به گزارش مجله خبری نگار، امیر قلعهنویی و استقلال دو خط موازی هستند که هیچ وقت به هم نمیرسند. امیر قلعهنویی تار و پودش در استقلال بسته شده. مردی که اگرچه شاهین خاستگاه فوتبالیاش محسوب میشود، اما در استقلال بود که به فوتبال ایران معرفی شد و نامی دست و پا کرد. امیر در استقلال کاپیتان شد، قهرمان شد، ملی پوش شد و دست آخر مربی و سرمربی شد. امیر تمامی سلسلهمراتب موجود با استقلال را پشت سر گذاشته و البته به قله رسیده. چه آن روز که در قامت کاپیتان جامهای قهرمانی را بالای سر میبرد و چه زمانی که روی نیمکت این تیم نشست و با استقلال تا میتوانست، جام درو کرد. تا آنجا که بدل به پرافتخارترین مربی لیگ شد.
امیر وام دار استقلال است و البته باشکوهترین دوره استقلال در لیگ با او رقم خورده. بیهوده نیست که او هر کجا باشد، نامش با استقلال گره خورده و همیشه با استقلال نامش شنیده میشود؛ حتی اگر سرمربی استقلال نباشد. او با استقلال عجین شده و همین قرابت سبب شده تا قلعهنویی برابر استقلال دچار یک ضعف و از پیش باختگی باشد. تکرار نام استقلال در زندگی ژنرال او را در دهه ششم زندگیاش هنوز هم دچار هیجان کاذب میکند، اما این هیجان کاملاً در جهت معکوس و به سود استقلال و به ضرر سرمربی کهنهکار لیگ عمل کرده.
شاید به همین دلیل سهل و ممتنع باشد که امیر بیشترین ناکامیهایش را در برابر استقلال تجربه کرده. گویی او در برابر استقلال سپر میاندازد و بدل به شیر بییال و دم و اشکمی میشود که شکست دادنش براحتی نوشیدن یک لیوان آب است. او این بار هم برابر استقلال بازنده بود. در حالی که انتظار میرفت برابر استقلال پرنوسان این فصل و سرمربی تازهواردش حداقل در خانه ناکام نباشد، اما باز هم سندروم کابوس آبی به سراغ امیر آمد تا یک شکست دیگر را تجربه کند.