فردای روشن‌تر تنیس روی میز

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: همزمان با آغاز برگزاری مسابقه‌های پینگ‌پنگ قهرمانی جهان ۲۰۲۲ در خاک چین و حضور یک تیم پنج نفره از مردان ایران و همچنین شرکت یک تیم کامل بانوان از جانب کشورمان در این رقابت‌ها، می‌توان نشانه‌های آشکار رشد در این ورزش در رده‌های سنی پایه را حس کرد. وضعیت امیدساز فعلی این نوید را می‌دهد که اگر هم در آوردگاه چین که مختص رقابت‌های تیمی است و قسمت انفرادی را در بر ندارد کاره‌ای نشویم، آینده این ورزش روشن‌تر از چیزی خواهد شد که اینک هست.

همین حالا هم در میان پنج پینگ‌پنگ‌باز مرد اعزامی به چین دو نفر کسانی هستند که از رده‌های سنی فوق بالا آمده و بتدریج چنان بالنده شده‌اند که حتی می‌توان برای پیکار‌های بسیار سخت قهرمانی بزرگسالان جهان به آن‌ها دل بست و انتظار نتایج آبرومندانه‌ای را از آن‌ها داشت. یکی از دو نفر مورد بحث امیرحسین هدایی است که استعدادش به حدی رسیده که حتی در پیکار‌های چندی پیش تنیس روی میز کشور‌های اسلامی در قونیه ترکیه به فینال انفرادی مردان رسید و در آن مرحله بر یک ایرانی دیگر (نیما عالمیان) که ۱۰ سال از وی مسن‌تر و به تبع آن پرتجربه‌تر است و سابقه بیش از ۱۵ سال حضور مستمر در میدان‌های بین‌المللی را دارد، غلبه کرد و بر سکوی اول ایستاد.

اگر نیما و برادر مشهورتر و عنواندارتر وی (نوشاد عالمیان) را محصول مستقیم روند مستمر کشف و تربیت نونهالان و نوجوانان مستعد که در دو دهه اخیر در کشورمان باب شده ندانیم و آن‌ها را محصول تلاش و همت فردی پدرشان (رحمت عالمیان) که آن‌ها را در شهر زادگاه‌شان (بابل) تحت آموزش قرار داد و سال‌ها هدایت و تقویت کرد بینگاریم، باز محصولات سیستم نوجوان‌پروری در پینگ‌پنگ ما به حد و گونه‌ای است که باید از آن به نیکی یاد کرد. امروز بازیکنان ما در پیکار‌های مختلف قاره‌ای و حتی جهانی رده‌های سنی پایه به شکلی حاضر می‌شوند و کسب نتیجه می‌کنند که موجب آبرو‌داری کل ورزش کشور می‌شوند و بعد از گذراندن سال‌های آموختن و پخته شدن به آرامی به سازمان تیم ملی بزرگسالان وارد می‌شوند و با هدایت مربیانی همچون جمیل لطف‌الله‌نسبی مهیای روز‌هایی می‌شوند که باید در پیکار‌های مهم بزرگسالان هم خودی نشان بدهند و کم نیاورند و بواقع مثل هدایی عمل کنند.

تا این روند برقرار و «فدراسیون مهرداد علی‌قارداشی» بخشی عمده از حواسش را روی این رده‌های سنی آینده‌ساز متمرکز کرده، همیشه این امید و اطمینان وجود دارد که تنیس روی میز ایران در جایگاهی قابل قبول خواهد ماند و فردای بهتری را برای خود پی خواهد ریخت و از برخی شکست‌ها، دیر یا زود پیروزی خواهد ساخت. این امر البته با ابعاد بسیار کمتری برای پینگ‌پنگ بانوان ما هم صدق می‌کند، اما ندا شهسواری و همبازیان جوانترش که اینک در آوردگاه چین حاضرند، باید راهی بس طولانی‌تر را طی کنند و کوششی عظیم‌تر را در دستور کار خویش قرار بدهند تا در قسمت زنان هم به جایگاهی برسیم که مردان ایران چند سالی است به آن گام نهاده‌اند.