واکنش علی مرادی به ابلاغ حکم بازنشستگی و خداحافظی‌اش با وزنه‌برداری

به گزارش مجله خبری نگار، با عدم تمدید حکم فعالیت علی مرادی در راس فدراسیون وزنه‌برداری و ابلاغ بازنشستگی‌اش، دوره دوم متوالی ریاست او در این فدراسیون ناتمام ماند و حالا وزارت ورزش باید سرپرست جدیدی را تا زمان برگزاری مجمع انتخاباتی برای فدراسیون وزنه‌برداری انتخاب کند.

علی مرادی که هنوز واکنشی به این ماجرا نشان نداده بود، با متن زیر از جامعه وزنه‌برداری خداحافظی کرد:

«به نام خداوند قادر متعال که دانا به ذات امور، افعال و افکار بندگانش است؛ در چنین بینشی، قطعاً در هر رخداد و واقعه‌ای می‌توان خیری را جستجو کرد و به آن رسید که این امر شاید معنای عملی عبارت «الخیر فی ما وقع» باشد.

اینک که به حکم وزارت ورزش و جوانان، توفیق خدمتگزاری به جامعه ورزش و خانواده معزز رشته وزنه برداری از اینجانب سلب شده و با تمدید مهلت قانونی انجام وظیفه در کسوت ریاست فدراسیون وزنه برداری موافقت نشده است (علیرغم اینکه چنین امکانی برای ۲ سال آینده هم وجود داشت) ضمن تمکین و احترام به تصمیم اتخاذ شده، لازم می‌دانم به برخی موارد، اشاره‌ای کوتاه و مختصر داشته باشم.

پس از پایان دوران ورزش قهرمانی در لباس ملی پوش رشته وزنه برداری که اواسط دهه ۶۰ خورشیدی رخ داد، بنابر وظیفه‌ای که بر دوشم نهاده شد و در برهه‌ای حساس و سرنوشت ساز، سکان هدایت فدراسیون وزنه برداری به اینجانب سپرده شد.

در طول ۳۳ سال گذشته، چه در بعد مسئولیت‌های داخلی و چه در مجامع آسیایی و جهانی، آنچه به عنوان اصل نخست مدنظرم قرار داشت، خدمت صادقانه به علاقمندان این رشته پرزحمت بود چرا که خود سال‌ها با مشکلات و دغدغه‌های مرسوم وزنه برداران آشنا بودم.

طبیعتا آغاز فعالیت‌های مدیریتی آن هم در دهه شصت که امکانات و اعتبارات بسیار محدود بود، سختی‌های خاص خود را به همراه داشت و در چنین شرایطی، طراحی و اجرای برنامه‌های کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت کار چندان آسانی نبود، اما به فضل پروردگار و همراهی و همکاری اهالی زحمتکش خانواده وزنه برداری، با تلاش شبانه روزی و حرکتی همه جانبه، در نهایت ماحصل کار گروهی مشمول برکتی شد که در مسابقات المپیک، رقابت‌های جهانی، باشگاهی و همچنین پیکار‌های رده‌های سنی پایه نمود عینی پیدا کرد.

طبیعتا طی این مسیر طولانی و سی و چند ساله با فراز و نشیب‌های فراوانی همراه بود که امروز درصدد بازگویی آن‌ها نیستم، اما امروز بسیار خرسندم که در پایان دوران مسئولیتم، آرزو‌های مهمی، چون فعال شدن رشته وزنه برداری در بخش بانوان به یک واقعیت تبدیل شده و ایضا نسل جدیدی در حال خودنمائی است که در صورت توجه درست و هدایت صحیح ایشان، می‌تواند تا حداقل یک دهه افتخار آفرینی‌های جوانان برومند ایرانی در صحنه‌های بین المللی را تضمین کند.

امروز مسئولیت حساس ریاست فدراسیون وزنه برداری را در حالی به جانشین خود واگذار می‌کنم که تیم ملی بزرگسالان مردان ایران اخیرا نائب قهرمان جهان شده و زنان ایرانی هم به رتبه ارزنده ششمی جهان نائل آمده‌اند. دختران نوجوان ایرانی هم برسکوی سوم جهان تکیه زده‌اند و در رده پسران جوان و نوجوان هم عناوین ارزنده بین المللی حاصل آمده است. این‌ها همه به آن معنا است که در صورت توجه به سرمایه‌های موجود و ظرفیت‌های انکارناپذیر ایجاد شده، می‌توان سال‌های سال از رشته وزنه برداری انتظار تداوم افتخار آفرینی‌ها و شاد کردن دل مردم ورزش دوست کشورمان را داشت.

حالا وقت آن رسیده که این امانت گرانمایه و البته خطیر را به دیگری بسپارم؛ امانتی که برای حفظ و صیانت از ارزش‌ها و شأن و منزلت آن، خون دل‌ها خورده‌ام و آن را شبیه یک فرزند، پاس داشته‌ام.

در چنین شرایطی قصد گله‌گذاری و شکایت از ناملایمات، کاستی‌ها، بی توجهی‌ها و بعضا عدم حمایت‌های کافی و وافی در برهه‌های مختلف زمانی ندارم و ترجیح می‌دهم به جای حرف زدن از نقائص و مشکلات، آرزوی توفیق برای جامعه وزنه برداری ایران کنم و این نوید را بدهم که این رشته ورزشی جذاب و مدال آور، در بستری پاک و علمی ان شاء ا... همچنان خبررسان شادی‌ها و موفقیت‌های جوانان ایرانی خواهد بود.

از نقطه نظر حضور در مجامع بین المللی نیز با توجه به رایزنی‌های صورت گرفته و تمهیدات اندیشیده شده، امکان احراز کرسی‌های تعیین کننده فدراسیون جهانی وزنه برداری برای این جانب و دیگر نمایندگان ایران فراهم شده بود تا در انتخابات پیش رو، شاهد حضور پررنگ کشورمان در پست‌های کلیدی و تصمیم ساز بین المللی باشیم، اما تعویق انتخابات از یک طرف به همراه فراغت این جانب از مسئولیت ریاست فدراسیون وزنه برداری ایران، قطعا شرایط را به گونه دیگری رقم خواهد زد. با این حال انتظار دارم تفکر و اندیشه نقش آفرینی تعیین کننده ایرانی‌ها در مجامع و مسند‌های معتبر آسیایی و جهانی، همچنان با قوت و تدبیر دنبال شود تا از این حیث نیز پشتوانه‌های پرنفوذی داشته باشیم.

در پایان عرایضم، ضمن گردن نهادن به آنچه مقدر است، اعلام می‌دارم برای سربلندی رشته وزنه برداری، کما فی السابق از هیچ کوشش و تلاشی فروگذار نخواهم کرد چرا که خود را یکی از فرزندان این خانواده می‌دانم و تا زنده هستم، دل در گرو اعتلای بیش از پیش آن دارم».