شما سردسته دزد‌ها هستید؛ نامه سرگشاده روزنامه‌نگار آفریقایی خطاب به دربار انگلیس

به گزارش مجله خبری نگار/ایران: تافی مهاکا، گزارشگر سیاسی – اجتماعی مقیم ژوهانسبورگ پایتخت آفریقای جنوبی چند روز پس از مرگ ملکه انگلیس در نامه‌ای سرگشاده خطاب به خانواده سلطنتی بریتانیا آورده است:

وقتی ملکه الیزابت دوم در اکتبر ۱۹۹۱ از مدرسه محل تحصیلم واقع در هراره پایتخت زیمبابوه بازدید کرد، من محصل سال ششم دبستان بودم و شهر بخاطر سفر الیزابت دوم به زیمبابوه و برگزاری بازی‌های ورزشی و معروف کشور‌های مشترک المنافع درهمهمه‌ای کم سابقه به سر می‌برد.

سران سختگیر مدرسه ما به مدیریت کلایو بارنز که مردی به شدت منضبط بود، برای اینکه در جریان بازدید ملکه از آموزشگاه ما همه چیز شکلی آرمانی داشته باشد، تمامی نیروی خود را به کار گرفته بود و از دانش آموزان هم خواسته بودند که شعر سرود ملی بریتانیا را حفظ کنند و حین پخش آن در مراسم استقبال از الیزابت آن را با صدای بلند بخوانند. آن زمان من با خودم فکر کردم چرا این روال نباید بر عکس باشد و اگر ملکه آمده است که ما را ببیند، چرا سرود کشور ما پخش نشود و وی اشعارش را زمزمه نکند.

البته مدرسه ما سال ۱۸۹۸ در اوج استعمارگری نفرت انگیز انگلیس تأسیس شده بود. سال ۱۹۲۵ پس از محکمتر شدن پایه‌های این استثمار حتی اسم مدرسه ما را هم به نام پرنس ادوارد، ولیعهد وقت ولز تغییر دادند. ولی من تحت هیچ شرایطی قانع نمی‌شدم که به آن خفت تن بدهم و سرود کشوری را بخوانم که در هر جا و موقعیتی که برایش امکان پذیر می‌شد، کشور‌ها و ملل مختلف را چپاول می‌کرد؛ بنابراین در خانه ماندم و در آن روز خاص به مدرسه نرفتم تا شاید از این طریق خشم خود را نسبت به سیاست‌های زشت و استعمار گرایانه انگلیس نشان بدهم.

الیزابت نماینده ارشد دربار این کشور باید می‌دانست که ملت‌های آفریقایی سال‌ها برای نیل به یک زندگی حداقلی جان فشانی کرده اند و باید منابع طبیعی اندک خود را حفظ کنند، اما به خواسته او و اسلافش دهه‌های متوالی بود که دولت انگلیس هر چه را که در بعضی کشور‌های آفریقایی می‌دید، سرقت می‌کرد. آیا این همه ثروت دولت و دربار انگلیس از جا‌ها و کشور‌هایی به جز ما می‌آید؟ باید به گونه‌ای به ملکه تفهیم می‌شد که تو نه نماینده یک سلطنت سیاسی و خانواده‌ای تشریفاتی بلکه شمایل بزرگ استعمار هستی و سر دسته دزد‌ها به حساب می‌آیی. البته می‌دانستم من را که فقط ۱۲ سال سن داشتم، به هیچ خواهند گرفت و اصلاً متوجه کار اعتراضی من نخواهند شد، اما به‌هر حال یک نفر به نمایندگی از جامعه آموزشگاهی زیمبابوه و آفریقای جنوبی و شاید هم کل قاره آفریقا باید به خانواده فاسد سلطنتی انگلیس می‌گفت: ما شما را خوب می‌شناسیم و می‌دانیم که چه کاره‌اید.

همین امروز هم بعد از بیش از ۳۰ سال از آن زمان بسیاری از اقوام من بر اثر استمرار استعمارگری انگلیس و چپاول شدن اموال آفریقایی‌ها زندگی سخت و بی رونقی را می‌گذرانند و سایه فقر بر سرشان سنگینی می‌کند و معادن و منابع طبیعی و محصولات کشاورزی ما را طوری به تاراج برده‌اند که انگار اصلاً وجود خارجی نداشته است. پیش خودم فکر می‌کردم اگر روزی ملکه الیزابت بابت این همه بد کرداری رسماً از ما عذر خواهی کند، اگر چه کافی نخواهد بود، اما تسلای بسیار کوچکی بر دل زخمی ملت‌های تاراج شده آفریقایی خواهد بود، اما نه الیزابت که چند روز پیش جان باخت و نه سایر اعضای دربار سهل انگار انگلیس چنین نکردند و هرگز بابت بیش از یک قرن برده داری و استعمار آفریقایی‌ها و به ویژه سیاهپوستان این قاره ابراز همدردی و سعی در جبران مافات نکردند.‌

می‌گویند ثروت شخصی ملکه الیزابت از ۱۰ میلیارد دلار هم فراتر می‌رود و من می‌پرسم مگر این ثروت از راهی بجز استعمار ملل بیچاره‌ای همانند ما به دست آمده است؟ مگر دربار انگلیس و اعضای آن مجوز کار و حرفه دارند و مشغول یک صنعت و شغل نان و آب دار هستند که چنین ثروتی را برایشان به بار آورد؟ بگذارید من به شما بگویم که این ثروت محصول دوشیدن ملت‌های بینوا و خالی کردن منابع طبیعی آن‌ها در جای جای جهان است و انگلیسی‌ها سال‌ها است که با چنین روش‌هایی از سرسبزترین ولایات و از جمله در شرق آسیا هم برهوت‌های خشک ساخته اند. کل ثروت خانواده سلطنتی بریتانیا ۲۸ میلیارد دلار تخمین زده شده و حکومت پوشالی آن‌ها همچنان نفرت برانگیز است. چرا من و نظایر من باید بابت مرگ الیزابت حتی برای لحظه‌ای احساس تأسف کنیم؟