کاهش شدید امید به زندگی در آمریکا

به گزارش مجله خبری نگار،نتایج بررسی‌های جدید نشان می‌دهد که امید به زندگی در جامعه آمریکا به شدت کاهش یافته و به کمترین میزان از سال ۱۹۹۶ تاکنون رسیده است.

دو مقاله نویس نشریه هیل در مطلبی به بررسی موضوع امید به زندگی در جامعه آمریکا پرداخته و در این باره نوشتند شیوع کووید ۱۹ و کشته شدن بیش از ۱ میلیون نفر طی ۲ سال گذشته در آمریکا تنها بخشی از فاکتور کاهش امید به زندگی است و با این حال امید به زندگی در بدو تولد در بیش از یک دهه گذشته در محدوده ۷۸ سال ثابت مانده است. علاوه بر این، حتی در زمان شیوع کووید، تعداد افرادی که بر اثر حملات قلبی و سرطان جان خود را از دست می‌دادند، بیشتر از افرادی بود که بر اثر ابتلا به کرونا کشته می‌شدند.

علاوه بر این، از سال ۲۰۰۸ تاکنون نرخ مرگ و میر در میان سالی به دلایل قابل جلوگیری افزایش یافته و تمام گروه‌های قومی و نژادی شاهد کاهش چشمگیر امید به زندگی پیش از شیوع کرونا بوده‌اند.

برداشت نادرست معمول این است که کاهش امید به زندگی در بدو تولد در نتیجه این امر است که بزرگسالان به سن پیری نمی‌رسند. اما با این وجود، امید به زندگی در بدو تولد تنها به بزرگسالان مسن مربوط نمی‌شود. در حقیقت بزرگترین فاکتور آن، زنده ماندن کودکان و جوانان است. بنابراین، مشاهده موضوع کاهش امید به زندگی، نشان دهنده افزایش میزان مرگ و میر نوزادان پیش از تولد است که بسیاری از این موارد قابل جلوگیری است.

در حالی که در حال حاضر واکسن‌هایی آمار مرگ و میر بر اثر ابتلا به کووید را کاهش داده، اما همچنان هیچ واکسنی وجود ندارد که از مرگ و میر پیش از تولد نوزادان به علت دسترسی محدود به مراقبت‌های بهداشتی جلوگیری کند و سیاست‌های مربوط به کنترل سلاح و جلوگیری از کشته شدن در حملات مسلحانه شکست خورده والبته نابرابری‌های اجتماعی که برخی بیماری‌ها از جمله بیماری‌های قلبی عروقی، دیابت، چاقی، مصرف بیش از حد مواد مخدر و خودکشی را تشدید می‌کند، به وضوح دیده می‌شود.

براساس این مقاله، امید به زندگی طی بیش از ۲۰ سال گذشته در شهر‌های مختلف آمریکا تغییر کرده است. به طوری که امید به زندگی در مناطقی با کمترین خدمات بهداشتی در آمریکا با میزان امید به زندگی در فقیرترین مناطق دنیا برابر است. تقریبا ۸ تا ۹ متغیر مختلف بین مناطقی با وضعیت بهداشتی مطلوب و مناطقی با وضعیت بهداشتی اسف بار در آمریکا برای امید به زندگی، مرگ و میر بر اثر بیماری‌های قلبی، دیابت و مصرف مواد افیونی وجود دارد و فاکتور‌های زمینه‌ای محلی، اجتماعی و اقتصادی، بسیاری از این متغیر‌ها را توضیح می‌دهند.

فرصت مهمی که ما برای ارتقای امید به زندگی در دهه گذشته از دست دادیم، انجام تحقیقات پزشکی محدود تنها بر روی وضعیت پزشکی فردی بدون ملاحظات کافی در مورد عوامل قدرتمند اجتماعی مربوط به سلامتی بوده است. برای مثال، با وجود آنکه آمریکا در زمینه علم در جهان پیشتاز است و ۵۰ درصد هزینه‌های جهانی تحقیقات مربوط به سلامتی را تامین می‌کند، اغلب ابزار‌های تحقیقاتی، به مطالعه بیولوژی، بیواینفورماتیک و تکنولوژی درون سلولی می‌پردازند. در حالیکه این ابزار‌ها پیشرفت زیادی در علم و دانش ایجاد کرده، اما اغلب به روش‌های درمانی گران قیمت و بدون توجه به تاثیرات اجتماعی، اقتصادی و سیاسی آن‌ها بر سلامت مردم می‌پردازد.

