"اوزامبیک" فواید عصبی شگفت‌انگیزی را نشان می‌دهد

به گزارش مجله خبری نگار، این یافته‌ها که در مجله‌ی Neurology منتشر شده است، نشان می‌دهد افرادی که از دارو‌های GLP-۱ (مانند سماگلوتید، لیراگلوتید و دولاگلوتید) استفاده می‌کردند، در مقایسه با افرادی که با دسته‌ی دیگری از دارو‌ها (مهارکننده‌های DPP-۴ یا "گلیپتین‌ها") درمان می‌شدند، ۱۶ درصد کاهش احتمال ابتلا به صرع را نشان دادند.

در میان دارو‌های GLP-۱ که در این مطالعه بررسی شدند، سماگلوتید (که با نام‌های تجاری Ozempic و Wegovi شناخته می‌شود) با قوی‌ترین اثر محافظتی بالقوه در برابر صرع همراه بود.

محققان تأکید کردند که این مطالعه یک رابطه علّی را اثبات نمی‌کند، به این معنی که تأیید نمی‌کند که دارو باعث کاهش خطر می‌شود، بلکه یک همبستگی آماری امیدوارکننده را نشان می‌دهد که نیاز به توضیح دارد.

یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه پزشکی چونگ شان در تایوان، به رهبری دکتر ادی کورنلیوس، داده‌های الکترونیکی سلامت ۴۵۲،۷۶۶ بزرگسال مبتلا به دیابت نوع ۲ در ایالات متحده را تجزیه و تحلیل کردند. هیچ یک از شرکت‌کنندگان سابقه صرع نداشتند. گروهی که درمان با مهارکننده‌های GLP-۱ را شروع کردند با گروه دیگری که درمان با مهارکننده‌های DPP-۴ را شروع کردند، مقایسه شدند و همه شرکت‌کنندگان حداقل به مدت پنج سال پیگیری شدند.

در طول مطالعه، ۱۶۷۰ مورد جدید صرع در گروه GLP-۱ (۲.۳۵ ٪) ثبت شد، در حالی که ۱۸۸۶ مورد جدید صرع در گروه مهارکننده DPP-۴ (۲.۴۱ ٪) ثبت شد.

پس از تعدیل آماری برای چندین عامل مؤثر بالقوه (مانند سن، فشار خون بالا و بیماری‌های قلبی عروقی)، ارتباط با کاهش ۱۶ درصدی خطر به نفع گروه دارویی GLP-۱ باقی ماند.

دکتر کورنلیوس اظهار داشت: «این یافته‌ها از این نظریه پشتیبانی می‌کنند که دارو‌های GLP-۱ ممکن است مزایای عصبی فراتر از کنترل ساده سطح قند خون داشته باشند... این نتایج امیدوارکننده هستند، به خصوص با توجه به اینکه افراد مبتلا به دیابت در معرض خطر ابتلا به صرع در مراحل بعدی زندگی هستند.» او افزود که این کشف می‌تواند قابل توجه باشد، زیرا «بسیاری از افراد به دارو‌های فعلی صرع پاسخ نمی‌دهند، بنابراین یافتن راه‌هایی برای کاهش این خطر بسیار مهم است.»

علیرغم هیجان پیرامون این یافته‌ها، محققان در مورد چندین محدودیت کلیدی هشدار دادند:

طراحی مطالعه: این مطالعه بر داده‌های سلامت موجود (یک مطالعه مشاهده‌ای گذشته‌نگر) متکی بود، به این معنی که نسبت به کارآزمایی‌های تصادفی کنترل‌شده که به‌طور خاص برای آزمایش یک فرضیه طراحی شده‌اند، اعتبار کمتری دارد.

شکاف‌های داده‌ها: این مطالعه فاقد اطلاعات حیاتی بود که بتواند بر خطر ابتلا به صرع تأثیر بگذارد، مانند سابقه خانوادگی این بیماری، استعداد ژنتیکی و مصرف الکل.

عوامل مخدوش‌کننده‌ی بالقوه: عواملی مانند هزینه‌ی درمان، پوشش بیمه و پیشرفت دیابت بیمار ممکن است در انتخاب دارو توسط پزشک نقش داشته باشند و به‌طور بالقوه تفاوت‌های سیستماتیکی بین دو گروه ایجاد کنند که به‌طور کامل اندازه‌گیری نشده‌اند.

داروی جدید لحاظ نشده است: ترزپاتید (که با نام تجاری مونگارو و زیپوند شناخته می‌شود) در این تجزیه و تحلیل لحاظ نشده است، زیرا پس از شروع دوره جمع‌آوری داده‌های مطالعه در بازار موجود شد. بنابراین، این نتایج در مورد آن صدق نمی‌کند و نمی‌توان نتیجه گرفت که آیا اثر مشابهی خواهد داشت یا خیر.

این مطالعه نشان‌دهنده‌ی یک نشانه‌ی اولیه‌ی قوی است که مسیر جدیدی را برای تحقیق در مورد مزایای عصبی بالقوه‌ی دارو‌های رایج GLP-۱ باز می‌کند. با این حال، هنوز راه درازی تا تأیید قطعی در پیش است. همانطور که نویسندگان تأکید کردند، برای تأیید این ارتباط و درک مکانیسم آن، به کارآزمایی‌های تصادفی کنترل‌شده‌ی با دقت طراحی‌شده که افراد را در طول زمان دنبال کنند، نیاز مبرمی وجود دارد.

بیماران نباید بر اساس این نتایج اولیه، دارو‌های تجویز شده خود را تغییر دهند و هرگونه سؤالی را باید با پزشکان معالج خود در میان بگذارند.

منبع: scitechdaily