نگاهی به زندگی حرفه‌ای لنوکس لوئیس در آستانه ۶۰ سالگی‌اش

به گزارش مجله خبری نگار،  زندگی برای لنوکس لوئیس مثل قدم زدن در ساحل است، در حالی که او خود را برای جشن تولد ۶۰ سالگی‌اش آماده می‌شود.

چهره افسانه‌ای بوکس بریتانیا بدون هیچ حسرتی از دوران بازنشستگی‌اش لذت می‌برد و به SunSport می‌گوید: «باید طوری باشی که مردم همیشه بخواهند بیشتر ببینند و من به این حرف گوش دادم.»

دوران حرفه‌ای او در سنگین‌وزن بوکس، ۱۵ سال طول کشید و سه بار قهرمان جهان شد.

لوئیس در سال ۱۹۹۹ به عنوان قهرمان بی‌چون و چرای بوکس جهان تاج‌گذاری کرد و جایگاهش را به عنوان یکی از بزرگ‌ترین‌های تمام دوران بوکس تثبیت کرد.

در واقع، این دارنده مدال طلای المپیک ۱۹۸۸، آخرین امپراتور بی‌چون و چرای سنگین‌وزن بوکس بود تا اینکه نابغه اوکراینی، الکساندر اوسیک، این عنوان را تصاحب کرد.

لنوکس لوئیس جزو همیشگی هر فهرستی از بهترین بوکسور‌های تاریخ بریتانیاست، با ۴۲ پیروزی، تنها دو شکست و یک تساوی.

قهرمان شهر وستهم در دوره‌ای طلایی بر بوکس جهان حکمرانی می‌کرد و پیروزی‌های حماسی مقابل ایواندر هالیفیلد، فرانک برونو، مایک تایسون و ویتالی کلیچکو به دست آورد.

او می‌تواند درباره نسل کنونی بوکسور‌های سنگین وزن مثل آنتونی جاشوا و تایسون فیوری هم قضاوت کند، چون همه آنها تلاش کردند دقیقاً مسیر او را دنبال کنند، اما نتوانستند.

لوئیس بزودی شمع‌های ۶۰ سالگی‌اش را فوت می‌کند و به شوخی در این باره می‌گوید: «۶۰ سال بعدی را در ساحل استراحت خواهم کرد.»

این اسطوره بوکس، که در سال ۲۰۰۴ و در ۳۸ سالگی بازنشسته شد، می‌گوید: «وقتی به گذشته نگاه می‌کنم واقعاً خوشحالم. باید طوری باشی که مردم همیشه بخواهند بیشتر ببینند، و من به این حرف گوش دادم.»

هیچ وقت مجبور نبودم فقط برای پول گرفتن یا مطرح ماندن، کاری انجام دهم که دوست نداشته باشم. امیدوارم طرفداران بوکس مرا به عنوان یکی از بهترین‌ها به یاد داشته باشند.

خوشحالم که در آن فهرست هستم. خیلی از سنگین‌وزن‌ها، حتی بریتانیایی‌ها، تلاش کردند یا در تلاشند تا آنچه من به دست آوردم را تکرار کنند و موفق نشدند. اما حالا می‌دانند که رسیدن به آن چقدر سخت است.

لوئیس در دوران سلطنتش در بوکس چهره‌ای بحث‌برانگیز بود. هواداران بریتانیایی ابتدا با او همراه نشدند، چون مدال طلای المپیک را برای خانه جدیدش، کانادا کسب کرده بود؛ آن زمان فرانک برونو قهرمان محبوب بریتانیایی‌ها بود.

بنابراین وقتی لوئیس در سال ۱۹۹۴ در برابر اولیور مک‌کال و در سال ۲۰۰۱ در برابر حسیم رحمان با ناک‌اوت‌های غیرمنتظره شکست خورد، شمشیر‌ها از رو بسته شد.

اما او از تجربه تخلیه احساسی آن شکست‌ها — قبل از اینکه انتقامشان را بگیرد — استفاده کرد تا اعتباری بسازد که با گذشت زمان از یاد‌ها نرود.

لنوکس لوئیس می‌گوید: «بعد از شکست‌هایی که متحمل شدم، برخی از مردم واقعاً به پشت کردند. اما متوجه می‌شوی که آدم‌های واقعی کنارت می‌مانند و آدم‌های بد، که برایت خوب نیستند، می‌روند. این می‌تواند تجربه‌ای تهذیبی باشد. این موقعیت را دو بار تجربه کردم و در دومین بار حتی بهتر بود، چون متوجه شدم بعضی‌ها باور نداشتند بتوانم بازگردم و پیروز شوم، پس خوب شد که رفتند.»