این در حالی است که بر اساس آخرین گزارش سالانه مؤسسه سیاست انرژی در دانشگاه شیکاگو (EPIC)، آلودگی هوا در زمان حاضر بیش از دو سال از امید به زندگی را کاهش می‌دهد که این رقم بالاتر از کاهش امید به زندگی توسط الکل، سیگار یا تروریسم است. کارشناسان دریافتند که آلودگی هوای ذرات معلق (ترکیبی از گردوغبار، دود و گرده) حتی در طول قرنطینه ناشی از همه‌گیری ویروس کرونا نیز کم نشده است که این اتفاق منجر به ایجاد انواع خطرات سلامتی می‌شود.

آلودگی هوا می‌تواند منجر به بیماری‌های قلبی عروقی، سکته مغزی، سرطان ریه و سایر بیماری‌های تنفسی شود، در حالی که کشیدن سیگار امید به زندگی را ۱.۹ سال، نوشیدن الکل ۸ ماه و تروریسم امید به زندگی را تنها ۹ روز کاهش می‌دهد، شاخص زندگی کیفیت هوا (AQLI) که به‌تازگی منتشر شده، نشان داده است که آلودگی هوا حاصل از ذرات معلق امید به زندگی را ۲.۲ سال کاهش می‌دهد.

بر اساس این گزارش مناطق توسعه‌یافته‌تر، مانند ایالات متحده و اروپا نیز دارای سطوح کیفی هوا هستند که توصیه‌های WHO را برآورده نمی‌کنند و ۹۲.۸ درصد از ایالات متحده و ۹۵.۵ درصد از مردم اروپا در مناطقی زندگی می‌کنند که بیش از سقف توصیه‌شده آلودگی هستند، این در حالی است که چین که در سال ۲۰۱۳ به سطوح اوج آلودگی رسیده بود با ممنوع کردن نیروگاه‌های جدید با سوخت زغال‌سنگ در مناطق خاص، الزام کارخانه‌های موجود برای کاهش انتشار گاز‌های گلخانه‌ای و محدود کردن ترافیک جاده‌ای در شهر‌های بزرگ، در کاهش انتشار گاز‌های گلخانه‌ای موفق‌تر از سایر کشور‌ها بوده است.

این مقاله می‌افزاید سیاست می‌تواند به‌طور همزمان وابستگی به سوخت‌های فسیلی را کاهش دهد که این کار به مردم اجازه می‌دهد زندگی طولانی‌تر و سالم‌تری داشته باشند و هزینه‌های تغییرات آب‌وهوایی را کاهش دهند.

در همین حال سال گذشته و در زمان شیوع کرونا نیز مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌های امریکا اعلام کرد: مرگ و میر ناشی از شیوع ویروس کرونا موجب شده است تا امید به زندگی در آمریکا در سال ۲۰۲۰ با یک سال و نیم کاهش به ۷۷.۳ سال برسد که این پایین‌ترین رقم از ۲۰۰۳ میلادی به شمار می‌رود.

بر اساس این گزارش، این بیشترین کاهش نرخ امید به زندگی در آمریکا در یک سال از زمان جنگ جهانی دوم به شمار می‌رود. امید به زندگی طی سال‌های ۱۹۴۲ و ۱۹۴۳ بیش از ۲.۹ سال کاهش یافته بود.

این مرکز افزود: مرگ و میر ناشی از ویروس کرونا سه چهارم کاهش امید به زندگی در آمریکا را تشکیل می‌دهد و مصرف بیش از حد مواد مخدر و دارو‌های روان گردان نیز عامل مهم دیگر است.

آمار‌های جدید نشان می‌دهد مرگ و میر ناشی از مصرف بیش از حد مواد مخدر و دارو‌های روان گردان در سال ۲۰۲۰ میلادی بیش از ۳۰ درصد افزایش داشته است.