به گزارش مجله خبری نگار، مجله PLOS One گزارشی از مطالعهای منتشر کرد که توسط دانشمندان دانشگاه واشنگتن انجام شده و شامل ۴۹ شرکتکننده، برخی سالم و برخی مبتلا به اوتیسم یا سندرم الکل ژنتیکی، شرایطی که اغلب باعث ایجاد مشکل در درک گفتار میشوند، بود. شرکتکنندگان تحت آزمایشهایی قرار گرفتند که شامل درک جملات گفته شده در محیطی پر از صداهای همپوشانی بود.
نتایج نشان داد که هرچه ضریب هوشی فرد پایینتر باشد، توانایی او در درک گفتار در محیطهای پر سر و صدا کمتر است.
محققان توضیح دادند که توانایی جداسازی صدای مورد نظر از نویز پسزمینه، به اندازهای که به پردازش شناختی اطلاعات بستگی دارد، به تیزبینی شنوایی مرتبط نیست، که شامل توجه، حافظه و انعطافپذیری در تغییر بین محرکهای شنوایی میشود.
بانی لاو، متخصص علوم اعصاب شنوایی در دانشگاه واشنگتن، گفت: «رابطه بین توانایی شناختی و عملکرد درک گفتار فراتر از دستهبندیهای تشخیصی است» که نشان میدهد این موضوع بیشتر به تواناییهای ذهنی مربوط میشود تا فقط شنوایی.
دانشمندان خاطرنشان کردند که این نتایج میتواند به بهبود شرایط یادگیری و سازگاری اجتماعی افراد دارای مشکلات شناختی کمک کند و تأکید کردند که تشخیص ضعیف گفتار همیشه با کمشنوایی مرتبط نیست، بلکه ممکن است به دلیل مشکل در پردازش سیگنالهای شنوایی توسط مغز باشد.