رقابت او با برونو هنوز هم از یاد نرفته است. قهرمان سابق WBC جهان هرگز لوئیس را برای آنکه او را در اوج درگیریشان «عمو تام» — اصطلاح تحقیرآمیز برای مردان سیاه‌پوست — خطاب کرد، نبخشیده و درک این موضوع برای برونو که همانند لوییس تباری جامائیکایی دارد، مسئله سختی است.

اما این دو با هم آشتی کرده‌اند و در صحنه‌ها و مستند‌ها کنار هم حضور یافته‌اند؛ کینه‌ای که بینشان بود، اکنون آرام گرفته است.

لوئیس در مورد رابطه خود با برونو می‌گوید:

فرانک تا جایی که توانست از من دوری کرد، چون تغییر نگهبان (تغییر نسل قهرمان) در راه بود و او می‌دانست. اما فرانک این را بد برداشت کرد. من هیچ وقت این‌طور نگاه نکردم. وقتی یک مرد در اوج است همه فکر می‌کنند او عالی است… او فکر می‌کرد من دارم جای او را می‌گیرم و طرفدارانش را جذب می‌کنم. من فقط آنجا بودم تا شانس خودم را برای قهرمان سنگین‌وزن جهان امتحان کنم. فرانک برونو حاضر نبود این شانس را به من بدهد.

فرانک در سال ۲۰۲۲ به جامائیکا آمد و مرا دید و هنوز به خاطر اتفاقاتی که بین ما افتاده بود کمی کینه داشت، اما فکر می‌کنم تا حدی بر آن غلبه کرده است؛ و این فوق‌العاده است، چون خیلی از بوکسور‌ها با مسائل روانی دست و پنجه نرم می‌کنند و خوب است وقتی می‌توانی حضوری ملاقات کنی و ببینی مردم فراموش کرده‌اند، یا متوجه شوی که اصلاً آنقدر‌ها هم بد نبوده است.

با تمام دستاورد‌های لوئیس، شنیدن اینکه یکی از مهم‌ترین آنها به کوتاهی موهایش مربوط بوده، واقعاً تعجب‌آور است.

او در این باره می‌گوید: «همیشه می‌خواستم اولین قهرمان جهان در دسته سنگین‌وزن با مو‌های بافته شده باشم، این برای من واقعاً اهمیت داشت. من و شنون بریگز یک شرط‌بندی داشتیم و بعد هم مبارزه کردیم. شرط‌بندی این بود که هرکسی ببازد، باید مو‌های بافته شده‌اش را کوتاه کند. شنون باخت، اما هرگز موهایش را کوتاه نکرد. من تحقیق کردم و دیدم هیچ قهرمان جهان سنگین‌وزن تاکنون مو‌های بافته شده نداشته است. من شخصی هستم که عاشق شکستن قوانین و رکورد‌ها هستم و این یکی برای من بود.»

با این حال، این شورشی همیشه دلیلی برای کارهایش داشت.

مادرش ویولت، که در سال ۲۰۲۳ و در سن ۸۵ سالگی درگذشت، الهام‌بخش و انگیزه اصلی او بود؛ و لوئیس همچنان با افتخار بزرگ‌ترین «پسر مامان‌بزرگ» قابل تصور است.

اسطوره بریتانیایی بوکس سنگین وزن در این باره می‌گوید: «وقتی اولین بار بوکس را شروع کردم، مادرم نگران بود. بعد که سفر می‌کردم و پیروز می‌شدم و دردسری هم درست نمی‌کردم، او خیلی خوشحال شد و می‌خواست بخشی از این مسیر باشد. او در کنارم بود، غذا می‌پخت یا لباس‌ها را می‌شست، هر کاری می‌کرد تا مطمئن شود من حالم خوب است. به من گفت این بخشی است که او باید انجام دهد و من از او تشکر کردم و او واقعاً به آن پایبند بود. به یاد دارم وقتی اولین خانه را برایش خریدم. به او گفتم یادم می‌آید زمانی را که در یک آپارتمان دوخوابه زندگی می‌کردیم و حالا می‌توانم یک خانه دو هکتاری به او بدهم تا مراقبش باشد. او دیگر نظافت‌کاران پنجره، باغبان و خانه‌دار داشت، هر چیزی برای اینکه آن خانه بی‌نقص بماند.»

منبع:روزیاتو