به گزارش مجله خبری نگاراحتمالاً بیشتر ما آن هیجانی که به دنبال جذب شدن آنی به یک نفر میآید را تجربه کرده ایم. پروانهها در دل مان شروع به بال بال زدن میکنند، دنیا به جای رنگارنگ تری تبدیل میشود و یکباره آن غریبهی آن سوی اتاق به مرکز جهان ما تبدیل میشود. اما برای بسیاری، این شیفتگیهای آنی و زودگذر با بالا رفتن سن کمتر و کمتر میشود. آیا صرفاً شور و شوق در ما رنگ میبازد یا پای چیزهای بیشتری در میان است؟
دههی ۲۰ سالگی دورهای است که پا به محیطهای جدیدی میگذاریم و با دیدن هر فرد تازهای ممکن است دل مان بلرزد. زندگی عاشقانهی ما در این دوره مملوء از شیفتگیهای آنی و زودگذر است. هر مواجههای خاص، با احتمال تبدیل شدن به ماجرایی از جنس قصههای پریان به نظر میرسد و دنیا جایی مملوء از احتمالات رمانتیک بی پایان و پنهانی به نظر میآید که باید کشف شوند.
اما بعد از آن، دههی ۳۰ سالگی فرا میرسد و آن عشقهای آنی و زودگذر کمتر و کمتر میشوند. ممکن است باز هم آن شور و هیجان را تجربه کنید، از آنهایی که خواب را از چشمان تان میگیرد و برای گرفتن پیام بی قرارتان میکند. اما دیگر تبدیل به پدیدهای نادر میشود.
روزهایی که هر اتفاقی را مرتبط با عشق میدانستید، دیگر گذشته است. حالا شیفتگی واقعی و خالصانه به یک گنج ارزشمند میماند که بعد از ماهها ارزیابی و بالا و پایین کردن، به آن دست پیدا میکنید. شاید گفتگوها کماکان برایتان فرصتی برای ایجاد یک رابطهی عمیق باشند، اما دیگر خبری از آن هیجان زدگیهای اولیه نیست.
حس و حال رمانتیک بودن را از دست داده اید یا صرفاً اولویت هایتان تغییر کرده؟ شاید حالا با تجربیاتی که در زندگی کسب کرده اید، درک و شناخت دیگری نسبت به خود پیدا کرده اید که استانداردهای بالاتری برایتان درمورد انتخاب شریک عاطفی ایجاد کرده است. دلیلش هر چه که باشد، در دههی ۳۰ سالگی تان نگاه متفاوتی به مقولهی عشق پیدا کرده اید. در این دوره کیفیت به کمیت ارجحیت پیدا میکند و برقراری یک پیوند واقعی اهمیت بیشتری نسبت به شیفتگیهای آنی و زودگذر مییابد.
هر چه سن مان بالاتر میرود، بیشتر متوجه میشویم که کسی که در ذهن خود از او تصویر ایده آلی ساخته ایم را در واقع اصلاً نمیشناسیم یا اگر هم میشناسیم، این شناخت چندان زیاد نیست. در حقیقت، متوجه میشویم که ارزش او را بر اساس ویژگیهایی مورد علاقه مان میسنجیم که دوست داریم در او ببینیم و شخصیت واقعی او به ندرت همان چیزی است که در تصورات ما شکل گرفته است.
در دوران جوانی، اغلب شیفتگیهای آنی و زودگذر بر اثر تصورات و فانتزیهای ذهنی شکل میگیرند. ما بر اساس اطلاعات محدودی که از یک شخص داریم، نسخهی ایده آل شدهای از او را در ذهن خود میسازیم، مثل تصویر بزک شدهای که از سلبریتیها وجود دارد. اما هر چه سن مان بالاتر میرود، به ارزش یک پیوند واقعی و اهمیت داشتن شناخت از شخصیت واقعی یک فرد پی میبریم.
پژوهشها از فعل و انفعال پیچیدهای میگوید که دید ما را نسبت به مقولهی عشق در دهههای مختلف زندگی شکل میدهد
پژوهش دانشمندان آلمانی بر روی ۲،۵۰۰ فرد بزرگسال نشان داد افراد در سنین بالاتر به طور کلی شور عاطفی کمتری را تجربه میکردند، امری که تجربهی احساسات مثبت در رابطه با شیفتگیهای آنی و زودگذر را هم در بر میگرفت. شاید به همین دلیل باشد که با بالا رفتن سن مغلوب شیفتگیهای آنی و زودگذر نمیشویم.
با این حال، دانشمندان میگویند تجربهی فیزیولوژیکی عاشق شدن کماکان سر جای خود باقی میماند. به گفتهی آنها بخشهایی از مغز که مربوط به تجربهی احساسات عاشقانهی شدید هستند، در افراد بالای ۵۰ سال به همان اندازهی جوانان ۲۰ و چند ساله فعال بودند. دانشمندان میگویند عشق و تجربهی پیوند عاشقانه یک نیاز اساسی است که با بالا رفتن سن کمتر نمیشود.
دلیل این امر میتواند سختگیرتر شدن ما باشد. با تجربیات و روابط عاطفیای که در زندگی از سر میگذرانیم، تصور شفاف تری نسبت به چیزهایی که برای ما درمورد شریک عاطفی مان مهم هستند، پیدا میکنیم. پژوهش محققان استرالیایی نشان داد زنان در سنین بالاتر، به ویژه زنان ۳۵ تا ۵۰ سال، در انتخاب شریک عاطفی سختگیرانهتر عمل میکردند. جالب است که پژوهشی بر روی اپلیکیشنهای دوست یابی نشان داد مردان بعداز ۴۰ سالگی سختگیرتر میشوند.
به همین دلیل است که با بالا رفتن سن، شیفتگیهای آنی و زودگذر را کمتر تجربه میکنیم، اما ظرفیت تجربهی عشق پرشور به قوت خود باقی میماند. این تغییر ممکن است به دلیل پخته شدن شناخت مان از خود و میل مان به پیدا کردن شریک عاطفیای باشد که واقعاً مکمل زندگی مان باشد.
این کم شدن تجربهی شیفتگیهای آنی و زودگذر چیز منفیای نیست. این امر نشان میدهد که ما در شناخت مان نسبت به خودمان و در نگاه مان دربارهی چیزهایی که در شریک عاطفی مان به دنبال شان هستیم، به پختگی بیشتری رسیده ایم. گرچه شیفتگیهای آنی و زودگذر را کمتر تجربه میکنیم، اما پتانسیل بیشتری برای تجربهی پیوندهای عمیقتر و معنادارتر پیدا میکنیم؛ بنابراین شاید دیگر با هر تعریف و تمجیدی دل مان نلرزد، اما احتمال دوام و ماندگاری پیوندهای عاطفیای که برقرار میکنیم بیشتر است.
منبع:روزیاتو