دلگرم به کوراش و طلاهایش

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: تیم ملی کوراش ایران در رقابت‌های قهرمانی جهان به نایب قهرمانی رسید تا در فاصله کمتر از یک سال مانده به بازی‌های آسیایی این نکته را یادآوری کند که این رشته که در زیرمجموعه فدراسیون ووشو است یکی از امید‌های کاروان ایران در بازی‌های آسیایی به حساب می‌آید و باید طور دیگری به آن نگاه کرد.

کاروان کوراش ایران با ۱۳ مدال شامل ۶ طلا، ۳ نقره و ۴ برنز به مقام نایب‌قهرمانی جهان رسید آن هم در شرایطی که هر دو تیم زنان و مردان در بخش‌های خود به طور جداگانه نیز نایب قهرمان شدند؛ موفقیتی قابل تأمل که نوید روز‌های خوبی را برای فدراسیون ووشو در مسیر بازی‌های آسیایی هانگژو می‌دهد. کوراش از سال ۹۸ و با درخواست اهالی این رشته از جودو جدا شد و به ووشو پیوست و اتفاقی که در قهرمانی جهان هند رقم خورد، بی‌ارتباط به این جدایی نیست.

اواخر سال ۹۸ و بعد از جدایی کوراش از جودو بود که رقابت‌های قهرمانی جهان «مارشال آرت» در کره برگزار شد و در آن رقابت‌ها از ۵ ورزشکار اعزامی، ۴ نقره به دست آمد. اسفند سال گذشته، رقابت‌های قهرمانی آسیا در تاجیکستان نشان داد که دختران هم در کوراش حرف‌های زیادی برای گفتن دارند؛ جایی که پسران قهرمانی را جشن گرفتند و دختران با دو پله اختلاف روی سکو ایستادند. حتی نتایجی که همین سه ماه پیش نیز در جوانان آسیا رقم خورد، حکایت از این دارد که حضور کوراش در جمع اهالی ووشو، برای این رشته و ورزشکارانش خوش‌یمن بوده است؛ بخصوص اینکه می‌بینیم از تعداد محدودی ورزشکار و هیأت، حالا تمام استان‌های کشور در این رشته فعال شده‌اند که خروجی‌اش حضور ۲۶ تیم در رقابت‌های قهرمانی کشور می‌شود؛ رقابت‌هایی که مدت‌ها برگزار نمی‌شد و در نهایت با فعالسازی استان‌ها بالاخره برگزار شد.

همه این اتفاق‌ها و نتایج اگرچه به خودی خود، مهم‌اند؛ اما زمانی اهمیت دوچندان پیدا می‌کنند که می‌بینیم کوراش یکی از رشته‌های بازی‌های آسیایی است و مدال‌آوری در قهرمانی جهان نوید‌بخش مدال‌آوری در بازی‌های آسیایی و افزایش تعداد مدال‌ها نسبت به بازی‌های آسیایی جاکارتا است. کوراش یکی از همان رشته‌هایی است که ایرانی‌ها در آن حرف‌های زیادی برای گفتن دارند؛ درست مثل پنجاک سیلات در اندونزی.

در بازی‌های آسیایی جاکارتا بود که اندونزی با بهره‌برداری از فرصت میزبانی، پنجاک سیلات را به رشته‌های بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ اضافه کرد و توانست با ۶ مدال طلا و یک برنزی که از این رشته گرفت، خود را تا رده چهارم جدول رده‌بندی بازی‌ها بالا بکشد؛ رشته‌ای که پیش از بازی‌های آسیایی، خیلی‌ها حتی نامش را در ایران نشنیده بودند.

حالا کوراش با چهره‌هایی مثل دنیا آقایی، فاطمه برمکی، زهرا باقری، مسعود قوی بازو، الیاس پاکدل، جواد مرادی و بقیه ملی‌پوشانی که به مدال‌های نقره و برنز رسیدند، این شانس را دارد که در بازی‌های آسیایی پیش رو اتفاق ویژه‌ای را رقم بزند، مشروط بر اینکه مورد حمایت قرار گیرد و به اندازه شانس مدال‌هایش در برنامه‌ریزی‌ها دیده شود؛ مثل کشتی، کاراته و تکواندو.

