به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: سقف قرارداد. این مناقشه جدید فوتبال ایران است. یک قانون خلقالساعه و من درآوردی که واکنشی آنی به ارقام افسارگسیخته و نجومی ستارههای فوتبال ایران بود. آنها که در بازار مکاره و داغ نقل و انتقالات با رقمهای حیرتانگیز و اعجابآور جابهجا میشوند و با لبخندی ملیح روی صورت روبهروی دوربینها ژست میگیرند. ارقامی که شاید تنها ۴ درصد جامعه بتواند آن را درک کند و برای ۹۶ درصد بقیه جامعه حتی شمارش آن ممکن نیست!
بیایید ماجرا را از یک زاویه دیگر ببینیم. از زاویه خارجیهایی که قرار است در این فصل در لیگ ایران زندگی کنند. مردانی که از آنسوی آبها و کشورهای صاحب سبک به ایران میآیند و حاضر میشوند در این فوتبال لجام گیسخته، بیبرنامه، بدون امکانات و غیرحرفهای کار کنند. آنها که متعلق به یک مکتب به روز و علمی هستند و در سالیان سال در یک محیط مدرن و حرفهای با بهترین ستارهها کار کردهاند و کنار مربیان ممتازی قرار گرفتهاند، اما حالا چند هزار کیلومتر آنطرفتر از خاستگاه خود در سرزمینی مشغول شدهاند که هیچ شباهتی به روزهای گذشته ندارند. آیا میتوان گفت که با قانون من درآوردی و یکشبه سقف قرارداد نمیتوانید از یک رقم مشخص معادل ۲۷۰ هزار دلار بیشتر بگیرید! یعنی بازیکن و مربی خارجی که قطعاً با رقمی ۲ یا ۳ یا حتی ۴ برابر این مبلغ با باشگاه متبوع خود توافق کرده، ناگهان بهدلیل قانون سقف قرارداد به همه توافقهای ثبت شده روی کاغذ پشت پا زده و تنها ۲۷۰ هزار دلار دریافت کند!
قانون سقف قرارداد به همین اندازه غیرواقعی و مضحک است. قانون بدی که حتی بد هم نیست و هیچ ضمانت اجرایی ندارد.