مسئولان ورزش به قول‌شان عمل کردند فدراسیون‌ها چطور؟

به گزارش مجله خبری نگار/ایران‌ورزشی: با این حال نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی برای ورزشکاران کشورمان با اشک و لبخند‌های زیادی همراه بود. بدون احتساب نتیجه کاراته در روز پایانی، کشورمان توانست با ۱۳ طلا، ۲۱ نقره و ۱۹ برنز در جایگاه هفتم جدول مدال‌ها قرار بگیرد.

ورزش ایران برای اولین بار با تدبیر مدیران جدید کمیته ملی المپیک با کاروان کیفی به بازی‌‎های آسیایی اعزام شد، محدودیت‌های مالی در کنار ایجاد حس رقابت و انگیزه بین رشته‌های مختلف برای تلاش جهت مدال‌آوری سبب شد تا کاروان ایران با نفراتی محدودتر و کیفی‌تر راهی هانگژو شود و فضای متفاوتی را تجربه کند.

کاروان ایران در حالی عازم هانگژو شد که وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک با تمام توان سعی کردند تیم‌های اعزامی در اردو‌های آماده‌سازی و مسابقات تدارکاتی کمبودی را احساس نکنند و در بهترین شرایط آماده حضور در بازی‌های آسیایی شوند. حمایت‌های همه‌جانبه کیومرث هاشمی، محمود خسروی‌وفا و سیدمناف هاشمی از کاروان ایران زمینه‌ای را فراهم کرد تا ورزشکاران حاضر در اردو‌ها نسبت به دوره‌های گذشته کمتر دغدغه داشته باشند و با آرامش بیشتری آماده رقابت با ورزشکاران آسیایی شوند.

نتیجه اعزام کاروان کیفی به بازی‌های آسیایی سبب شد تا در چند رشته ورزشی شاهد تاریخ‌سازی باشیم و برای اولین بار موفق به کسب مدال در بازی‌های آسیایی شویم. تیم ملی شطرنج کشورمان برای اولین بار توانست در بازی‌های آسیایی مدال خوشرنگ طلا را کسب کند، فرانک پرتوآذر هم در دوچرخه‌سواری اولین مدال دوچرخه‌سواری بانوان را در این بازی‌ها به دست آورد. از دیگر تاریخ‌سازی‌ها می‌توان به کسب مدال نقره ترانه احمدی در فری‌استایل رشته اسکیت برای اولین بار اشاره کرد.

دیگر تاریخ‌سازی کاروان ایران را در رشته ژیمناستیک شاهد بودیم و مهدی الفتی توانست پس از ۸۰ سال در این رشته ایران را در بازی‌های آسیایی صاحب مدال طلا کند و همچنین مدال برنز تنیس روی میز که شاید آن را باید با عیار طلا سنجید همچنین باید به تکرار درخشش کشتی هم اشاره کرد که نشان داد همچنان امید اول مدال‌آوری ایران در بازی‌های آسیایی است.

در کنار این موفقیت‌ها شاهد ناکامی‌هایی در برخی رشته‌ها بودیم، رشته‌هایی که با وجود توقعاتی که از آن‌ها می‌رفت نتوانستند آن را برآورده کنند و دور از انتظار ظاهر شدند. از تیروکمان و تیراندازی گرفته تا وزنه‌برداری و تا حدودی تکواندو، رشته‌هایی بودند که انتظار بیشتری از آن‌ها می‌رفت.

حال با پایان بازی‌های آسیایی باید آسیب‌شناسی نتایج کاروان ایران در هانگژو در اولویت برنامه مسئولان ورزش قرار بگیرد و مدیران فدراسیون‌های ناکام باید به این سؤال جواب دهند که چرا با وجود حمایت‌های حداکثری وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک نتوانستند در هانگژو انتظارات را برآورده کنند. قطعاً واکاوی دلایل شکست‌ها می‌تواند زمینه‌ای را فراهم کند تا ورزش ایران با درس گرفتن از این نتایج، ۴ سال آینده در ناگویا نتیجه بهتری نسبت به هانگژو را ثبت کند.