هدف بعدی من و نیما مدال المپیک است؛ حس دستم را به علت بیماری از دست داده‌ام

به گزارش مجله خبری نگار/ایران‌ورزشی: در هانگژو، نوشاد عالمیان بیشتر در کانون توجه بود و انسان‌های بیشتری با داستان پشت لقب او یعنی «مرد پشت‌دست‌زن/ backhand man» ارتباط برقرار کرده‌اند. او در جاکارتا مدال برنز انفرادی گرفت و این بار در بازی‌های آسیایی هانگژو در بخش تیمی و دو نفره موفق شد مدال برنز را به گردن بیندازد. مدالی که حاصل مسابقه دیدنی برابر ژاپن بود.

شما در هانگژو با وجود بازی‌های سخت موفق به کسب دو مدال برنز شدید؛ مدال‌هایی که واقعاً ارزش زیادی دارند.

در پینگ‌پنگ تمام کشور‌های قدرتمند دنیا، آسیایی هستند. سطح بازی‌ها خیلی بالا بود، اما ما هم تمرینات خوبی را پشت سر گذاشته بودیم. در سال‌های اخیر همیشه ذهنیت ما این بوده که در مسابقات جهانی، آسیایی و حتی المپیک مقام بیاوریم و در اردو‌ها هم مدام درباره این موضوع صحبت می‌کنیم. در بازی‌های آسیایی جاکارتا من توانستم در انفرادی مقام کسب کنم و از آن به بعد تنها به کسب مدال تیمی فکر می‌کردم که خدا را شکر توانستیم در هانگژو دو مدال کسب کنیم. شرایط خیلی سخت بود، اما توانستیم. کمتر کسی فکر می‌کرد که ما بتوانیم ژاپن را ببریم، اما شد.

در آسیا گرفتن مدال طلا و نقره برای ایرانی‌ها مشکل است؟

ما آنقدر تمرین کردیم و تلاش کردیم تا به مدال برنز رسیدیم و به نظرم از این به بعد باید به مدال‌های خوشرنگ‌تر فکر کرد. البته این اتفاق مستلزم این است که زیرساخت و امکانات کافی و دید بزرگتری داشته باشیم تا بتوانیم مقام‌های بهتری کسب کنیم. در وهله اول نیاز به یک کمپ خیلی خوب در ایران داریم.

وضعیت زیرساخت‌های تنیس روی میز در ایران چگونه است؟

در تهران کمپ‌های خوبی داریم، ولی نمی‌توان در آب و هوای خشک تمرین کرد و حتماً باید آب و هوا شرجی باشد؛ بنابراین ما باید در شمال یا کیش یک کمپ حرفه‌ای داشته باشیم. علاوه بر این ما نیاز به دستگاه‌های بدنسازی، میز و توپ پینگ‌پنگ خوب داریم. ما باید بیشتر از این حرفه‌ای باشیم.

واقعاً برای پیروزی برابر چین باید از کهکشان دیگری آمد؟

سطح چین خیلی بالاتر است و شاید در رده تیمی این صحبت درست باشد. بخصوص که در رده تیمی، تیم برنده باید سه برد بیاورد. واقعاً سخت است که یک تیم بتواند سه بازی را از چین ببرد. آن‌ها ۲۵ سال است که رنک اول دنیا هستند، اما در رده انفرادی من با نیما موافق نیستم.

بهترین بازیکن دنیا چه کسی است؟

وانگ چوکین که رنکینگ یک دنیا است.

چرا به شما لقب مرد پشت‌دست‌زن داده‌اند؟

حدود ۱۰ سال است که در تکنیک فورهند حس دستم را از دست داده‌ام و نمی‌توانم این تکنیک را اجرا کنم. در واقع در این تکنیک راکتم را در دستم احساس نمی‌کنم. نمی‌دانم نام این بیماری چیست؛ برخی می‌گویند تونل کارپال است و برخی می‌گویند مربوط به اعصاب عضله است، اما در هر صورت درمان ندارد و فقط باید کنترل کرد.

به خاطر این مشکل سبک بازی‌ات هم تغییر کرد؟

این مشکل شاید از هر ده هزار نفر، تنها یک نفر دچار آن شود، ولی ۵-۴ نفری که در دنیا دچار این مشکل شدند، پینگ‌پنگ را کنار گذاشتند و نتوانستند ادامه بدهند. خدا را شکر من توانستم کنترل کنم، اما ۶-۵ سال هم واقعاً افت کردم و به حدی رسیده بودم که ممکن بود من هم کنار بگذارم، اما تمریناتم را ادامه دادم. افت کردم، اما سبک جدیدی برای خودم درست کردم و الان در دنیا یک سبک منحصربه‌فرد بازی می‌کنم و کسی نیست که مشابه من بازی کند. چون من واقعاً عاشق پینگ‌پنگ هستم و نمی‌توانستم به این فکر کنم که این رشته را کنار بگذارم.

تمرین با برادرت نیما چه تأثیری در عملکردتان دارد؟

من و نیما حریف تمرینی یکدیگر محسوب می‌شویم که این موضوع خیلی مهم است. از طرفی با حضور پدرم مشکل کمبود مربی هم نداشتیم. این مسأله روی استمرار ما خیلی مهم بود و باعث شد تا الان دوام بیاورم.

نظرتان راجع به پینگ‌پنگ ایران چیست؟

من همیشه گفته‌ام ایرانی‌ها پینگ‌پنگ بلد هستند و این رشته را می‌فهمند و بااستعداد هستند، اما این رشته هنوز خوب در ایران دیده نشده است. یک مشکل دیگر هم این است که این رشته واقعاً گران است؛ یک راکت ۲۰ الی ۲۵ میلیون تومان است و رویه‌های آن هم ۵ میلیون است. این مسائل باعث می‌شود که بچه‌ها از این رشته فاصله بگیرند. در مجموع استعداد‌های زیادی داریم.

آیا از این رشته درآمد خوبی کسب کرده‌اید؟

خدا را شکر بد نیست. رشته ما، رشته‌ای است که لیگ دارد و لیگش هم در دنیا حرفه‌ای است. ما در ایران هم لیگ داریم که قبلاً خیلی حرفه‌ای‌تر بود، اما مسائل اقتصادی روی لیگ تأثیرگذار بود. در گذشته همه دنیا دوست داشتند به لیگ ایران بیایند، چون پول خوبی می‌دادند.

در حال حاضر چه هدفی دارید؟

هدف بعدی ما این است که در رده تیمی برای المپیک سهمیه کسب کنیم. فعلاً فقط این هدف را دنبال می‌کنیم.