رشته ووشو در بازی‌های آسیایی قبل دو طلا و چهار نقره و کوراش یک طلا و سه برنز به دست آورد که همین تعداد مدال نشان می‌دهد که این دو رشته کنار هم چه شانس بالایی در بازی‌های پیش رو دارند؛ پس مسئولان ورزش کشور چاره‌ای ندارند جز اینکه این فدراسیون را متفاوت ببینند. با توجه به رشدی که کوراش در دو سه سال اخیر داشته، کارشناسان این رشته پیش‌بینی می‌کنند که می‌توان روی کسب سه طلا توسط قهرمانان کوراش حساب باز کرد که با این حساب می‌توان گفت فدراسیون ووشو پتانسیل کسب حداقل ۵ یا شش مدال طلا را دارد؛ عددی نزدیک به شانس‌های طلا در کشتی. پس نمی‌توان به خاطر برخی موضوعات شخصی این فدراسیون را ندید.

بودجه نگران کننده

وزارت ورزش طی هشت ماه گذشته ۳۰ درصد از اعتبارات فدراسیون ووشو را داده که بخشی از این مسأله به اختلافات مسئولان وزارت ورزش با مدیران این فدراسیون برمی‌گردد؛ اختلافاتی که به حضور مهدی علی‌نژاد در هیأت رئیسه فدراسیون مربوط بود و انتخابات کمیته ملی المپیک.

حالا انتخابات کمیته تمام شده و علی‌نژاد هم برای اینکه وزارت ورزش دیگر به فدراسیون ووشو فشاری وارد نکند، از هیأت رئیسه این فدراسیون استعفا داده است. پس دیگر بهانه‌ای هم نیست و وزارت ورزش اگر دنبال نتیجه گرفتن در بازی‌های آسیایی هانگژو است، چاره‌ای ندارد جز اینکه فدراسیون ووشو را مانند بقیه فدراسیون‌هایی که شانس بالایی برای مدال‌آوری (آن هم طلا) دارند، ببیند. برنامه‌ریزی در رشته‌هایی که فرصت مدال‌آوری بیشتری را برای ورزش کشور فراهم می‌کنند، کار عاقلانه‌ای است که مدیریت ورزش کشور باید در آن مسیر قدم بردارد؛ مدال‌هایی که به نسبت برخی رشته‌های دیگر، ممکن است با هزینه کمتری به دست بیایند؛ اما الزاماتی را می‌خواهند. ممکن است یک رشته تیمی هزینه‌های زیادی را به بدنه ورزش تحمیل کند و در نهایت به مدال طلا برسد که قطعاً این مدال هم ارزشمند است.

اما مدالی که این رشته به دست می‌آورد، یک مدال در رده‌بندی نهایی برای ورزش ایران به حساب می‌آید و در مقابل ورزشکاری در رشته‌ای که خیلی هم آوازه‌ای ندارد، بتواند با قدری توجه همان مدال را به دست آورد و همان تأثیر را در جدول رده‌بندی بگذارد؛ پس مشخص است که باید در کدام مسیر قدم برداشت. این حرف به منزله بی‌توجهی به رشته‌هایی مثل والیبال و... که طرفداران زیادی را در ورزش ایران دارند، نیست، اما با این مقایسه می‌توان بهتر لمس کرد که چرا ورزش ایران در مسیر بازی‌های آسیایی باید به رشته‌هایی توجه بیشتری کند که با قدری توجه می‌توانند آورده بهتری داشته باشند.

فرصتی برای اختلاف نیست

نتایجی که کوراش رقم زده و تمام مدال‌هایی که فدراسیون ووشو در بازی‌های آسیایی قبل به دست آورده، دلیل محکمی‌اند برای مسئولان حاضر در ستاد عالی بازی‌های آسیایی تا در برنامه‌ریزی‌هایشان این رشته‌ها را مورد توجه قرار دهند. بزودی و بعد از جام جهانی فوتبال ستاد عالی بازی‌ها، نشست‌هایش را برای اعزام کاروان کیفی به بازی‌های آسیایی هانگژو آغاز می‌کند و اگر بنا بر کار کیفی است؛ باید این رشته‌ها بخوبی دیده شوند؛ نه اینکه به خاطر اختلافات شخصی، کنار گذاشته شوند.