به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: بحث دیپورت شدن لژیونرها در فوتبال جهان چیز عجیبی نیست. همیشه پیش میآید که بازیکنی ناچار میشود به کشور خودش برگردد. نه عیب است و نه مشکلی دارد. یک زمانی، اما با دیپورت شدن سیستماتیک طرفیم یعنی میبینیم که تمام بازیکنان ما در حال برگشت خوردن هستند. خب اینجا یعنی محصول صادر شده در بازار یا بازارهای هدف پس خورده و استاندارد و مطلوبیت کافی برای بقا را نداشته. اینجا با کیفیت کم محصول طرفیم که باید بهینه شود. یعنی باید روی آموزش فوتبال پایه بیشتر سرمایهگذاری کنیم و همچنین آموزشهای فرهنگی لازم به بازیکنان را هم بدهیم تا در جامعه هدف، رفتار مطلوبی داشته باشند.
امسال، اما قصه فرق دارد. امسال ما با دیپورت شدن بازیکنان خود طرف نیستیم بلکه با پدیده کامبک یا بازگشت سیستماتیک مواجهیم یعنی بخشی از بازیکنان لژیونر ما تصمیم گرفتهاند برای بالا بردن ضریب امنیت حضور خود در جام جهانی در ایران بازی کنند. محبی، بیرانوند، رضاییان، قایدی و نیازمند به لیگ ایران برگشتهاند. کاوه رضایی هم همچنین.
همه میخواهند جلوی چشم اسکوچیچ باشند. قبلاً همه میخواستند جلوی چشمان کیروش باشند.
اما محبی. بازی نخست او مقابل ملوان ملاک مناسبی جهت قضاوت نیست، چون هم زمین انزلی کیفیت فاجعهای داشت و هم بازی نخستش بود، اما نمایش نخست خوبی داشت. محبی برای استقلال بسیار گنج ارزشمندی است، چون میتواند در چند پست بازی کند و بازیکن چند پسته برای مربی خارجی، ارزشی دو چندان دارد. محبی به ایران برگشته تا در جام جهانی باقی بماند. قابل درک است. در استقلال او مقابل چشمان اسکوچیچ و در ورزشگاهی مملو از تماشاگر خودی فرصت خودنمایی دارد.
بعداً باید سر فرصت به این بپردازیم که چرا ویژن بازیکنان ایرانی را محدود به بازی در ایران کردیم تا تعداد لژیونرهایمان کاهش یابد. فعلاً لیگ است که باید به آن توجه کنیم.