچار بثورات پروانه‌ای (دو طرفه) یا قرمز رنگ روی بینی و گونه‌ها می‌شوند. سایر بیماران ممکن است از آلوپسی (طاسی و ریزش مو) و زخم‌های دهان یا بینی رنج ببرند. افسردگی، اضطراب و اختلال شناختی از جمله علائمی هستند که نشان می‌دهند لوپوس بر سیستم عصبی مرکزی تاثیر می‌گذارد.

آیا درمانی برای لوپوس وجود دارد؟ چگونه درمان می‌شود؟

هیچ درمانی برای لوپوس وجود ندارد، اما درمان‌ها به سرعت در حال تکامل هستند. پزشکان در گذشته معمولا علائم لوپوس را با استفاده از استروئید‌ها درمان می‌کردند که البته می‌توانست عوارض جانبی شدیدی داشته باشند، اما چندین داروی جدید و هدفمندتر سرکوب کننده ایمنی وجود دارند که در دسترس هستند و تعداد دارو‌های بیش تری نیز در حال توسعه می‌باشند. از جمله دارو‌هایی که برای درمان لوپوس وجود دارند می‌توان به هیدروکسی کلروکین و دارو‌های ضد مالاریا اشاره کرد. البته دارو‌ها می‌توانند عوارض جانبی داشته باشند و عوارض جانبی برخی از آن‌ها جدی‌تر از سایر دارو‌ها می‌باشد. بسیاری از درمان‌های لوپوس هنوز همان چیزی است که ما آن را سرکوبگر سیستم ایمنی می‌نامیم. اگر بتوانیم علل ریشه‌ای مولکولی لوپوس را پیدا کنیم می‌توانیم درمان‌های بالقوه ایمن‌تر و موثرتری طراحی کنیم. به گفته کارشناسان تشخیص و درمان لوپوس چالش برانگیز است چرا که برای مثال شما می‌توانید ۳۰۰ بیمار در اتاق داشته باشید و هر یک علائم بالینی متفاوتی از لوپوس را از خود نشان دهند. در نتیجه، در مورد لوگوس فکر کردن به یک درمان مورد استفاده برای همه افراد مبتلا کاری دشوار است.

آیا گزینه‌های جدیدی برای درمان لوپوس وجود دارند؟

دارو‌های بیولوژیک جدیدتری مانند بلیموماب وجود دارد که محرک لنفوسیت B را هدف قرار می‌دهد و داروی آنیفرولوماب که پروتئینی به نام اینترفرون را مسدود می‌کند که به لنفوسیت‌ها سیگنال می‌دهد و آن‌ها را تحریک می‌کند. چندین داروی بالقوه موثر دیگر در آزمایشات بالینی لوپوس وجود دارند. مطالعات تازه با استفاده از لنفوسیت‌های T گیرنده آنتی ژن کایمریک CAR)) * این امید را ایجاد می‌کنند که مهار بسیار موثر پاسخ‌های سلول B ممکن است یک مسیر برای درمان فراهم کند.

نتیجه تحقیق تازه که در نشریه نیچر منتشر شده استراتژی‌ای متفاوت، اما مرتبط را پیشنهاد می‌کند: تغییر توانایی سلول‌های T برای تحریک پاسخ‌های غیرطبیعی سلول B.

پیامد‌های دیگر بیماری‌های خودایمنی چیست؟

در چندین بیماری خودایمنی دیگر مانند بیماری شوگرن و آرتریت روماتوئید سلول‌های T اضافی در بدن فرد بیمار وجود دارد که اتفاقا در بدن بیماران مبتلا به لوپوس نیز یافت می‌شود. محققان به دنبال یافتن درمانی هستند که بتواند برای درمان بسیاری از این قبیل بیماری‌ها مفید باشد.