مارادونا، زشت و زیبا در یک لحظه بود

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: قبل از بازی آرژانتین مقابل کرواسی در مرحله نیمه نهایی جام جهانی ۲۰۲۲، برای لحظاتی با یک خبرنگار آرژانتینی گپ زدیم. خبرنگاری قدیمی که متعلق به نسل دیگو مارادونا بود و البته تقریباً مشاور رسانه‌ای او محسوب می‌شد. مارسلو مورای آرائوخو نام این خانم خبرنگار بود که برای پوشش بازی‌های آرژانتین در جام جهانی راهی قطر شده بود. گپ ما با او بیشتر درباره مارادونا بود.

اسطوره سابق تیم ملی آرژانتین. آرائوخو ابتدا درباره او گفت: «دیگو مارادونا همیشه حرف‌های جالبی به زبان می‌آورد. درست بر خلاف چیزی که در ذهن دیگران درباره او وجود داشت. مثلاً می‌گفت که وقتی به ماه رفته و برمی‌گردی، همه چیز سخت می‌شود. شما به ماه معتاد می‌شوید و همیشه امکان بازگشت به زمین وجود ندارد. او در روز تولدش در باشگاه جیمناسیا لاپلاتا که مدیریتش برعهده او بود، حضور کوتاهی داشت. تصویری غمگین با ظاهری بسیار چاق. تلاش می‌کرد بدون کمک راه برود و قادر به گرفتن هدیه نبود. نشانه‌های بیماری در او وجود داشت. تماشای افول او خیلی دردناک بود.»

آرائوخو به‌عنوان قدیمی‌ترین خبرنگار آرژانتینی که در دوحه حضور داشت، از خاطرات مارادونا بیشتر برای‌مان گفت: «مارادونای جوان که پس از بازی در چند دیدار مقدماتی از تیم جام جهانی ۱۹۷۸ کنار گذاشته شد، اغلب از این محرومیت به‌عنوان اولین ناامیدی مهمی که زندگی او را شکل می‌داد، صحبت می‌کرد. همیشه هضم این نکته که چگونه یا چرا یک فوتبالیست به نقطه اشتراک یک ملت تبدیل می‌شود، دشوار بود. مارادونای با استعداد، بدون تردید نابغه بود. مارادونا توانایی تقریباً مافوق بشری برای کار با توپ، همان کاری را که گریمور‌های بزرگ با قلم مو و آهنگسازان با موسیقی انجام می‌دهند، به دست آورد. خوان ساستوراین نویسنده آرژانتینی همیشه در مورد مارادونا می‌گفت او هنرمند است، زیرا جایی که هیچ چیز نیست، چیزی خلق می‌کند.»

مارسلو آرائوخو خاطره‌ای هم از سال ۲۰۰۵ تعریف کرد که همراه مارادونا در مراسمی حضور داشته است: «۳۰ اکتبر ۲۰۰۵، در مراسمی که افتخار حضور در آن را داشتم، مارادونا تأکید کرد من ۴۵ سال دارم و زنده هستم. مراسمی عجیب و غریب با ستاره‌های روز فوتبال و افراد مشهور در سراسر جهان در میان چند صد نفر از نزدیک‌ترین دوستانش. حاضرین در مراسم به گونه‌ای شعار می‌دادند که انگار در حال جشن گرفتن رشد یک گل هستند، زیرا در آن زمان او از مرگ طفره می‌رفت. گویی در حال دریبل زدن از مقابل حریفان در زمین است. ۱۵ سال بعد او نه تنها زنده ماند، بلکه به زندگی احترام گذاشت. او به‌دلیل مصرف زیاد پیتزا و مشروبات الکلی به مرگ نزدیک شده بود. عمل منگنه کردن معده را تحمل کرد. پایین و بالا‌های علم روانپزشکی با ابعاد حماسی را دیده بود و بار‌ها و بار‌ها مانند ققنوس بالا می‌آمد تا خود را دوباره زنده کند. زندگی را به طور کامل زندگی کند و به لذت ادامه دهد.»

آرائوخو هنگام صحبت درباره مارادونا تصویری از خودش همراه با اسطوره آرژانتینی را نشان داد که مربوط به اوایل دهه ۹۰ میلادی بود. او گفت: «دیگو مارادونا یکی از باهوش‌ترین موجوداتی محسوب می‌شد که بازی را زیبا کرده بود. او تجسم کاملی از توانایی انسان در متناقض بودن، انجام و انتقال زشت و زیبا، خوب و بد در یک لحظه بود. او از هر نظر به‌شدت انسان و در همه حال یک سوپراستار بود. درست است که او در ساعت‌های عجیب و غریب می‌خوابید و شاید انتظار داشت که دنیا با سرعت او پیش برود، اما در نهایت حالا چند سالی است که می‌توانیم بگوییم که او می‌تواند استراحت کند. اکنون مارادونا کامل استراحت می‌کند، چون به خواب همیشگی فرو رفته است.»

مارادونا توانایی تقریباً مافوق بشری برای کار با توپ، همان کاری را که گریمور‌های بزرگ با قلم مو و آهنگسازان با موسیقی انجام می‌دهند، به دست آورد. خوان ساستوراین، نویسنده آرژانتینی همیشه در مورد مارادونا می‌گفت او هنرمند است، زیرا جایی که هیچ چیز نیست، چیزی خلق می‌کند.